احتمال وقوع جنگ آب درخاورمیانه!
هورنیوز – سیدعباس عراقچی، معاون حقوقی و بین‌الملل وزارت امور خارجه گفت: با توجه به اهمیت این موضوع، در وزارت امورخارجه نیز سعی شده است که تمرکز بیشتری روی دیپلماسی آب به وجود آید.
در همین چارچوب و با توجه به ابعاد حقوقی و بین‌المللی دیپلماسی آب، این موضوع در معاونت حقوقی و بین‌المللی وزارت خارجه مورد توجه بیشتری قرار گرفته است.
عراقچی گفت: هر یک از مسائل مرتبط با آب متناسب با موضوع‌شان در ادارات مختلف وزارت خارجه مورد بحث و بررسی قرار می‌گیرند. در چند دهه اخیر آب تبدیل به یک دغدغه جهانی شده و در همین چارچوب «دیپلماسی آب» و علمی به نام «سیاست آب» یا «هیدروپالیتکس» شکل گرفته است، چنان که در حال حاضر در برخی دانشگاه‌های معتبر دنیا این رشته‌ها تدریس می‌شوند.
وی گفت که در چند سال اخیر در کشور ما نیز مساله آب و کمبود آن به یک موضوع جدی و حساس تبدیل شده و ابعاد مختلف حتی امنیتی به خود گرفته است. گزیده اظهارات عراقچی را در ادامه می‌خوانید: در راستای مسائل مورد اشاره، بخشی به نام دیپلماسی آب در این معاونت شکل گرفته و دستیار ویژه‌ای سرپرستی این بخش را برعهده دارد. البته به نظر می‌رسد در ساختار جدید وزارت امور خارجه، دیپلماسی آب جایگاه ویژه و جدی‌تری خواهد داشت و به صورت متمرکزتر روی آن کار خواهد شد.
در جریان مذاکرات اخیر ایران و افغانستان بر تشکیل پنج کمیته کاری بین دو کشور توافق شد که یکی از این کمیته‌ها، کمیته آب است.
در مورد رودخانه هیرمند معاهده‌ای بین ما و افغانستان از سال‌های قبل منعقد شده است ولی قدیمی بودن این معاهده دلیل بر بی‌اعتبار بودن آن نیست. از نظر دولت ایران و افغانستان این معاهده کماکان معتبر است. آب رودخانه هیرمند از افغانستان سرچشمه می‌گیرد، وارد خاک ایران می‌شود، از تالاب‌های هامون می‌گذرد و دوباره به خاک افغانستان باز می‌گردد. حقابه‌ای بر همین اساس برای ایران و افغانستان در نظر گرفته شده که ما همچنان به آن پایبند هستیم. البته در مورد نحوه اجرا و مکانیزم بهره‌برداری از آب وهمچنین مسائل مرزی مربوط به این رودخانه گفت‌وگوهایی دراین کمیته انجام شده است.
طبیعتا حقابه ما از رودخانه هیرمند امری جدا از حقابه محیط زیست است. این روزها فقط کشورها و مردم نیستند که از حقابه برخوردارند بلکه محیط زیست و طبیعت نیز حقی از این موضوع دارند. اگر حقابه‌ای برای ایران و افغانستان قایل هستیم باید حقابه‌ای نیز برای طبیعت در نظر بگیریم و اجازه دهیم که روال طبیعی رودخانه‌ها و تالاب‌ها ادامه پیدا کند و به حیات خود ادامه دهند. بنابراین در مورد رودخانه هیرمند غیر از مسائل اجرایی و مکانیزم‌های اجرای توافق که باید روی آن بحث و گفت‌وگو کنیم، در ارتباط با حقابه طبیعت و محیط زیست نیز رایزنی‌هایی در حال انجام است و این موضوع مورد توجه دو کشور قرار گرفته است.
موضوع سومی که بین ایران و افغانستان مطرح است، بحث رودخانه هریرود است. هنوز هیچ رژیم حقوقی بین ما و افغانستان و همچنین کشور ترکمنستان که به نوعی در این موضوع شراکت دارد، ایجاد نشده است. رودخانه هریرود، پرونده‌ای باز بین ما و افغانستان است. یکسری مطالعات فنی انجام شده است تا مشخص شود سرچشمه‌های تامین آب برای این رودخانه چه نقاطی هستند. کدام نقاط ایران و افغانستان در ارتباط با این رودخانه بالادست و کجاها پایین‌دست هستند. در مورد این رودخانه یکسری بحث‌های فنی در کنار بحث‌های حقوقی و سیاسی وجود دارد که در کمیته مورد اشاره در حال بحث و گفت‌وگو در مورد آنها هستیم تا ببینیم آبی که در این منطقه وجود دارد، چگونه باید بین دو کشور تقسیم شود. هدف نهایی ما رسیدن به یک رژیم حقوقی مورد توافق بین دو طرف است و امیدوارم مذاکرات مربوطه سریع‌تر آغاز شود.
