مربیان از حیث روانشناسی و بعد مدیریتی ۵ گونه اند :

۱ . مربیانی که ذاتا روانشناس و مدیرند و دربحث روحی روانی و اعتماد بنفس شخص کاملی هستند که در ایران فیروز کریمی ، فراز کمالوند ، علی دایی ، فرهاد کاظمی ، امیر قلعه نویی ، محمود یاوری و…و از بین مربیان خارجی  فرگوسن ، گواردیولا ، مورینیو و…را میتوان نام برد .

این دسته از مربیان حتی اگر از نظر بعد فنی در سطح خیلی بالایی نباشند ولی بواسطه توان روانشناختی بالا و مدیریت بسیار عالی و همچنین بواسطه نوع ارتباط هوشمندانه با بازیکنان و نظم تیمی بالا تا درجات بسیار بالایی پیشرفت میکنند که خود این مربیان ۲ دسته اند :

دسته اول : برخی از آنان در درازمدت در کنار بعد مدیریتی بالا ، بواسطه پیشرفت فنی به اوج قله موفقیت میرسند .

دسته دوم : برخی دیگر بواسطه فنی نبودن ذاتی و روشدن دستشان در طی سالهای متمادی ، نمیتوانند بیش از سقف خاصی پیشرفت نمایند و چه بسا به مرور عقبگرد داشته باشند .

۲ . مربیانی که توان مدیریتی و روانشناسانه بسیار بالایی ندارند و ذاتا برای این کار ساخته نشده اند ، اما کسب تجارب فراوان در طی سالهای متمادی مربیگری و علاقه و انگیزه بالایشان آنها را تبدیل به فردی مدیر و روانشناس مینماید و کافیست از نظر دانش فنی در سطح مناسبی باشند ، آنگاه پیشرفت خوبی خواهند داشت ، البته ممکن است از این لحاظ به گرد پای دسته اول از گروه اول نرسند ، ولی آن افت و پسرفت دسته دوم از گروه اول را نیز ندارند .

۳ . مربیانی که از نظر دانش فنی و علم مربیگری در سطح بسیار بالایی هستند ولی روحیاتشان به صورتی است که توان مدیریتی بالایی ندارند و ذاتا روانشناس نیستند .البته گروهی از آنان مدیر نیستند ، ولی روانشناسانی ماهرند و بخاطر همین در سمتهای مشاوره ، مدیرفنی ، آنالیزور ، روانشناس و یا استعدایاب و سمتهای اینچنینی همراه تیم و بعنوان پشتوانه ای علمی و روحی برای سرمربی هستند . این مربیان اگر به مربیگری ادامه دهند ، پیشرفت چندانی در هیچ رده ای و هیچ باشگاهی نخواهند داشت .

۴ . مربیانی که نه از نظر دانش فنی و تخصص مربیگری و نه از نظر مدیریتی و روانشناسی در سطح بالایی هستند و فقط به مربیگری علاقه شدیدی دارند وبه این خاطر دراین حیطه پای نهاده اند . این مربیان در کوتاه مدت و یانهایتا میان مدت از سطح مربیگری محو میشوند و کار و پیشه دیگری برای خود بر میگزینند و صرفا ۱ علاقمند و تماشاچی پروپاقرص  والبته صاحب نظر باقی میمانند .

۵ . مربیانی که ممکن است در هر کدام از ۳ دسته بالا قرار داشته باشند و اصلا سرمربی نباشند و تمرین دهنده یا کمک مربی ، بدنساز یا تئوریسین و طراح تمرینات باشند .

باتوجه به موارد یادشده ، هر مربی ای میبایست هر چه سریعتر خود را آنالیز و در حقیقت در مراحل ابتدایی مربیگری با توجه به تجربیاتی که دارد خویش را استعدادیابی نماید تا بداند در کدام مسیر از دنیای فوتبال گام بردارد و در کدام حیطه مربیگری به حیاط ورزشی خویش ادامه دهد .

اگر مربی ای به موقع تشخیص دهد که از کدام دسته است ، آنگاه میبایست طبق الگوهای خاص آن گروه و در قالب چارچوبهای خاصی نقاط ضعف و قوت خویش را برطرف کند و به این طریق به آینده ورزش خود و شاگردانش خدمت کند .

در غیر اینصورت اگر مربی ای نتواند و یا نخواهد خود را استعدادیابی کند ، ممکن است سالها مسیری اشتباه را طی نموده و بعدها حاصل تمام زحمات خویش را برباد رفته ببیند و حتی پس از بازنشستگی نیز متوجه نشود که دلیل این حذف اجباری از گود ورزش چه بوده است .