به زعم نگارنده سه دهه نخست این جنبش‌های نامنظم! که مقارن است با حدوث انقلاب اسلامی، موثر‌ترین – و نه لزوما موفق‌ترین – سالهای حیات فعالین دانشجویی در عرصه سیاسی _ اجتماعی ایران می‌باشد.

سه دهه پسین جنبش اصیل دانشجویی دارای عقلانیت بیشتری نسبت به گذشته است اما رفته رفته حوزه فعالیت‌های این جنبش در چند «بیانیه» و «تجمع» کم تاثیر و پراکنده خلاصه می‌شود و از اقدامات موثری که می‌تواند توده‌های مردم و مسئولین را تحت تاثیر قرار دهد کمتر دیده می‌شود.

بنظر می‌رسد وقت آن رسیده است که جنبش دانشجویی کرسی‌هایی با موضوع «آسیب‌شناسی تشکلهای دانشجویی» بصورت عمومی در دانشگاه و حلقه‌های خصوصی در حوزه مدیریت تشکل‌ها برگزار نماید تا بتواند در تحقق اهداف انقلابی خود کارا‌تر و موثر‌تر عمل نمایند.

یکی از مشکلات جنبش دانشجویی قرار گرفتن در ظروف احزاب بیرون دانشگاههاست که بشدت حوزه فعالیت آن‌ها را محدود کرده است و این موضوع پیامد نگران کننده‌ای در ساختار داخلی تشکیلات آن‌ها نظیر عدم موفقیت جهت جذب «بدنه عمومی دانشگاه‌ها» یا‌‌ همان «قشر خاکستری» و اختلافات داخلی دارد.

تشکلهای دانشجویی بایستی نقش و جایگاه‌شان را در مسائل حیاتی نظام و کشور مثل «کرسی‌های آزاداندیشی»، «انتقاد اصولی و کارا» و «تقویت وحدت کلمه میان مردم و نظام» برای افکار عمومی و صدالبته خودشان! مشخص کنند.

این قشر جوان تحصیلکرده بایستی بتواند اکنون یک کارنامه ملموس در مورد فعالیت‌های موثرش در زمینه «ترویج فرهنگ ایثار و شهادت»، «کرسی‌های آزاد اندیشی»، «تبیین جنگ نرم و مبارزه با آن»، «اقتصاد مقاومتی» و صد‌ها موضوع دیگر به افکار عمومی ارائه نماید.

نگارنده نافی برخی دستاوردهای بزرگ تشکلهای دانشجویی نیست اما معتقد است این موفقیت‌ها، بیشتر با تکیه بر توانایی‌های شخصی برخی از اعضا بروز و ظهور داشته و نه بعنوان یک الگوی جمعی و هدفمند!

یکی از مهم‌ترین وظایفی که بایستی جبهه جوان و مومن کشور در دانشگاه‌ها خود را ملزم به اجرای آن بداند ترسیم وضعیت و موقعیت کنونی ایران اسلامی و تحولات جهانی و سپس یادآوری اهداف اصلی جنبش دانشجویی برای خود و بدنه عمومی دانشگاههاست.

بسیاری از گروههای تندرو و ضدانقلاب در سالهای گذشته سعی فراوانی برای ساخت یک «بدل» از جنبش اصیل دانشجویی در دانشگاه‌ها داشته‌اند تا از این طریق بتوانند اهداف و آرمانهای اصلی این جنبش‌ها، نظیر مبارزهٔ بی‌وقفه با استکبار جهانی را تبدیل به «آشتی و همزیستی جهانی با استکبار» کنند.

این انحراف معلول نداشتن و یا کمبود قدرت تحلیل صحیح در بین برخی دانشجویان است که البته می‌تواند منجر به کاهش انگیزه در نتیجه ندیدن واقعیت‌های موجود در صحنهٔ بین الملل باشد.

به زعم نگارنده پیام اخیر رهبر معظم انقلاب به تشکلهای دانشجویی درصدد بود تا توجه این قشر جوان و مومن را به اهمیت «قدرت تحلیل صحیح» از وضعیت انقلاب و دشمن و «وظایف اصلی تشکل‌ها» در قبال آن‌ها معطوف نماید.

پرواضح است که اگر عده‌ای در داخل و یا خارج بتوانند جنبش اصیل دانشجویی را با حرکات ایذایی از اهداف اصلی‌اش که در سال ۱۳۳۲پایه ریزی شد دور نمایند، می‌توانند به این امیدوار باشند که تحرک و پویایی و صدالبته تاثیرگذاری همراه با عقلانیت را از موتور محرک انقلاب خواهند گرفت چرا که اگر کسی نداند و یا نفهمد، نبایستی توقع داشت که کنش یا واکنش موثر و بهنگامی نسبت به تحولات داخلی و خارجی کشورش داشته باشد.