ریشه همه مشکلات ما بیگانگان نیستند!
هورنیوز – ریشه توسعه نیافتگی در کشور ما، گرایش های قومی، گروهی ، سیاسی و در نتیجه کلنی های سیاسی و اقتصادی است که اصطلاحاً به یکدیگر نان قرض می دهیم تا کلنی هایمان بقاء خود را حفظ کند ولو به قیمت از دست رفتن منافع ملی!
حکایت مدیریت در استان خوزستان داستان کودکان روستایی است که حق نشستن بر سر سفره غذا در کنار مردان بزرگ را نداشنتد و تنها کودکی که این حق را داشت پسر کدخدا بود!
انتصاب داماد جوان فلان مسئول (به نقل از شبکه های مجازی) به معاونت فلان وزارت خانه وحضور سایر آقا زاده ها در مناصب دیگر تبلور این فرهنگ غلط است با این تفاوت که به جای پسر کدخدای آقا زاده ها بر سر سفره و در کنار بزرگان تکیه داده اند.
این حکایت همچنین یادآور لابی و رانت های سیاسی در کشور ما است به طوری که هر کس از این رانت های سیاسی و اقتصادی بهره ای داشته باشد با خیالی راحت اسب مراد را می تازاند چرا که می داند سهمی برایش کنار گذاشته شده است.
جلسه های شبانه برای تقسیم غنائم (پست و منصب ها و منافع اقتصادی و سیاسی) و غافل شدن از ده ها معضل اجتماعی همچون نگرانی های کارگران نیشکر هفت تپه و گروه ملی و کارگران خدماتی شهرداری ها عینت یافتن حکایت تلخ همان کودکان روستایی و کودک کدخدا است.
داستان توسعه یافتگی و توسعه نیافتگی ما ده ها علت و دلیل دارد ولی یقینا خیلی از نابسامانی ها و توسعه نیافتگی ها ریشه در فرهنگ مان دارد؛
فرهنگ و آدابی غلط که گویی اثر خود را در حوزه های سیاسی، اجتماعی و اقتصادی نیز به جای گذاشته است
ریشه توسعه نیافتگی ما بیگانگان نیستند
ریشه توسعه نیافتگی ما بیگانگان نیستند، بلکه خود ما هستیم که حتی بر سینی مشترک منافع به دنبال یک لقمه چرب و نرمتر می باشیم و به وقت خوردن چنان سرگرم هستیم که اطرافمان را نمی بینیم. نمی بینیم که کسان زیادی چشم انتظار لقمه ای هستند که شاید از لای انگشتان ما جا مانده است.
ریشه توسعه نیافتگی ما،خودمان هستیم؛ نقش خود ما در تعیین سرنوشت مان آنقدر واضح است به همین دلیل در دین اسلام خودشناسی را ریشه همه معرفت ها و حتی آن خداشناسی می داند. به تعبیری می توان گفت:” از ماست که برماست”
حجاب چهره جان می شود غبار تنم
خوشا دمی که از این حجاب پرده برفکنم
ما خود حایل میان امروز و سرنوشت روشن فردا هستیم پس باید تغییر را از درونمان شروع کنیم تا به توسعه یافتگی برسیم، وگرنه هیچ بیگانه ای در سرنوشت ما نقشی ندارد.
علی دژمان