هورنیوز: زندگی زناشویی یعنی تعهدی که ۲ نفر در تمام مسائل ازجمله مسائل عاطفی، مالی، اجتماعی و اخلاقی نسبت به هم دارند. افراد با ورود به دنیای مجازی سرگرم می‌شوند اما کمبود‌ها و ضعف‌هایی هم دارندکه باعث می‌شود کم‌کم وارد گروه‌هایی شوند و گاهی حتی بدون آنکه بخواهند یا متوجه باشند با افرادی آشنا شوند که به نوعی این کمبود‌ها و شکاف‌های موجود در رابطه خود را پر کنند. بدین‌ترتیب، همین رفتار به ظاهرساده می‌تواند تغییر ماهیت بدهد؛ به‌گونه‌ای که گاهی حاضر نیستند به زندگی عادی خود برگردند.

آنها با وجود اینکه نمی‌دانند آخر این ارتباطات به کجا ختم می‌شود به لذت‌های آنی دل می‌بندند و کلیه قوانین شرعی، عرفی و هنجاری را فراموش می‌کنند! انگار فقط همین مهم است که منبعی برای تأمین عواطف خود پیدا کرده باشند.

گاهی شبکه‌های مجازی به جای بالا بردن سطح معلومات ما تبدیل می‌شوند به پناهگاه کاذبی که خیلی راحت ما را تحت‌الشعاع خود قرار می‌دهند. چون ما را برای مدت کوتاهی به حس خوشایندی می‌رسانند؛ فکر می‌کنیم یک نفر هست که ما را درک می‌کند و می‌فهمد. یعنی در یک دنیای غیرواقعی به‌دنبال واقعیت‌های از دست رفته زندگی‌مان می‌گردیم و خطر هم دقیقا از همین جا شروع می‌شود.

در واقع چیزی را که ما در دنیای واقعی از دست داده‌ایم نمی‌توانیم به شکل غیرواقعی در دنیای مجازی به‌دست بیاوریم. این درست مانند سرابی است که گاهی فکر می‌کنیم چیزی را که می‌خواهیم به‌دست آورده‌‌ایم؛ درحالی‌که این‌طور نیست. چون ممکن است همان فرد هم وقتی وارد دنیای واقعی ما بشودهمان مسائل را به دنبال داشته باشد. بنابراین خطر از جایی آغاز می‌شود که بدون چارچوب، روابط خانوادگی‌مان را تحت‌الشعاع استفاده از این شبکه‌ها قرار می‌دهیم و روزبه‌روز، روابط عاطفی‌مان ضعیف‌تر و همه خانواده از هم دورتر می‌شوند. کار می تواند به جایی بکشد که هر کدام از اعضای خانواده دوست‌های واقعی خود را در دنیای غیرواقعی جست و جو کنند. یعنی حتی اگر خیانتی هم صورت نگیرد، این فضای امن عاطفی خانواده است که از هم پاشیده می‌شود. چون افراد حس خوبی به هم ندارند و محبت را از جای دیگر (فضای مجازی)دریافت می‌کنند.

 
وقتی زن و شوهری دردنیای مجازی به اشتباه آرامش گمشده خود را جست و جو می‌کنند، مشکلات در ارتباطات زناشویی‌شان بهم وجود می‌آید. هنگامی که زوج‌ها از هم دور می‌شوند می‌توان آن را به نوعی شروع خیانت قلمداد کرد. در واقع ما وقتی از وظیفه و نقشی که در قبال همسرمان داریم و آن را پذیرفته‌ایم کم می‌گذاریم به نوعی خیانت کرده‌ایم. حتی مادر یا پدری هم که وظایف خودشان را در قبال فرزندانشان انجام نمی‌دهند به‌گونه‌ای در حق آنها خیانت کرده‌اند چون تعهد خود را زیر پا گذاشته‌اند. در ارتباطات مجازی هم وقتی واژه‌ها، حرف‌ها و احساسات خوبی که باید صرف همسر شود به دیگری تعلق بگیرد و لحظه‌ها و اوقاتی که باید برای او گذاشته شود به شخص مجازی دیگری تعلق بگیرد، قطعا سهم همسر فقط بهانه‌گیری ازخستگی و پرکاری خواهد بود. البته در زندگی زناشویی هم هر کس باید استقلال نسبی خود را داشته باشد اما اینکه استقلال به چه معناست هم بسیار مهم است.