هورخبر –   فرزانه صادق وزیر راه و شهرسازی جهت بازدید از حادثه انفجار اسکله شهید رجایی در منطقه ی آسیب دیده، آن هم در بحرانی ترین شرایط روحی مردم با بیان این جمله در پشت دوربین صداو سیما “چیزی که برای من عجیب بود زندگی عادی مردم بود”تبعات معنوی در افکار عمومی بالاخص مردم ‌داغدیده بندرعباس را به دنبال داشت که از منظر اجتماعی فرضیه ای که خلق میشود اینست مسئولی که با وجودآگاهی از شرایط بحرانی و تبعات مادی معنوی حاصله، چنین جمله ای را بیان می‌کند آن هم با چشمانی عاری از اشک تاسف و بیانی عادی، شاید تعمدی از لفظ عادی بودن و بی تفاوتی مردم سخن گفته است آن هم در شرایطی که از سراسر دنیا تا کورترین نقاط داخلی کشور همه ابراز همدردی کردند و فریاد تاثر سردادند.

تحلیل دیگر اینکه ایشان در مقام دستگاه مادر از بعد نظارتی خود درمظان اتهام است و مسئولیت دارد زیرا مطابق آیین نامه ایمنی سازمان بنادر و دریانوردی موظف به فعال سازی قسمت مربوطه نظارت بر بنادر است.

همچنین برگرفته شده از بیانات وزیر کشور که طی اظهار نظر خود در خصوص حادثه بندرعباس، عامل اصلی بروز این حادثه را قصور دستگاه نظارتی مادر که وزارت راه وشهرسازی و سازمان بنادر و دریانوردی است دانست که دستگاه های نامبرده در انجام وظیفه خود، بصورت پدافند غیرعامل و عدم رعایت نکات ایمنی لازم و همچنین عدم اقدامات پیشگیرانه قبل از خلق بحران عمل کردند که کارفرما طبق آیین نامه ایمنی بنادر قابل پیگرد قانونی است.

اما شوربختانه این مسئول نامبرده بدون درنظر گرفتن عامل علمی و اصلی حادثه ی مرگبار با ادبیات خارج از اخلاق حرفه ای سازمانی باعث جریحه دار شدن احساسات عمومی شد که در پی آن اعتراضات توام با التهابات روحی اجتماعی را به همراه داشت.

از همین رو بر خود لازم دانستم که قلمم را علم سازم و بیرق حرمت مردم را در مقابل انفجار کلامی این خانم به اهتزاز درآورم. اینک خطابم به شما فرزانه صادق، هیچ میدانید که شما وزیر راه با هیاهوی انفجار کلامتان به جای آتش صدای مظلومیت مردم را خاموش نمودین؟

فرزانه صادق امروز با بغض شکسته ی قلمم آمده ام با واژه هایی که سوگوار خاکستر شدن مردم است و با قامتی خمیده و رخت عزا بر جوهره اش تا که بگویم همان مردمی که بی تفاوت خطاب نمودین همچون نخل های مقاومت با اشک های غیرتشان شعله های انفجار بی تدبیری دستگاه های نظارتی بر آشیانه ی عمر هم تبارانشان را به سختی خاموش نمودند اما بندر سوخته ی دل هایشان با آتشفشان کلام بی مهرتان دوباره زبانه کشید.

فرزانه صادق، شما با اهانتی که بر این دریای داغ دیده نمودید، آتش جان گرفته بر موج دل‌های مردم مجددا خروشان گشت. ذکر این جمله که مردم زندگی عادی شان را داشتند آن هم در شرایطی که سیل اشک هایشان روانه ی آتش بر جان پاره های تنشان شده بود بسیار تاسف برانگیز بود.

فرزانه صادق امروز خلیج فارس این نگین آبی و خلیج مقاومت و ایثار نماد مردمی است که با جوهره ی غیرت و رشادت پاسدار این میراث جاودان بودندکه با زخم های هم قد کشیدند ‌و دل هایشان در غم از دست دادن جان هم تباران بی گناهانشان شعله ور شد و‌ در آتش ‌و‌ خون سوخت اما شما به قامت خمیده اش تازیانه زدید و موج های خروشان دریا را ماتم زده کردید.

اینک پرسشمان از شمااینست، شما زندگی عادی را در بساط میوه فروش ها دیدید اما ساز سوگ و عزای فستیوالهای غیرت را در خیابانهای بندر ندیدید؟

چطور توانستید با تازیانه ی کلام بی عدالتتان بر کمر جنوب خسته شلاق بزنید و تبر توهین بر قامت نخل های ایثار روا دارید؟

وزیر راه شما از کدام راه عبور کردید و به دریای ماتم زده ی بندر رسیدین که نخل های سوخته غیرت و محبت مردمش را ندیدید؟!

شما بعنوان وزیر راه در مقابل آنان که راست قامت راه خدمت را رفتند اما به بن بست مرگ بی تدبیری شما رسیدند و این راه را دیگر بازنگشتند باید پاسخگو باشید. شما باید در مقابل شهادت، هویزه، طلائیه، بستان، صدای غرش توپ ها ی حسین فهمیده ها و باکری ها، چمران ها و آوینی ها پاسخگو باشید.

اما بدان باشید که فریاد بندر دل های مظلومیت مردم در گوش تاریخ خواهد ماند.

در پایان؛ بدان باشید که اگرچه در هیاهوی این انفجاربی عدالتی، صدای مظلومیت خاموش شد. اما، فریاد دل های بی گناه نسبت به بی مهری شما در گوش تاریخ خواهد ماند.

نویسنده: دنیا غابضی