مهدی چمران گفت: نمونه​های فنی و مهندسی به کار رفته در جنگ، برای به حرکت در آوردن نبوغ دانشگاهی کشور کافی است؛ باید از توانمندی​های خود استفاده کنیم و امیدمان به داخل کشور و به خودمان باشد.

مهندس مهدی چمران در آیین گرامیداشت سالروز آزادسازی خرمشهر در دانشگاه شهید چمران اهواز که امروز (دوم خردادماه) در آمفی تئاتر دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی دانشگاه شهید چمران اهواز برگزار شد، اظهار کرد: عملیات برای آزادسازی خرمشهر از ۹ اردیبهشت ماه ۶۱ آغاز شد و شبانگاه، زدن پل​های نظامی بر روی کارون و عبور شهید صیاد شیرازی از رود کارون، گام اول این عملیات بود.

وی ادامه داد: صبح فردای آن روز، جاده اهواز به خرمشهر تسخیر شد و بدین ترتیب گام دوم، پیش‌روی به سوی مرزها بود. گام سوم و مشکل‌ترین حرکت، ورود به شهر خرمشهر بود زیرا خرمشهر تبدیل به یک دژ شده بود و چند روز قبل از عملیات، نیروهای اطلاعاتی عراق، موساد و آمریکا متوجه شدند که در تدارک حمله​ای هستیم و ما برای این‌که این عملیات شناسایی نشود، اقداماتی را انجام دادیم.

چمران در ادامه به پیشروی نیروهای رزمنده کشور به سوی خرمشهر اشاره کرد و افزود: نیروهای عراقی در منطقه جفیر تا کنار هور را تخلیه کردند زیرا می​دانستند اگر بمانند، محاصره خواهند شد و علاوه بر ۲۰ هزار نفری که در خرمشهر محاصره شده بودند، ۲۰ هزار نفر هم اینجا اسیر می​شوند و بدین ترتیب، در یک شب منطقه را از نیروهای خود تخلیه کردند.

وی افزود: زمانی که به خرمشهر رسیدیم، دیدیم خاکریزهای بلند ایجاد شده و روی خاکریزها سیم خاردار کشیده بودند، همچنین مین​های جهنده و انواع و اقسام کمین​ها را همه جای زمین کاشته شده بودند و برای جلوگیری از نفوذ به منطقه اروند، خورشید​ی‌های بزرگ در کنار رودخانه نصب کرده بودند.

رییس شورای شهر تهران گفت: رژیم بعث عراق برای جلوگیری از باز پس​گیری خرمشهر توسط نیروهای رزمنده جمهوری اسلامی ایران و برای اینکه چتربازها نتوانند از طریق هلی​کوپتر یا هواپیما در منطقه فرود آیند، در منطقه وسیعی تیرآهن​ها و حتی اتومبیل​ها را به صورت عمودی قرار داده بودند.

چمران اظهار کرد: پیش از این اقدامات، صدام تعدادی از خبرنگاران جنگی را به منطقه آورده و به آنها نشان داده بود که با تشکیلات و تجهیزاتی که نیروهای ایرانی دارند، دژ خرمشهر نفوذناپذیر است. آنها تصور می​کردند ما فقط با همین سیستم و سلاح​های نظامی حمله می​کنیم اما اینگونه نبود. قدرت ایمان، اعتقاد و توکل ما به خدای بزرگ چیز دیگری بود و سلاح​های ما را قدرت می​بخشید و از همه مهم​تر، سلاح شهادت در دست ما بود که شهید دکتر چمران از آن به عنوان سلاح برّان شهادت تعبیر می​کرد؛ سلاحی که از همه سلاح‌ها کارگرتر و کارسازتر بود.

وی در ادامه به توصیف شخصیت دکتر چمران و اقدامات نظامی این شهید در جنگ پرداخت و گفت: دکتر چمران یک رزمنده شجاع، فرمانده برنامه​ریز و توانمند با یک مغز ریاضی و فیزیکی بود و با آن تفکر می​توانست صحنه​های جنگ را طراحی کند و به موفقیت​های بزرگی نایل شود. این شهید بزرگ علاوه بر اینکه یک دانشمند فیزیک، یک عارف و یک هنرمند به تمام معنا بود، یک مدیر توانا بود که ستاد جنگ​های نامنظم را در آن شرایط سخت به خوبی در خوزستان مدیریت می​کرد.

رییس شورای شهر تهران اظهار کرد: دکتر چمران ستاد جنگ​های نامنظم را به گونه​ای سازماندهی کرده بود که در قالب یک ستاد مردمی بدون اعتبار دولتی، بخش دولتی از جنگ را اداره می​کرد و تا اهواز و سپس دهلاویه پیشروی کرد و در نهایت در ۳۱ خرداد ۶۰ در دهلاویه به شهادت نایل شد.

