مدیران ارشد وزارت آموزش و پرورش از فردی که روزانه بیش از ۱۲ ساعت کار می کند تا خرج و مخارج زندگی خود را در حد متوسط جامعه تامین کند، چه انتظاری دارند که بتواند، نسل آینده این مرز و بوم را شایسته و بایسته تربیت کند؟

۱۲ اردیبهشت ماه هر سال مصادف با سالروز شهادت استاد مرتضی مطهری، روز بزرگداشت مقام رفیع معلم و قدردانی از زحمات بی شائبه این قشر آینده ساز است، اما از حلوا حلوا کردن های این روز تا کنون هیچگاه دهان معلمان شیرین نشده است.
معلمان و آموزگاران شاغل به تدریس در مراکز آموزشی کشور، یکی از بزرگترین مشکلاتی که دارند، عدم کفاف درآمدشان برای تامین مایحتاج خانواده هایشان است و در مقایسه با سایر مستخدمین دولت از حقوق و مزایای بسیار نازل تری برخوردار هستند.

وزارت آموزش و پرورش از آنجا که سازمانی درآمدزا نیست و مجموعه ای است که مصرف کننده بودجه است، با بی مهری های زیادی از سوی برخی برنامه ریزان و قانون گزاران مواجه بوده است و در یک بازه طولانی اکنون وضعیت دریافتی حقوق معلمان در حدود نصف وکمتر از نصف سایر کارمندان هم تراز خود در سایر نهادها هستند.

در حالی که در اکثر ادارات دولتی علاوه بر افزایش ۱۵ درصدی حقوق طبق قانون برنامه بودجه ۹۴ ، حقوق کارمندان خود را از منابع داخلی افزایش داده اند، اما سهم اکثر معلمان از این افزایش حقوق ها در دستگاه ارقامی ما بین ۱۵۰ تا ۲۵۰ هزار تومان است.

شاید یکی از مشکلات امروز معلمان سیاست زدگی بیش از حد این وزارت خانه و نیاز مبرم برخی نمایندگان به رای آموزش و پرورشی ها برای ورود به مجلس است که سبب شده وزیر این وزارت خانه بیش از اینکه حواسش یه رفع مشکلات معلمان و چانه زنی برای بهبود وضعیت معیشتی آنها باشد، تمرکزش به تذکرات و پرسش های نمایندگان است. خاصه آنکه عملکرد وی در انتصابات هم مورد نقد معلمان است و هم مورد نقد سیاسیون.

ناتوانی در حل مشکلات معلمان یکی از نقاط اشتراک اکثر وزرای آموزش و پرورش در تاریخ این وزارت خانه است. واقعیتی تلخ که سبب شده تا اکثر معلمان مرد برای چرخاندن چرخ زندگی زیر بار تورم به مشاغل دوم و سوم روی آورند، که البته شبع ترین آنها کلاس های تدریس خصوصی است.

سوال اصلی که وجود دارد آن است که مدیران ارشد وزارت آموزش و پرورش از فردی که روزانه بیش از ۱۲ ساعت کار می کند تا خرج و مخارج زندگی خود را در حد متوسط جامعه تامین کند، چه انتظاری دارند که بتواند، نسل آینده این مرز و بوم را شایسته و بایسته تربیت کند؟

گستاخی دانش آموزان و اهانت هایی که در قالب شوخی و جدی از سوی دانش آموزان به معلمان روا داشته می شود از دیگر مصائبی است که جامعه آموزگاران را بیش از گذشته می آزارد و عشق و اشتیاق نزد مدرسان دلسوز را می سوزاند، مساله ای که تا کنون فکری جدی برای آن نشده است و روز به روز این رویه رو به وخامت بیشتری می نهد.

اما بازهم امروز روز معلم است. روزی برای تقدیر از افرادی که با تحصیلات دانشگاهی از کارگران ساختمانی کمتر حقوق دریافت می کنند! روزی برای ارج نهادن به افرادی که این روزها مورد تمسخر و استهزاء دانش آموزان قرار می گیرند و مجبورند برای تامین مخارج زندگی دم بر نیاورند! افرادی که اگر عاشقانه تدریس کنند، باید به ناداشته های مالی خود قناعت کنند و اگر تامین مخارج خانواده را ترجیح دهند، در وظیفه خود قصور خواهند کرد!

امروز بازهم از مقام رفیع معلم گفته می شود و همه از آنها تمجید می کنند. اما از این حلوا حلوا کردن نه کام معلمان شیرین می شود و سفره آن رنگی دیگر پیدا می کند. نمایندگان از فردا دوباره به فکر استیضاح وزیر و تعویض مدیران این وزارت خانه هستند و وزیر و اطرافیانش به دنبال رفع و رجوع خرده فرمایشات نمایندگان و آن چیزی که بازهم مسکوت می ماند، مشکلات اقتصادی معلمان است!