محمد هادی موسوی در یادداشتی از نفتی گفته که سالهاست میهمان خوزستان است اما ماحصلی برای آنها نداشته است.

در ادامه این یادداشت آمده، آن زمان که نفت کشف شد تصور بر این بود که بهره برداری از منابع نفتی می تواند باعث توسعه منطقه و کاهش فقر گردد اما نتیجه آن خودکشی عمران در کنار این نماد توسعه بود. این طلای سیاه، قرار بود که باعث رونق خوزستان و کشور شود اما همین نفت، امروز گلوگاه فشار بر کشور و باعث سرعت گرفتن چرخه فقر در خوزستان شده است.

گرچه کشف نفت تغییرات زیادی در منطقه ایجاد کرده و باعث پیشرفت سخت افزاری برخی مناطق شده اما این توسعه، در ازای پسرفت نرم افزاری و توسعه چرخه فقر بوده است. اما چرا نفت و صنایع وابسته به آن، چندان که باید، نتوانسته اند تغییر ملموسی در توسعه مناطق نفتی ایجاد کند؟

عوامل متعددی می توان برای این موضوع برشمرد اما شاید یکی از مهمترین دلایل آن این است که توسعه نفتی، “توسعه وارداتی” است. نفت شاید بیش از صد سال در خوزستان جاری است اما این منطقه برای صده ها، فرهنگ و اقتصاد بومی مختص به خود را داشته است.

در پایان اما به نکته خوبی اشاره شده است، جان کلام آنکه توسعه نفت، گاز و پتروشیمی در مناطق محروم نتوانسته و نمی تواند باعث بیشتر و توسعه همه جانبه اقتصادی و فرهنگی آن مناطق گردد و جهت بازدهی بهتر لازم است وزارت نفت و دیگر دستگاه های ذی ربط، بجای تفکر عمرانی، تفکر بومی و فرهنگی را جایگزین روشهای موجود نماید.

شوربختانه آنکه امروزه نه تنها از تجربیات غرب کارون، ماهشهر و عسلویه درس نگرفته ایم بلکه با انتقال نفت و گاز به «سواحل مکران» درصدد فقر زدایی و توسعه آن مناطق نیز هستیم! غافل از اینکه در خوزستان و عسلویه که نفت و گاز جزو منابع محلی محسوب می شود آورده چندانی جهت مردم منطقه نداشته چه رسد به آنکه نفت و گاز عاریتی از منطقه دیگری را به مکران انتقال دهیم.

تعریف بیش از ۲۰ میلیارد دلار طرحهای نفتی و پالایشی و پتروشیمی در منطقه مکران عایدی خاصی جز افزایش فقر برای مردم منطقه ندارد و با صرف هزینه های بسیار کمتر از این می توان اقتصاد بومی منطقه را متحول و هوا، خاک و آب و بکر بودن منطقه را نیز از بین نبرد. مادامیکه چنین تفکری حاکم است، آینده «روشنی» از «عمران» در این مناطق نیز قابل پیش بینی نیست.

نفتی ها