موضوع چهارمی که در کمیته آب در حال بحث و رایزنی در مورد آن هستیم، همکاری دو کشور ایران و افغانستان در حوزه آب است. معتقدیم که مسائل آبی لزوما نباید به منازعه، مقابله و درگیری منجر شود، بلکه می‌توان از آن به عنوان موضوعی جهت همکاری استفاده کنیم.
ریاست کمیته آب بین ایران و افغانستان با من است و معاونان وزرا از وزارتخانه‌های کشاورزی، نیرو و همچنین سازمان محیط زیست در این کمیته حضور دارند، لذا وقتی در کمیته آب بحث همکاری بر سر موضوع آب مطرح می‌شود، طبیعی است که دوستان ما در وزارت جهاد کشاورزی مسوول می‌شوند که این پروژه‌ها را تعریف و طراحی کنند به نحوی که در دور بعدی مذاکره با طرف افغانستانی آنها را بر سر میز مذاکره ارایه دهیم.
بین ایران و افغانستان معاهده‌ای به نام معاهده هیرمند وجود دارد که در ارتباط با آن ده‌ها سال مذاکره شده تا دو طرف توانسته‌اند به توافق برسند، گرچه بعد از توافق نیز حرف‌ها، نقل‌ها و مباحثی نیز همچنان مطرح بوده است. در واقع می‌خواهم با ذکر این مثال این نکته را یادآوری کنم که رسیدن به توافق در ارتباط با اینگونه موضوعات زمانبر است. این واقعیت را باید در نظر داشته باشیم که تغییرات اقلیمی و کاهش نزولات آسمانی از یک طرف و همچنین افزایش جمعیت و گسترش صنعت و کشاورزی باعث شده که میزان آب شیرین در منطقه خاورمیانه هر چه بیشتر کاهش پیدا کند و این مسائل بر حساسیت‌های موضوع آب افزوده است.
عوامل ذکر شده، بحران آب در خاورمیانه را به بحران بسیار جدی تبدیل کرده است و هر روز این بحران عمیق‌تر و وخیم‌تر می‌شود. وقتی آب نباشد به دنبال آن بیکاری، فقر، مهاجرت و مسائل امنیتی پیش می‌آید و حتی ممکن است باعث درگیری و منازعه بین دو کشور، دو شهر، دو قبیله یا دو روستا شود. بنابراین با توجه به این مسائل، طبیعی است که تصمیم‌گیری در مورد منابع آبی که بین دو کشور مشترک است، هر روز به یک موضوع جدی‌تر و سخت‌تر تبدیل شود و حتی ممکن است با منافع و امنیت ملی آن کشورها گره بخورد. بنابراین درچنین فرآیندی مذاکرات سخت‌تر و پیچیده‌تر می‌شوند و به دنبال آن رسیدن به توافق هم سخت‌تر خواهد بود. این یک امر روشن است و در مورد مسائل آبی بین ایران و افغانستان نیز صدق می‌کند.
با توجه به کمبود آب شیرین در خاورمیانه این احتمال وجود دارد که در آینده نزدیک شاهد جنگ بر سر آب در این منطقه باشیم. جنگ آب یک موضوع جدید نیست، همیشه وجود داشته است و سال‌ها به عنوان یک خطر جدی در خاورمیانه به آن توجه شده است. این احتمال وجود دارد که جنگ‌های آتی در این منطقه بر سر آب باشد. اما تاریخ برای ما درس‌های زیادی دارد. طبق تجربیات تاریخی، زمینه‌های جنگ بر سر موضوع آب، می‌تواند به همکاری در این زمینه منجر شود و به همان دلیل، آب در سیاست خارجی اهمیت زیادی پیدا کرده است.
