روزبه کردونی

عصر روزپنچ شنبه ۱۵ اسفند ، دکتر علی ربیعی (وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی) همزمان با هفته احسان و نیکوکاری با دو گروه دیدار کرد: کودکان کار و خیابان و معلولین.

در جریان دیدار از بازارچه تولیدات و مصنوعات معلولین، وزیرکه قصد خرید یکی از صنایع دستی ساخته شده توسط یک دختر تحصیل کردهِ معلول را داشت از وی در خواست کرد خودش یکی از مصنوعات را انتخاب کند. دختر جوان که به سختی تکلم می‌کرد پس از مدتی تامل یک منبت را که دارای آینه بود انتخاب کرد و به وزیر گفت:” این آینه دار را انتخاب کردم تا آن را در دفتر خود بگذاری و هرروز که در آینه آن نگاه می‌کنی به فکر ما باشی.” لحظه ای که این جمله توسط دخترمعلول بیان شد، می‌شد عمق تاثیر این جمله را در چشمان مدیران حاضر تشخیص داد.

آنچه آن دختر هنرمند به علی ربیعی گفت، فقط درخواست یک معلول از یک وزیر نیست بلکه در خواست همه گروه‌های آسیب پذیر از تمام جامعه ایرانی است. “هر روز به یاد ما باشید” در خواست کودکان کار و خیابان، زنان سرپرست خانوار، معلولین و همه اقشار آسیب پذیر از همه ایرانیان است. البته ” هرروز به یاد ما باشید ” در خواست دلسوزی‌های انسانی برای گروهی حاشیه ای نیست، بلکه به معنای ادای حقوق شهروندی افراد و گروه‌هایی است که توانایی کمتری برای دفاع از حقوق حقه خود دارند. “هرروز به یاد ما باشید ” درخواستِ این است که هم دولتمردان و سیاست گذاران نقش و تکلیف قانونی خود را در حمایت از گروه های آسیب پذیر به خوبی ایفا کنند و هم نهادهای مدنی ،  گروه های داوطلب ، نهادهای خیریه و به تعبیری همه شهروندان یک جنبش عمومی برای تامین حقوق شهروندی این گروه ها شکل دهند.

” هرروز به یاد ماباشید ” یعنی پاسخ دهیم و پاسخگو باشیم. پاسخ داده شود چرا تعهد رئیس سابق بهزیستی که در سال ۸۷ قول داده بود ظرف مدت پنج سال، نرخ معلولیت را از ۲.۴ به ۱.۲ کاهش می‌دهند محقق نشد. پاسخ داده شود چرا تعداد مراکز روزانه معلولین جسمی، حرکتی بین سالهای ۱۳۸۹ تا ۹۱ حدود ۵۰ درصد کاهش یافته است. پاسخ داده شود چرا سیاست گذاری و برنامه ریزی به گونه ای بوده است که در سال ۹۲ نرخ بیکاری معلولین ۶ درصد بیشتر از سایر اقشار است. پاسخ داده شود چرا شورای ساماندهی کودکان خیابانی که عالی‌ترین مرجع سیاست گذاری برای کودکان کار وخیابان و هماهنگ کننده دستگاه‌های مسئول در این ارتباط است بین سالهای ۸۴ تا ۹۲ حتی یک جلسه هم تشکیل نداده است. پاسخ داده شود چرا نسبت طلاق به ازدواج از ۱۰ درصد درسال ۸۴ به ۱۸ درصد درسال ۹۱ افزایش یافته است و پاسخ داده شود در سالهای گذشته در خصوص درخواست رهبر معظم انقلاب برای بررسی تاثیر سبک زندگی در حوزه‌های مرتبط با آسیب‌های اجتماعی چه اقداماتی انجام شده است.

جمع بندی اینکه، برای ارتقا رفاه اجتماعی گروه های آسیب پذیر و مواجهه با آسیب های اجتماعی همانگونه که رئیس جمهور روحانی تاکید کرده اند راهی جز مشارکت مردم وجود ندارد. در این میان اولین گام برای زمینه سازی جهت مشارکت شهروندان تغییر در شیوه سیاست گذاری است. لذا باید تلاش کرد سیاست گذاری اجتماعی مبتنی بر گفت و گوی اجتماعی بویژه در حوزه مسائل رفاهی و حمایتی نهادینه شود تا بتوان امیدوار بود  کیفیت و کمیت رفاه همگانی بهبود یابد.