یک نظریه علمی که به اثبات رسیده می گوید:

میان محرومیت و نابرخورداری از یک سو و فقدان امنیت از سوی دیگر، رابطه ای دوسویه و برابر وجود دارد. رابطه این دو مانند ارتباط کشاورز و زمین است، هر چه در زمین و زمینه رفع محرومیت بیشتر کار شود، به همان نسبت به امنیت پایدار آن منطقه خدمت خواهد شد.
وظایف شهرداری در این رابطه مشخص است و برنامه ریزی لازم در زمینه اجرای پروژه های خدماتی و عمرانی در مناطق مختلف (بویژه مناطق محروم)، اولا: باعث رضایتمندی اهالی و ثانیا: زمینه افزایش ضریب امنیت در مناطق مزبور و توسعه آن به تمام نقاط شهر اهواز خواهد شد زیرا این پروژه ها مستقیما وجدان انسانها را نشانه می رود و بر رفتار و کردار و نوع تعاملات فرهنگی آنها، اثر می گذارد.
باید قبول کرد که رها کردن برخی مناطق (که مردم آنها عمدتا از مشکلات معیشتی و بیکاری رنج می برند) و عدم دیدن آنها در کارهای خدماتی و عمرانی، خواه یا ناخواه بر چهره کل شهر اثر منفی می گذارد زیرا شهر یک مجموعه یکپارچه جغرافیایی است و نمی توان بخشهایی از آن را با دیوار از دیگر مناطق جدا کرد و تنها به یک بخش از آن خدمت نمود و انتظار بسط یکسان امنیت در همه شهر را داشت.
با تغییر فرهنگ حاکم بر شهرداری در رابطه با مناطق محروم، می توان علاقه و پیوند میان مردم و شهر را تقویت کرد و به همه این القاء را منتقل کرد که اهواز متعلق به همه است و حق همه مردم است که از خدمات و امکانات آن استفاده کنند.
با اطمینان بعرض می رسانم که با کمی جامع نگری و اجتناب از تنگ بینی می توان زیرساختها و پروژه های مختلف عمرانی، خدماتی، فرهنگی، ورزشی، اجتماعی، اقتصادی و… را به سمت مناطق کم برخوردار و محروم حرکت داد و رفاه نسبی همراه با حس شهروندی را بشکل لایق (و بی منت) به مردم آن مناطق تقدیم کرد و از این بابت به اهوازی پایدار و مملو از امنیت و آرامش دست یافت.
نکته این بحث اهمیت اجرای پروژه های مهم در مناطق محروم است که بازده آن افزایش شاخصهای مذکور در اهواز خواهد بود و وظیفه اعضای شورای آینده است که به این نکته تقریبا فراموش شده، بخوبی توجه کنند و جهت حصول نتیجه مطلوب، پروژه های آینده شهر را به سمت آن مناطق تغییر دهند.

محمد لفیتی
?کارشناس مهندسی عمران
?کارشناس ارشد مهندسی حمل و نقل
?مدرس دانشگاه