هورخبر –  متاسفانه جوامع سالمند در عرصه رشد و پیشرفت، توانایی ‌های کمتری برای رقابت با سایر کشور ها دارند. ژاپن یکی از بارزترین نمونه ها است. جمعیت بالای سالمندان در این کشور، طی چند دهه گذشته بر میزان رشد اقتصادی ژاپن تاثیر منفی داشت، این کشور در رقابت با کشورهایی مثل کره و چین با جامعیتی بالا و جوان، از گردونه رقابت حذف شد.

اما روند سالمندی در ایران، برخلاف ژاپن با شیبی تند و حداقل توجه در جریان است. متاسفانه تنها برنامه ریزی در این خصوص، طرح های ناکارآمدی هستند که برای بالا رفتن زاد و ولد و افزایش جمعیت تدوین می شوند.

اگر چه سالمندی بحران دهه های پیش رو خواهد بود، ولی راه حل؛ آمادگی برای مواجهه با این بحران است، نه مقابله با آن. متاسفانه تصمیمات حاکمیتی برای افزایش جمعیت که در قالب طرح های فرزند آوری ارائه می شود، مورد توجه و استقبال جامعه واقع نشده است.

باید بیش از پیش به این موضوع توجه داشت که در دهه های پیش رو نیروی کار مولد، خانه نشین می شود و باید کشور برای مواجهه با این واقعیت آماده باشد. با توجه به این که افزایش سالمندان با فشار بر سیستم بهداشت و درمان، صندوق های بازنشستگی، تامین اجتماعی، بهزیستی و سایر نهاد ها رخ می نماید، برنامه ریزی و ساماندهی امور سالمندان یک ضرورت است.

آینده از چالش ها و مشکلات فراوان خبر می دهد، لذا توجه جدی به ساماندهی امور سالمندان به ویژه مسائل مرتبط با معیشت و سلامت آن ها از اهمیت بالایی برخوردار است. این درحالی است که شهرهای ما و شهرداری های کلانشهر ها تنها خدمتی که به حوزه سالمندی داشته اند، قرار دادن صندلی در پارک های شهر است!

نظام سلامت در کشورهای پیشرفته آماده جواب گویی به نیاز ها و مشکلات دوران سالمندی است. نظام سلامت در کشور با مشکلات عدیده ای دست به گریبان است و حوزه سالمندی هنوز اهمیت خود را پیدا نکرده و طب سالمندی به جامعه معرفی نشده است. امکانات مورد نیاز سالمندان در بخش بهداشت و درمان در حداقل ممکن است.

کشور در کنار هزینه کرد و تبیین طرح هایی در راستای فرزند آوری باید به طور جدی برای رویارویی با سالمندی آماده گردد. در کنار زیر ساخت ها باید فرهنگ و باور های اجتماعی در مورد سالمندی اصلاح شود و ارتقا یابد.

در آینده، سالمندان ما قشری پر جمعیت ولی سرشار از تجربه خواهند بود. نباید اجازه داد عواملی مانند مشکلات معیشتی، هزینه ‌های درمان، مشکلات حرکتی و سختی رفت ‌و آمد، بیماری، تنهایی و نداشتن همراه در دوران سالمندی منجر به کاهش مشارکت اجتماعی آنها گردد.

باید با اختصاص دادن بخشی از بودجه طرح های فرزند آوری به توسعه زیر ساخت ها به منظور بهبود کیفیت دوران سالمندی، به این قشر کمک کرد تا دوران سالمندی را با آسایش و عزت طی کنند. در این صورت می توان امید داشت که زندگی سالمندان کشور بتواند در میان جوان ها به انگیزه ای برای تشکیل خانواده و فرزند آوری تبدیل شود. وگرنه دوره سالمندی با مشکلات فراوان، جوانان را از فرزند آوری ناامید خواهد کرد.