رئیس‌جمهور بازگشته آمریکا پایش را بر فرش قرمز ریاض می‌گذارد، هیچ‌کس این صحنه را یک سفر عادی تلقی نمی‌کند. تجربه دور نخست ریاست‌جمهوری او به همه آموخته که پشت لبخندهای پرزرق و برق و شمشیرهای آذین‌شده سعودی، بازی‌های پیچیده‌تری در جریان است.
عمران بائوج خوراک خبرخوان خوراک اتم
گاهی تاریخ با خودش شوخی‌های عجیبی می‌کند.گرینلند، جزیره‌ای که روزگاری حتی نامش برای بسیاری ناشناخته بود، حالا به کابوس مشترک رؤسای‌جمهور آمریکا تبدیل شده است.
سفر ترامپ به عربستان، شایعات دیدار پزشکیان و احتمال بازگشایی سفارت آمریکا در تهران، همه نشانه‌هایی هستند از یک تغییر بزرگ در راه.
انتخاب یک پاپ سیاه‌پوست، یا آسیایی، یا لاتین‌تبار دیگر، صرفاً یک حرکت نمادین نخواهد بود؛ بلکه اعلامیه‌ای صریح است از سوی کلیسا به جهان: ما با شما هستیم.
شاید ترامپ با نرمی آغاز کرده باشد، اما او هرگز قواعد بازی را فراموش نمی کند: قدرت، باید دیده شود؛ حتی اگر پشت پرده باشد.
خاورمیانه بار دیگر در لحظه‌ای ایستاده که نه صلح دارد، نه جنگ تمام‌عیار. میدان باهوش‌تر شده، طرف‌ها مصمم‌تر، و آینده پیچیده‌تر. در این شطرنج بی‌رحمانه، کسی که قواعد را بهتر بازنویسی کند، برنده خواهد بود؛ نه لزوماً کسی که زودتر بازی را شروع کرده است.
این روزها، ایران و آمریکا با هم مذاکره نمی کنند؛ با سایه های یکدیگر حرف می زنند. سایه هایی که ناشی از بی اعتمادی تاریخی اند. در این وضعیت، شاید آنچه بیشتر از تکنیکهای سیاسی اهمیت دارد، بازسازی فهم انسانی از دیگری است.
در نسیم بهاری رم، در دل سفارت عمان، مذاکرات وارد فازی بحرانی شد. آمریکایی ها با فشار مضاعف خواهان امتیازات بیشتر شدند. فریز کامل برنامه هسته ای، محدودیت های تحقیق و توسعه، و بازگرداندن برخی تحریم ها به عنوان "اهرم نظارت". برای لحظه ای به نظر می رسید که همه چیز فرو خواهد پاشید.
ظهور هند، داستان آرام تغییر قدرت جهانی است. داستان کشوری که نه با تهدید، نه با تبلیغات پر سر و صدا، بلکه با صبر استراتژیک، خلاقیت اقتصادی و دیپلماسی فعال، در حال رقم زدن آینده است. جهان شاید همچنان چشم به چین و آمریکا دوخته باشد، اما زیر پوست نظم جهانی، هند در حال نوشتن فصلی تازه است. و این فصل، چیزی نیست که بتوان به راحتی نادیده گرفت.
احتمال دستیابی به توافق جامع پایین است. اما امکان رسیدن به چارچوبی برای ادامه ی مذاکره وجود دارد. توافقی محدود، مرحله ای، و قابل راستی آزمایی. شاید مثل همیشه، دیپلماسی در خاورمیانه نه پایان باشد، نه آغاز؛ بلکه فقط مکثی میان بحرانها.