دوستی امام علی(ع)، صحیفه مومن و علامت طهارت مولد است و اگر انسان، همه زبان‎های گویا را در دهان داشته باشد و با هر کدام از آنها، جاودانه مدح و ثنا بگوید، از حرف نخستین مدح حضرت علی(ع)، بیشتر نخواهد گفت.

حقیقت این است که با جمله‎ها و کلماتی که حروف آن ها از ۲۹ حرف بیشتر نیست، نمی‎توان از بزرگ بنده خاص و مخلص خدا، که در آیات بسیاری از قرآن، خداوند متعال، خود او را وصف و مدح فرموده است، توصیف و ستایش کرد.

شخصیت عظیم امیرالمومنین، علی(ع) بعد از رسول خدا(ص) اشرف کلمات الهیه، اکبر آیات ربانیه، ادل دلایل جامعه، اتم براهین ساطعه، وسایل کافیه و مظهرالعجایب و معدن الغرایب است و مالک کل عظمت‌های انسان مافوق و برتر و خلیفه‌‎الله بر حق است.

پیامبر اعظم، عقل کل، خاتم رسل و هادی سبل(ص)، بر حسب احادیث معتبر و مشهور بین مسلمانان، از آن حضرت، آن همه تمجیدات و تعریفات رسا و پر از معنا فرموده باشد و او را با حق و با قرآن و حق و قرآن را با او و لازم الاتصال و غیرقابل افتراق دانسته و ارزش یکی از میدان های جهاد آن مجاهد فی سبیل‎ الله را در راه اعلای کلمه الله و دفاع از حق، افضل از عبادت جن و انس و یا تمام امت معرفی کرده است.

در چنین میدانی، دیگران در مدح و ثناء آن حضرت چه می‎توانند بگویند؟! همه در برابر آفتاب جهان تاب محمدی و دریای بیکران علم احمدی، چون ذره و قطره، بلکه از آن هم کمترند.

با این همه که علما و حکما، ۱۴ قرن است از فضایل او گفته‎اند، تا علم، فضیلت، زهد، عدل و کمالات انسانی مورد ستایش است، آیندگان او را ستایش خواهند کرد و با این قصاید و اشعار بی‎شمار و هزارها کتاب و مقاله که پیرامون شرح شخصیت این انسان اکمل و والا نوشته‎اند و همه داد سخن را داده‎اند، باز هم همانند روزهای نخست برای گویندگان و اندیشمندان، مجال سخن باز و بلکه بازتر شده است.

همانطور که در احادیث شریفه بیان شده است، علی(ع) معجزه‌ای است که خداوند به رسول گرامی‌اش خاتم الانبیا(ص) عطا فرمود؛ معجزه‎ای که از همه معجزات انبیای گذشته، بزرگتر و حیرت انگیزتر است.