هورخبر –  یک روز پس از انقضای مهلت دوماهه ترامپ برای مذاکرات هسته‌ای با ایران، سایه جنگ بر فراز سرزمین پارس گسترده شد. حملات نظامی اسرائیل، بدون هیچ اعلامیه‌ای رسمی آغاز، و این تجاوز آشکار، نقض صریح منشور سازمان ملل و هنجارهای بین‌المللی بود؛ محکومیت‌های لفظی کشورهای عضو سازمان ملل، مرهمی بر این زخم عمیق نیز نخواهد بود.

گفته شده، تل‌آویو پیش از آغاز این عملیات، برنامه‌های خود را با رهبران ناتو هماهنگ کرده بود. چراغ سبز آمریکا و ناتو، به منزله‌ی اعلام رسمی جنگ علیه ایران تلقی می‌شود. ناتو نیز، تحت عنوان دفاع از اسرائیل در برابر پاسخ‌های احتمالی ایران، عملاً خود را درگیر این جنگ کرد؛ چه مستقیم و چه غیرمستقیم.

از سال ۱۳۸۲، یعنی پس از آغاز مذاکرات هسته‌ای، اسرائیل همواره درصدد بر هم زدن این مذاکرات، نابودی تاسیسات هسته‌ای ایران و درگیر کردن آمریکا و ناتو در جنگ علیه ایران بوده است. یکی از مقامات سابق موساد در سمیناری در سال ۲۰۱۱، خطاب به سفیر وقت ایران در آژانس، صراحتاً گفته بود: «طرف اصلی شما در مذاکرات هسته‌ای، اسرائیل است، نه کشورهای ۱+۵». شکست مذاکرات هسته‌ای، گواهی بر موفقیت اسرائیل و بی‌اعتباری گروه ۱+۵ بود.

حمله نظامی اسرائیل، بزرگ‌ترین عملیات نظامی علیه ایران پس از جنگ جهانی دوم و تجاوز صدام به خاک ایران محسوب می‌شد. صدام حسین، علیرغم حمایت قدرت‌های غربی، شرق و کشورهای عربی، سرانجام طعم شکست را چشید. این بار اما، قدرت‌های بلوک شرق و کشورهای عربی در کنار اسرائیل و ناتو نیستند.

حمله‌ی یک کشور دارنده‌ی سلاح هسته‌ای(اسرائیل) به کشوری فاقد این سلاح(ایران)، پوچی معاهده‌ی ان پی تی و بی‌اثر بودن آژانس بین‌المللی انرژی اتمی را بیش از پیش آشکار ساخت. این حمله، ماهیت قطعنامه‌ی غیرحقوقی چند روز قبل علیه ایران را نیز برملا کرد.

حمله‌ی نظامی مذکور، بی‌شک تأثیر عمیقی بر استراتژی آینده‌ی هسته‌ای ایران خواهد گذاشت. ناتو، اسرائیل و آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، ناخواسته زمینه را برای تغییر این استراتژی فراهم آوردند.

هدف اصلی اسرائیل از این جنگ ترکیبی جدید، تغییر رژیم در ایران، ایجاد بی‌ثباتی و هرج و مرج، و حتی تجزیه‌ی ایران است. آمریکا و ناتو با چراغ سبز نشان دادن به اسرائیل، مرتکب اشتباهی استراتژیک شدند. سرنوشت این جنگ، تأثیر مهمی بر معادلات منطقه‌ای و نقش قدرت‌های شرق و غرب در خاورمیانه خواهد داشت.