ارزیابی‌های بین‌المللی نشان می‌دهد که تا سال ۲۰۲۵ کل منطقه خاورمیانه رسما به عنوان منطقه خشک شناخته خواهد شد که ایران نیز شامل آن می‌شود. این وضعیت تا سال ۲۰۵۰ به مراتب وخیم‌تر خواهد شد و کمبود آب و خشکسالی به یک موضوع بسیار، بسیار جدی برای کشورهای خاورمیانه از جمله ایران تبدیل خواهد شد و حتی ممکن است بخش‌هایی از سرزمین ایران به‌طور کامل یا به میزان زیاد به خاطر این موضوع از حیز انتفاع ساقط شوند. بعضا در اخبار می‌شنویم که ادارات فلان شهرجنوبی کشور در ایام تابستان به خاطر شدت گرما، ساعت یک بعدازظهر تعطیل می‌شوند یعنی این شهر از ساعت یک بعدازظهر تا غروب که هوا خنک شود کارایی ندارد و ساعت استفاده از روز کاهش پیدا می‌کند. به نظر می‌رسد در سال‌های آتی اینگونه مشکلات به شکل گسترده‌تری ایجاد خواهند شد.
در ارتباط با بحران مورد اشاره دو تدبیرکلی در عرصه جهانی وجود دارد، تدبیر اول تامین منابع آب از خارج از کشور است و تدبیر دوم مدیریت منابع آب در داخل کشور است.
در ایران نیز ایده‌هایی در این زمینه وجود دارد که از برخی از کشورهای اطراف آب تامین شود، اما اینکه چقدر از لحاظ فیزیکی می‌توان این ایده‌ها را عملیاتی کرد یک موضوع دیگر است. اکنون تعدادی از کشورهایی که کم آب هستند از طریق حفر کانال‌های ویژه آب را از کشورهای پرآب به داخل کشورشان منتقل می‌کنند.
در مورد مدیریت منابع آب و اینکه چگونه از آب موجود استفاده بهینه کنیم، سیاست خارجی نقش مهمی دارد، منظور از آب مجازی این است که بررسی شود برای تولید یک کالا چقدر آب مصرف شده است، مثلا در مورد کالایی مثل برنج از زمان نشا تا برداشت به چه میزان آب استفاده می‌شود. میزان آبی که در این فرآیند مورد استفاده قرار گرفته است را آب مجازی می‌گویند. برخی اوقات آمارهای غیرقابل باوری در مورد استفاده از آب در محصولاتی که تولید می‌شود، مطرح می‌شود، مثلا بر اساس برخی از آمارهای اعلام شده، در تولید یک کفش چرمی نزدیک به ۴۵ الی ۵۰ هزار لیتر آب مصرف می‌شود.
در واقع آب مجازی به ما می‌گوید به این موضوع توجه کنید که برای تولید یک کالا چقدر آب مصرف می‌شود و از دیگر سو این موضوع را مطرح می‌کند که اگر کشوری کم‌آب است، بهتر است کالایی را تولید کند که آب کمی مصرف می‌کند و کالاهای پرآب را از خارج تهیه کند. بنابراین در همین چارچوب، کشورها در تجارت خارجی باید به سمت تجارت هوشمند حرکت کنند و عامل آب را در این هوشمندی در نظر بگیرند. مثلا ما به عنوان کشوری کم‌آب، باید بررسی کنیم که برای تولید برخی محصولات کشاورزی چقدر آب باید مصرف می‌کنیم و بعد از آن، در این مورد فکر کنیم که آیا بهتر نیست کالایی که آب زیادی مصرف می‌کند را از خارج وارد کنیم و خودمان به سمت تولید کالاهایی برویم که آب کمتری مصرف می‌کنند؟
گفته می‌شود که در تهران بیش از ۲۰ درصد آب لوله‌کشی در زیرزمین به خاطر پوسیدگی لوله‌ها و نواقصی که لوله‌ها دارند هدر می‌رود البته من تا رقم ۴۰ درصد نیز شنیده‌ام. در دهه ۷۰ توکیو (پایتخت ژاپن) نیز چنین مشکلی را داشت و بالای ۲۰ درصد آب لوله‌کشی‌اش به همین خاطر هدر می‌رفت ولی اکنون در یک پروژه طولانی‌مدت هدررفت آب را به زیر دو درصد رسانده‌اند.
