هورنیوز – با آغاز دوره سرمایه داری و تمدن جدید به اقتضای سبک زندگی مدرن، مهاجرت از روستاها و شهرهای کوچک به سوی مناطق مستعد و اقتصادی، روند روبه تزایدی یافت به نحوی که به سرعت ترکیب جمعیتی در نسبت شهر به روستا معکوس گشت. این وضعیت با توجه به محدودیت امکانات اجتماعی و سطح توقعات مهاجرین که درپی تحصیل آرزوهای بزرگ ترک وطن کرده و تن به تجربه سرزمین جدیدی داده اند، نگرانی هایی را دامن زده است که در این میان موضوع هویت شهری و گسست فرهنگی، یکی از مقولات بسیار مهم و بحث برانگیز است.

حال سئوال این است که انسان مهاجر که ریشه و هویت تعریف شده ای از گذشته و اصالت خویش دارد با ورود به شهر جدیدی که در چارچوب تصوری او تعریف و شأن مشخص و معینی ندارد، چگونه رفتار خواهد کرد. کنش اجتماعی و رفتار جمعی مهاجرین که منبعث از ذهنیت و نظام باورهای آنهاست تبلور واضحی در ساخت فرهنگ شهروندی دارد و نقش پررنگی را در تغییرات اجتماعی- سیاسی و تحولات اقتصادی و فرهنگی جامعه ایفا می کند.

نبود محیط زیست بومی، چندگانی فرهنگی و تفاوت هنجارهای رفتار اجتماعی، سبب فقدان بافت فرهنگی همگون در جامعه می گردد که در بحث آسیب های اجتماعی، جامعه را به شدت تحت الشعاع قرارمی دهد، لذا محله گرایی به عنوان شعارمحوری متولیان فرهنگ شهری می تواند در تغییر شرایط فرهنگی شهر به زیستگاهی مطلوب موثر باشد. بهتر است هر کدام از این قومیت ها در یک منطقه سکونت یابند و این همسایگی و نزدیکی باعث هماهنگی، پیوند عاطفی و تعلق خاطر اجتماعی می شود و به این ترتیب می توانند به احساس امنیت و آرامش دست یابند.

در حال حاضر این مدل از سکونت اقوام در یک محل در شهرهایی همچون اصفهان که در دهه ۶۰ پذیرای مهاجران بسیاری از اقوام لر بود، اجرایی شده است.

برخی محلات شهر اصفهان و همچنین شهرهای جدید برای سکونت قومیت خاصی از ایران در نظر گرفته شده و بسیاری از شهروندان آن محلات را افراد از یک نژاد مشترک در برمی گیرد.

از جمله محلاتی با این ویژگی محله های ملک شهر، عاشق آباد و نیز شهر شاهین شهر اصفهان است که معمولا به سکونت هموطنانی که از شهرهای جنوبی مانند آبادان و خوزستان در دوران جنگ ایران و عراق مهاجرت کرده اند، اختصاص دارد.

این زیست بومی در یک محله سبب شده تا آسیب های فرهنگی موجود در شهر اصفهان، به نسبت دیگر شهرهای کشور کمتر باشد هرچند حضور قومیت های مختلف با فرهنگ متفاوت در دل شهر برای تفریح یا خرید ممکن است در برخی خرده فرهنگ های شهر مانند سبک لباس پوشیدن را تحت تاثیر خود قرار دهد اما محلی کردن حضور اقوام در شهرها را می توان یکی از راهکارهای مقابله با این وضعیت دانست.

این روش علاوه بر جلوگیری از هجوم خرده فرهنگ ها به درون شهرها، از ایجاد چندگانگی هویتی و فرهنگی در درون مهاجران شهری نیز جلوگیری می کند و این مسئله سبب می شود، از حجم جرائم شهری نیز کاسته شود.

به هر روی، هویت شهری و احساس تعلق به شهر به افزایش مشارکت شهروندان در مدیریت شهری و کاهش آسیب های اجتماعی منتج می شود که این موضوع در بهینه سازی و تامین منابع اقتصادی، کاهش هزینه خدمات، افزایش انسجام اجتماعی، کاهش تنش های ناشی از زندگی شهری و رضایت شهروندان نقش بسیار موثری دارد.