تجربه چهل ساله اخیر نشان داده که نهاد‌های انتصابی نسبت به نهاد‌های انتخابی از مقبولیت کمتری نزد مردم برخوردارند و سلیقه مردم در انتصاب افراد لحاظ نمی‌شود؛ بالتبع منصوبین نسبت به عملکرد خویش در مقابل مردم پاسخ‌گو نبوده ودر حاشیه امن قدسی بسر می‌برند.

آن‌ها صرفا به نظر خود عمل کرده و از نظارت مراجع نظارتی مصون می‌مانند. لیکن فاجعه آنجاست که انتصاب در پوشش انتخاب صورت بگیرد وبه آرای مردم رای‌دهنده، بی‌اعتنایی شود. مثلا مدیرعامل شرکت ملی نفت ایران، هلدینگ پتروشیمی خلیج فارس، نیکو، پتروپارس، مدیرعامل بانک‌های دولتی و شبه‌دولتی، خصولتی‌ها، شهرداری تهران، همگی ظاهرا توسط رؤسایشان انتخاب می‌شوند، اما کیست که نداند بعضی پست‌ها، سرقفلی اشخاص و نهاد‌های بالادستی است.

معرفین پشت پرده که هیچ ردپایی از خود بجا نگذاشته و خویشتن را در برابر مردم که عیال خدا هستند مسئول نمی‌دانند؛ خدا را از مردم جدا می‌کنند تا کسی از حریم قدسیشان پرسش نکند.

کاش قانونی تصویب میشد که هر معرف، مسئولیت معرفی سفارشی‌ها را می‌پذیرفت.