هورنیوز – مدتی بود تصمیم گرفته بودم اخبار را پیگیری نکنم. از خواب که بیدار شدم سراغ گوشی نرفتم و مستقیم به کافی شاپ نزدیک خانه رفتم تا قهوه سفارش دهم. در مسیر کوتاه منزل تا کافی شاپ به توصیه کتاب “پیگیر اخبار نباشید” با بی تفاوتی به گوشی، گوشه هایی از کتاب رولف دوبلی را در ذهن مرور می کردم.

به محض ورود برخی دوستان را دیدم و با شناختی که داشتند بعد از سلام و احوالپرسی خبر دهشتناک خودکشی را به من دادند. می دانستند در این خصوص می نویسم و مطالباتی را مطرح می کنم، سراغ گوشی رفتم، خبر سنگین تر شد و نه یک نفر بلکه دو نفر در یک نیمروز در جغرافیای کوچک باغملک خودکشی منجر به فوت داشتند.

بیش از ۵ نفر از شهروندان و دوستان خصوصی خبر خودکشی را ارسال کردند. گروههای محلی را بررسی کردم متاسفانه صحت داشت.

خبر آنقدر برای جامعه مهم بود که نقل هر محفلی شد، از فجازی تا فضای واقعی جامعه به این موضوع می پرداخت. اما همچنان کوچکترین خبری از اقدامات مسئولان در خصوص این آسیب اجتماعی نبود که نبود.

ما در باغملک خوزستان همچنان که نمی دانیم کرونا با آن همه یاغی گری چند نفر را کشت، با مسکوت گذاشتن آمار خودکشی این شهر نمی دانیم اتونازی چند نفر را به کام مرگ فرستاد.

اگر راست می گویند کرونا کمتر از خودکشی آدم کشت آمار هر دو را منتشر کنند تا بدانیم چقدر پرداختن به این آسیب اجتماعی اهمیت دارد.

در این شهر کوچک حتی اگر بخاطر فشارها، به ناحق محروم شدن از حق و حقوق ابتدایی بخواهیم نسبت به رخدادها بی تفاوت باشیم، طوفان دهشتناک برخی خبرها شهروندان و شهر را با خود می برد آنجا که دلش می خواهد.

اما همچنان برای برخی مسئولان این شهر که مسئولیت مستقیم در خصوص آسیب خودکشی دارند نشست و تصمیم در خصوص عفاف و حجاب از درجه اهمیت بیشتری برخوردار است.

نشست و تصمیم در خصوص کاری که به آنها و ماموریت آنها مرتبط نیست. در شهری که کوچک است، زیرساخت فرهنگی سنتی دارد، شهروندان پایبند به شعاعر هستند و عموما حد و حدود شرعی را رعایت می کنند.

از فجازی تا کافی شاپ نشینان تلخ نوش به موضوع دیگری می پردازند و تصمیمات غیر مرتبط مسئولان متمرکز روی چیزی است که وجود ندارد. باغملک بخاطر این بی توجهی مسئولان به شهر دلهره ها تبدیل شد.

نویسنده: بهمن شیخی