هورخبر –  پیامبر گرامی اسلام صلی‌الله علیه و آله و سلم می فرماید:

أَکلُ الحرامِ یَطرُدُ الایمانَ.

لقمه ی حرام، ایمان را از انسان سلب می‌کند. (مواعظ عددیّه، ص ١۵٣)

کما این که آن بزرگوار والامقام در روایتی دیگر می فرمایند: «فقر از هر در وارد شود ایمان از در دیگری خارج می شود».

الغرض، هدف نگارنده در این نوشتار توضیح مستدل در خصوص تشریح علل بی ایمانی و یا رستگاری انسانها بر اثر فقر و غنا نیست و مخاطبان عزیز می توانند با یک سرچ ساده در گوگل به اقسام فقر و غنای منفی و مثبت آشنا بشوند. بلکه نظر عمده منتقد مربوط به نقش حاکمیت اسلامی در توزیع امکانات، برقراری عدالت اجتماعی و اهمیت دادن به مزیت های رقابتی در بخش های خرد و کلان اقتصادی است یا به زبان ساده تر، محو حرام خواری ناشی از بی نظمی و بدقواره گی در نظام توزیع صورت می پذیرد که به تبع آن بواسطه ی شاه بخشی های بی حساب و کتاب و از همه بدتر عدم مبارزه با مفسده های مالی، تبانی، زد و بند، تدلیس و رشوه خواری در محیط کسب و کار رواج می یابند که هریک بنوبه ی خود می تواند در پدیداری پادفرهنگ های مهلک به ویژه اشاعه ی اباحه گری در فرهنگ عمومی نقش بسزایی را ایفا نمایند.

به هرحال این روزها، تجویزات سلبی سخت افرازی در خصوص مبارزه با کشف حجاب، اقسام هرزه گی و نیز مقابله ی خصلتی بدون پشتوانه ی کارشناسی با دیگر مظاهر اباحه گری که از جمله ساده ترین روش های کم تاثیر، بی اثر، یا تشدید کننده عارضه ی مذکور هستند مرتب نسخه پیچی می گردند و در اختیار پلیس انتظامی و امنیتی قرار می دهند.

مع الاسف تنها تعداد قلیلی از دلسوزان نظام در حوزه، دانشگاه، مجلس، دولت، قوه قضائیه، سپاه و دیگر ارگان های انقلابی وجود دارند که با راهبردهای موثر خود از جمله توجه به مطالبات مردمی، تقویت جامعه مدنی، گسترش ورزش، برقراری انضباط مالی، تحکیم انتظام دیوانی، بسط مشارکت های اجتماعی، توجه به آموزش و پرورش، نقش پذیر کردن جمعیت زنان در مدیریت اجرایی کشور و از همه مهمتر ظرفیت بخشی به قوه ی تحمل حاکمیت در اموری چون عفو عمومی، ایجاد آشتی بین مدعیان قدرت، تصلب زدایی از سیاست، زدودن هرنوع انحصار، تقلب و رانت خواری را جهت اباحه زدایی از فرهنگ عمومی ارائه می دهند.

البته ناگفته نماند تقلیل مساله ی مهمی چون اباحه زدایی از فرهنگ عمومی با آن هم گستره های ایجابی، نباید صرفا محدود به مبارزه سخت افزاری با کشف حجاب و یا تقلیل به برخورد های سطحی و ناپایدار به دیگر مظاهر هرزه گی داده شود، زیرا، حل صورت مساله ی اصلی که همانا، اباحه زدایی از فرهنگ عمومی است نباید پاک یا در غفلتی ناخواسته به محاق رانده می شود.

به هرطریق ممکن، عادی سازی گناه و پذیرش دیگر فسادهای اجتماعی که از روی ناچاری و نداشتن راهبردهای موثر در فقدان پاسخگویی به حل و فصل معضلاتی چند (دغدغه های ابتدایی غریزی، مساله ازدواج، اشتغال، مسکن) بوجود می آیند در واقع فلسفه وجودی آنها درعرفی سازی های ناگزیر به فرهنگ عمومی تحمیل می گردند. براستی موضوع اصلی در کار بایستی همواره جدی گرفته شود و نسخه پیچی های راهبردی در راستای حل و فصل بنیادین مشکلات در دستور کار همه متولیان امر قرار گیرد.

آنچه در گذشته و حال شاهد آن هستیم متاسفانه در پرتو سیاست های انقباضی یا اعمال تنگناتراشی های ریاضتی تحمیل به جامعه همواره موجب گسترش فقر، فحشاء و پردامنه دار شدن منکرات گشته و درست نیست که علاج کار را در برخوردهای سخت گیرانه پلیسی جستجو نمائیم.

بنابراین نگارنده از آنجایی که انگ زدن به هر نیروی مومن و انقلابی و همچنین منتقدین مشفق را تحت هر عنوانی (افراطی، صورتی، خشونت طلب، لیبرال) را نمی پسندد لذا از تمام دلسوزان نطام و این آب و خاک خاضعانه تقاضامند است برای حل و فصل معضلاتی که موجب مفاسد اجتماعی می شوند با هم تشریک مساعی بنمایند و به طور ریشه ای راهبردهای موثری را ارائه نمایند.