هورنیوز؛ کارگران سرمایه های باازرشی هستند که بخش مهمی از رونق و توسعه هر کشور مدیون وجود این قشر زحمتکش است. متاسفانه با شیوع پاندمی کرونا در سراسر جهان این قشر بیش از هر گروه دیگری متحمل آسیب های جدی شد و بخش زیادی از آنها را خانه نشین کرد. این وضعیت برای  کارگران خوزستانی که تا پیش از بحران کرونا نیز دغدغه های متعددی داشته اند شرایط را بیش از پیش دشوار کرده است.

به مناسب ۱۱ اردیبهشت‌ماه روز جهانی کارگر، ایلنا گفت و گویی را با یک کارگر انجام داده است که در ادامه می آید. عباس یک کارگر ۲۸ ساله اهوازی است که از سال ۹۶ در یکی از پروژه‌های شهرستان هویزه در مرزهای ایران و عراق کار می‌کند.

ساعت ۴ صبح از خانه بیرون می‌زنم

او می‌گوید: شرایط کار ما به‌طوری است که باید ساعت ۶ صبح در محل کار حاضر باشیم، برای اینکه به‌موقع به محل کار برسیم، ساعت ۴ صبح از خانه بیرون می‌زنیم. سرویس شرکتی که در آن کار می‌کنیم درب خانه ما را سوار نمی‌کند و باید خود را به مناطقی برسانیم تا سرویس در مسیر خود، ما را سوار کند. ۴ صبح هم ماشینی نیست و مجبوریم پیاده یا با آژانس برویم، حتی چند بار زورگیران دنبال من افتادند که از دست آن‌ها فرار کردم.

وقتی برای رسیدگی به خانواده‌ام ندارم

عباس با بیان اینکه اگر دیر از خواب بلند شوم نمی‌توانم به محل کار برسم و غیبت می‌خورم، می‌افزاید: از ساعت ۶ صبح که در محل کار حضور پیدا می‌کنم تا ۶ و نیم بعدازظهر کار می‌کنم و تا به خانه برگردم ساعت ۸ و نیم شب شده و وقتی برای رسیدگی به خانواده و تفریح باقی نمی‌ماند و بعد از خوردن شام از خستگی خوابم می‌برد.

او ادامه می‌دهد: بعضی شب‌ها از کمردرد و پادرد، همسرم من را ماساژ می‌دهد یا قرص مُسکن می‌خورم تا بتوانم بخوابم، من تنها ۲۸ سال دارم و این همه درد امانم را بریده است.

کارگر هم آرزوهایی دارد

این کارگر با انتقاد از اینکه همه کارها پیمانکاری شده و اکثر پیمانکاران ملاحظه کارگران را نمی‌کنند، عنوان می‌کند: بعضی‌ها فکر می‌کنند کارگر یک برده است، ما همه کاری می‌کنیم و هیچ به این فکر نمی‌کنند که آرزوهایی در زندگی خود داریم.

او اضافه می‌کند: بیمه‌ها و حقوق نیز به‌موقع پرداخت نمی‌شود، این وضعیت اکثر کارگران است. حتی در بعضی مواقع تا ۶ ماه هم حقوق نگرفته‌ایم و در بهترین شرایط هر ۲ ماه یک‌بار پرداخت می‌شود. حقوق نه بر اساس قوانین کار پرداخت می‌شود و نه می‌توانیم اعتراضی کنیم تا مبادا اخراج نشویم.

بدون قرارداد کار می‌کنیم

عباس می‌گوید: حق مسکن، فرزند، همسر و نظیر آن در قانون اضافه می‌شود ولی در عمل هیچ تغییری در حقوق ما اعمال نمی‌شود. قرارداد رسمی هم با کارگران بسته نمی‌شود و کوتاه مدت هستند تا کارگران نتوانند از حق و حقوق خود دفاع کنند.

بر کار پیمانکاران نظارت نمی‌کنند

او تصریح می‌کند: چیزی به نام قانون کار وجود ندارد و اجرا‌ نمی‌شود، هیچ‌کس بر کار پیمانکاران نظارت نمی‌کند، هر کاری که دوست دارند انجام می‌دهند و به قشر ضعیف کارگر اهمیت نمی‌دهند.

پاداش کم، کار سخت

عباس می‌افزاید: بعضی مدیرآن‌که زیر کولر کار می‌کنند حقوق ۱۵ میلیونی دارند ولی حقوق کارگری که زیر آفتاب و گرمای طاقت‌فرسا کار می‌کند ۳ میلیون و ۵۰۰ هزار تومان است. همچنین پاداش مدیرانی که حقوق بالا دارند به ۵ میلیون تومان هم می‌رسد ولی پاداش کارگر ۵۰۰ هزار تومان است.

مرخصی نمی‌دهند، اگر هم بدهند از حقوقمان کم می‌کنند

او با اشاره به اینکه در صحرا و در مرزها کار می‌کنیم و از نظر امکانات رفاهی و حتی تغذیه خیلی مشکل داریم، بیان می‌کند: نه مسافرتی داریم و نه تفریحی، من یادم نمی‌آید آخرین بار کی مسافرت رفتم چون مرخصی نمی‌دهند و اگر هم بدهند از حقوقمان کم می‌کنند.

اگر بیمار شویم باید برای درمان وام بگیریم

عباس که یک بچه کوچک دارد با اشاره به خرج و مخارج بالای زندگی، می‌گوید: خدایی نکرده اگر فرزند کارگری بیمار شود باید وام بگیرد تا بتواند از پس مخارج درمان آن بربیاید.

وی اضافه می‌کند: چیزی بنام تعطیلی در کار ما وجود ندارد حتی جمعه سرکار می‌روم، فقط روز عاشورا و آخرین روز سال تعطیل هستیم و حتی روز اول فروردین سرکار می‌رویم، اگر هم نرویم از حقوقمان و بیمه کسر می‌شود.

حرف آخر

این تنها بخشی از دردِ دل یک کارگر بود که به‌ طور حتم مشکلات آن‌ها بیش از آن‌که گفته شده، است؛ به طور حتم تا در شرایط زندگی و وضعیت کار آن‌ها قرار نگیریم، نمی‌توانیم به عمق مشکلات این قشر از جامعه زحمت‌کش پی ببریم.

در این گزارش صحبتی از قوانینی که باید در مورد کارگران اجرا شود گفته نشد چراکه بسیاری از قوانینی که هرساله تصویب می‌شوند تا قدری به بهبود وضعیت معیشت آن‌ها کمک کند فقط در حد قانون می‌ماند و عمل کردن به آن‌ها نیازمند تغییر در روند فعلی همراه با نظارت سخت‌گیرانه بر کار کارفرمایان است.