به گزارش هورنیوز ؛ شاید خیلی از ما به اینکه چگونه حدود پانصد کیلومتر نفت از ایستگاه مارون در نزدیکی غیزانیه از اصفهان سر در می آورد توجهی نکرده باشیم اما بد نیست اگر بدانید برای این کار پانصد کیلومتر کوه ها را شکافته اند و جاده ساخته اند و خوب و بی نقص هم این کار را کرده اند و این در حالی است که با هزینه مشابه این کار، شهرهای کوچک خوزستان و کل استان بوشهر به اندازه ١٠ سال رشد می کنند.

هزینه های انجام شده برای اینکار به ساختن جاده و شکافتن کوه ختم نمی شود چرا که برای افت فشار نفت در مسیر، بیش از پنج ایستگاه تقویت فشار تاسیس کردند که هر کدام میلیاردها تومان هزینه برده است تا نفت سر سلامت به نقطه صفر عملیات پالایش برسد. پس از پالایش و تولید، محصولات نهایی که بیشتر باید صادر شوند، از راه هوایی که نمی توان صادر کرد پس باید از راه دریا  صادر شوند. پس باید محصول نهایی همین مسیر را برگردد تا به دریا برسد؛ این میان قابل درک نیست که چرا باید این نفت با کلی هزینه گزاف به جایی مثل اصفهان برود.

پالایشگاه نفت باید در جایی تاسیس شود که همجوار با دریا باشد اما به برکت همین انحراف بی دلیل نفت از خوزستان به اصفهان، خوراک شرکتهای متعددی فراهم می شود. شرکت هایی مثل پتروشیمی اصفهان، شرکت نفت جی بزرگترین تولید کنند قیر پالایشگاهی، شرکت نفت سپاهان، که از برکت وجود پالایشگاه اصفهان بغل دستش سر از خاک بیرون آوردند هر کدام از این شرکتهای پایین دستی میتوانند یکی از شهرهای خوزستان و بوشهر را تکان بدهند.

جالب است بدانید در سال ۹۲ فقط مالیات یک قلم از محصولات پالایشگاه اصفهان (بنزین سوپر) حدود ۱۰۰ میلیارد تومان بوده که از این مبلغ حدود ۴۰ میلیارد آن سهم شهرداری اصفهان است (فقط مالیات یک قلم کوچک برابر با کل بدهی شهرداری گناوه ) پس چطور باید انتظار داشته باشیم مبلمان شهرهای بوشهر و خوزستان با اصفهان قابل قیاس باشد.

شهرهایی مانند گناوه، دیلم، بهبهان، هفتکل، امیدیه، آغاجاری و… دارای پتانسیل بسیار قوی برای ساخت پالایشگاه  هستند، چرا که سرشار از منابع نفت هستند و دیگر نیازی به جاده و خط لوله و ایستگاه تقویت فشار نیست.

از دیگر پتانسیل های این شهرها، نزدیکی به مرزهای آبی و خاکی به صورتی که خط مستقیم لوله تا دریا ۶۰ کیلومتر و کمتر است؛ وجود زیرساخت هایی همانند خطوط لوله نفت و گاز و فرودگاه های فعال و مهمتر از همه جوانان تحصیلکرده جویای کار بیکار اما چرا با وجود اولین و بزرگ‌ترین پالایشگاه نفت کشور و چندین واحد پالایشی نفت و چند پالایشگاه گاز و بیش از ۳۰ مجتمع پتروشیمی در خوزستان و ۲۴ فاز پارس جنوبی و حدود ۴۰ مجتمع پتروشیمی در استان بوشهر، اتفاقات خوشایندی که در اصفهان آنهم فقط با یک پالایشگاه نفت و ذوب آهن رقم خورد در بوشهر و خوزستان شکل نمی گیرد؟!

نتیجه اول اینکه می بینیم وجود پالایشگاه در اصفهان توجیهی ندارد ولی مدیران همدل اصفهانی توانسته اند معجزه برای شهرشان انجام دهند.

نتیجه دوم  را می توان به حضور دایم مدیران اصفهانی و اسکان آنها در اصفهان دید، به عنوان نمونه دفتر فولاد مبارکه و پالایشگاه اصفهان در اصفهان است و در تهران فعالیت چندانی ندارند.

نتیجه سوم عامل توسعه پالایشگاه و پتروشیمی نبوده بلکه همدلی و هم افزایی مدیران و مسولین اصفهانی بوده که چنین خوش درخشیده اند.

در پایان باید گفت جغرافیای اقتصادی و توسعه متوازن در یک سرزمین اینگونه رقم میخورد…