به گزارش هورنیوز – «سرانه ورزشی» یکی از مهم‎ترین مباحث در رابطه با ورزش است؛ وقتی فضایی برای ورزش کردن وجود  نداشته باشد طبیعتاً نمی‌توان به فعالیت‎های ورزشی پرداخت و آن را توسعه داد که این موضوع ازلحاظ سلامت، تأثیراتی منفی بر روی اجتماع و افراد می‎گذارد بر اساس استانداردهای جهانی سرانه جهانی در نظر گرفته ‌شده برای هر فرد باید به میزان ۲ و نیم متر برای هر نفر باشد تا بتواند فعالیتی مؤثر در ورزش داشته باشد، فعالیتی که بر روی سلامت جسمانی او تأثیر کاملاً مثبت و مستقیم بگذارد.

با این‌ وجود نظریه‎های مختلف حاکی از این است که میزان سرانه ورزشی در هر کشور باید متفاوت باشد. در واقع نمی‎توان انتظار داشت که حداقل سرانه ورزشی یک فرد در کشوری توسعه‎ یافته با حداقل سرانه فردی دیگر در کشوری در حال‌توسعه برابر باشد درحالی‌که در برخی از کشورهای توسعه‌یافته یک فرد ۱۰ برابر استاندارد سرانه فضا برای ورزش کردن در اختیار دارد ، فرد دیگر در کشوری جهان‌سومی حتی از یک سانتی‎متر هم بی‌بهره است.

در این میان بحث و نظرهای دیگری در رابطه با این مسئله وجود دارد که چقدر سرانه باید در نظر گرفته شود تا یک فرد بتواند به‌صورت روزانه فعالیت ورزشی داشته باشد. برخی حداقل سرانه ورزشی را بیش از دو و نیم متر ارزیابی می‎کنند و برخی دیگر کمتر در نظر می‌گیرند. همان‌طور که ذکر شد میزان سرانه ورزشی در نظر گرفته‌شده برای هر فرد باید بر اساس موقعیت جغرافیایی او و اینکه در کدام کشور زندگی می‌کند، در نظر گرفته شود.

این سرانه ورزشی به گونه مختلفی از سوی دولت باید تعیین و در اختیار شهروندان گذاشته شود؛ بر اساس جمعیت باید زیرساخت‎های ورزشی مساحت منطقی و اصولی داشته باشند. شهری مانند اهواز نیازمند زیرساخت‎های بسیار وسیع ورزشی است تا یک فرد بتواند حداقل سرانه استاندارد را داشته باشد.

در کلانشهری مانند اهواز وضعیت سرانه ورزشی بانوان نسبت به آقایان نامناسب تر است که با توجه به شیوع بیماری های ناشی از دوری گزینی از ورزش به خصوص در بین زنان، نیاز است فضاهای ورزشی بیشتر و مناسبتری در اختیار آنها قرار گرفته شود. حضور بخش خصوصی در کنار دولت می تواند به افزایش سرانه و رشد فضاهای ورزشی مورد نیاز ورزشکاران کمک زیادی نماید.

قطعاً با افزایش سرانه ورزشی و تعداد اماکن و فضاهای ورزشی بخصوص در کلانشهر اهواز که از محیط های مناسب برای تفریح و ورزش کمتر برخوردار است، گرایش مردم به ورزش و فعالیت های بدنی بیشتر می شود و علاوه بر ایجاد نشاط در جامعه به توسعه برخی رشته های ورزشی نیز کمک می کند که به دلایل مختلف امکان تأسیس آن توسط بخش دولتی نبود.

حضور بخش خصوصی قطعاً از نقش اجرایی و تصدی گری دولت کاسته خواهد شد و نهادهای ورزشی مأموریت هایشان به حوزه تصمیم سازی و نظارت تغییر پیدا خواهد کرد با توجه به کمبود امکانات دولتی باشگاه های خصوصی نقش به سزایی در توسعه سرانه فضای ورزشی واماکن ورزشی دارد که نقش حمایتی دولت حلقه مفقوده این موضوع است.

صادق ساکی زاده