وی در ادامه به اقدامات فنی و مهندسی شهید دکتر چمران در جنگ اشاره کرد و گفت: سلاح​های ما در بخش سلاح‌های نیمه​سنگین به تفنگ ژ۳، M1 و بعد از اینها حتی برنو خلاصه شد. در منطقه با مشکلات فراوانی دست و پنجه نرم می​کردیم و برای جلوگیری از پیشروی دشمن، آب را به زمین​های خشک مقابل دشمن وارد کردیم به طوری که دشمن نمی​توانست از آب عبور کند.

چمران افزود: دشمن خاکریزهای ۲ متری مقابل آب زده بود که برای از میان برداشتن این خاکریزها، دبه​های پر از TNT را و با یک فرمان الکتریکی و برق و باطری، زیر خاک پنهان می​کردیم و با یک فاصله ۱۰ متری از خاکریز مستقر می​شدیم. پس از انفجار دبه​ها، خاکریز می​شکافت و دوباره آب زیادی راه پیدا می​کرد و دشمن عقب می​کشید.

وی ادامه داد: دشمن برای اطمینان بیشتر، دو خاکریز ۸ متری در منطقه زد و پشت خاکریزها نیز کانالی برای هدایت آب به رودخانه کارون تعبیه کرده بود که نیروهای ما با دبه​های TNT نمی​توانستند این خاکریزها را منهدم کنند. دکتر چمران برای از میان برداشتن این خاکریزها برنامه​ریزی کرد.

چمران اظهار کرد: دکتر چمران موضوع ساخت چیزی شبیه موشک را برای شکافت این خاکریزها مطرح کرد. لوله‌هایی به طول ۶ متر و قطر تقریبا ۲۵ سانتیمتر به صورت یک موشک استفاده کرد. سر این لوله‌ها که نوک تیز بود، دارای سنسور بود و حدود ۶۰۰ پوند TNT گنجایش داشت. این موشک را روی تخته فلت می​بستیم و پشت آن موتورهای یک کیلو وات با برق مستقیم نصب کرده بودیم. موتورها آرام و بی​صدا در آب حرکت می​کرد و وقتی نوک آن به خاکریز می​رسید، موشک در خاک منفجر می​شد.

وی گفت: با این عمل تعداد زیادی خاکریزها را شکافتیم، این موشک​ها در شرایطی در اهواز ساخته شد که حتی نان در اهواز پیدا نمی​شد و ۵ هزار نان تافتون از تهران با هواپیما برای رزمندگان آورده بودند. بعدها این موشک​ها در ابعاد ۱۲ متری نیز ساخته شد. ساخت موشک پرتابی را به طور سه متر برای اولین بار اینجا در اهواز ساختیم و آزمایش کردیم.

رییس شورای شهر تهران اظهار کرد: از دیگر اقدامات فنی و مهندسی دکتر چمران در جنگ ساخت پل​های چریکی بر روی رودخانه​ها و ساخت خمپاره توسط مهندسین ایرانی و همچنین ساخت زیردریایی در اهواز برای اولین بار در کشور بوده است. در سال ۵۹ در اهواز شهید چمران یک زیردریایی کوچک چریکی ۶ متری که گنجایش ۲ نفر را داشت، ساخت و در آب​های منطقه دب‌حردان رها و برای اولین بار این زیردریایی را آزمایش کردیم.

عضو شورای شهر تهران گفت: دکتر چمران مغز ریاضی و فیزیک و جنگ را با هم ادغام کرد و این چنین اتفاقات در جنگ رخ داد. این کارهای مهندسی در روزهای جنگ و شرایط بحرانی جنگ انجام می​شد و شعار “ما می​توانیم” را از همان روزهای اول جنگ و در طول دوران جنگ محقق کردیم.

چمران گفت: برای به حرکت در آوردن نبوغ دانشگاهی شاید همین نمونه​های فنی و مهندسی در جنگ کافی باشد. بنابراین باید از توانمندی​های خود استفاده کنیم و همان‌طور که همه می​دانید باید امیدمان به داخل کشور و به خودمان باشد.

وی اظهار کرد: اگر چشممان به آن سوی آب​ها و دل بستن به آنها باشد، به فرموده مقام معظم رهبری به جایی نمی​رسیم. لازم است قدرت، رو به پیشرفت علم خود متمرکز شود و اگر توانستیم رشد کنیم آن وقت می​توانیم حرف اول را در دنیا بزنیم. در غیر این صورت همچون عراق باید همه چیزمان اجاره​ای باشد.

چمران عنوان کرد: بنابراین باید بر خدای بزرگ توکل کنیم و امیدمان به دانش خود و به دانشمندان هسته​ای و نانو تکنولوژی و دانشمندان دیگر حوزه​ها باشد. اگر رشد علمی کشورمان به سرعت پیش رود، و دانشگاه​های ما نیز رشد پیدا کنند، قطعا به پیروزی​های بزرگ دست پیدا خواهیم کرد.

در پایان این نشست، از دانشگاهیان ایثارگر در سه بخش دانشجویان، کارمندان و اعضای هیات علمی تقدیر شد.