براساس آمار اعلام شده، میزان نزولات آسمانی در ایران حدود ۴۰۰ میلیارد مترمکعب است و برآورد می‌شود که حدود ۲۸۰ الی ۲۹۰ میلیارد مترمکعب آن تبخیر می‌شود، اینها موضوعاتی است که ما با استفاده از تکنولوژی روز دنیا و استفاده از تجربیات دیگر کشورها می‌توانیم از آنها جلوگیری کنیم. دیپلماسی آب و سیاست خارجی وظیفه دارد که این تکنولوژی‌ها را با ایجاد ارتباط بین مراکز علمی داخل کشور و خارج از کشور به داخل ایران منتقل کند و زمینه را برای سرمایه‌گذاری خارجی در کشور در این حوزه‌ها فراهم کند.
باید دولت روی آب سرمایه‌گذاری جدی داشته باشد، اگر موضوع آب را جدی نگیریم حتما با خشکسالی مواجه می‌شویم، همان‌طور که موضوع آلودگی هوا را جدی نگرفتیم و اکنون می‌بینیم که در طول زمستان چه بلایی بر سر تنفس مردم در تهران می‌آید؛ موضوع ریزگردها را جدی نگرفتیم و در حال حاضر مشاهده می‌کنیم که برخی شهرهای کشور با چه فاجعه‌ای در این زمینه روبه‌رو هستند.
اگر موضوع آب را جدی نگیریم در برخی شهرهای کشور در سال‌های آتی با شرایط بسیار سختی مواجه می‌شویم، دولت و وزارت خارجه هر دو روی آب و دیپلماسی آب جدیت و حساسیت دارند. دیپلماسی آب به مرور جایگاه خود را در سیاست خارجی کشور باز کرده البته کار در این زمینه سخت و طولانی است ولی امیدواریم بتوانیم با تلاش و برنامه‌ریزی، منافع ملی کشور را در این چارچوب تامین کنیم.
این سخن که دولتمردان در ارتباط با «بی‌آبی» فقط شعار می‌دهند را قبول ندارم ولی اینکه بحث آب بطور کلی در جامعه جدی گرفته نشده است، حرف صحیحی است.
رییس‌جمهور در اجلاس اخیر گرد و غبار که در تهران برگزار شده بود به صورت تلویحی از سدسازی‌های ترکیه که به پروژه گاپ « GAP» یا Guneydogu Anadolu Projesi معروف است، انتقاد کرد و نسبت به این موضوع واکنش نشان داد، چرا که این پروژه روی دجله و هورالعظیم تاثیر می‌گذارد و از نظر زیست محیطی اثرات زیانباری را برای ایران و عراق به وجود می‌آورد ولی مقامات ترکیه‌ای مدعی هستند که روی این طرح‌ها کار کارشناسی شده است و ضربه زیست محیطی به ایران و عراق وارد نمی‌کند، رایزنی‌های ما با طرف‌های ترک در این زمینه ادامه دارد. واقعیت این است که موضوعات جهانی امروز دیگر در قالب حاکمیت داخل کشورها نمی‌گنجد. اکنون کشورها اگر اقداماتی انجام می‌دهند تاثیرات این اقدامات فراتر از داخل خود آن کشورها است و حتی ممکن است تاثیرات فرامنطقه‌ای داشته باشد و کل جامعه جهانی را تحت تاثیر قرار دهد.
بسیاری از تهدیداتی که اکنون در عرصه جهانی وجود دارد مربوط به یک یا دو کشور نیست و مرز نمی‌شناسد، در همین چارچوب مقابله با آنها نیز به همکاری‌های منطقه‌ای و بین‌المللی نیاز دارد. مثلا فرض کنید یک کشور روی منابع آبی مشترک سد ایجاد کند و باعث خشکسالی در کشورهای اطرافش شود. این اقدام باعث به وجود آمدن پدیده‌ای به نام ریزگردها می‌شود و تعداد زیادی از کشورهای منطقه از این موضوع متاثر می‌شوند و برای شهروندا‌ن‌شان مشکل ایجاد می‌شود. در همین چارچوب است که تاکید می‌شود دیگر اثرات یک موضوع در چنین حوزه‌هایی در حوزه داخلی یک کشور باقی نمی‌ماند و اثرات آن منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای است.
رایزنی‌هایی را به صورت مشخص با ترکیه داریم. اینگونه نیست که یک کشور بتواند ادعا کند که من هر کاری که بخواهم در حوزه سرزمینی‌ام انجام می‌دهم و کاری به تبعات آن برای کشورهای همسایه ندارم.
