به گزارش هورنیوز – شاید تیتر این مطلب اغراق آمیز به نظر برسد اما حقیقت دارد در صورتی که اگر عنوان پزشک بیکار در سال های گذشته در جایی مطرح می شد و یا مقاله ای در مورد بیکاری پزشک ها درج می شد کمتر کسی می توانست آن را باور کند اما در حال حاضر واقعیت تلخ بیکاری چنان گریبان پزشک ها و دامپزشک را گرفته که وصف آن از توان نانویسنده ای چون نگارنده این متن خارج است!

اگر بخواهیم به دنبال ریشه های این بیکاری بخصوص در بین دامپزشکان بگردیم باید به سال ۱۳۶۸ و جداسازی رشته دامپزشکی از بدنه وزارت بهداشت رجوع کنیم. در آن سال پذیرش دانشجو در این رشته تا ۴۰۰درصد افزایش یافت و از سوی دگیر دانشکده های دامپزشکی دانشگاه آزاد نیز با رشدی قارچ گونه سر از فضای آموزشی کشور در آوردند تا جایی که  در بعضی شهرها دو دانشکده دامپزشکی تاسیس شد!

جالب است بدانیم طبق نظر وزارت علوم از ۱۲ دانشکده دولتی تنها ۷ دانشکده و از ۱۲ دانشکده آزاد تنها ۲ دانشکده از نظر علمی صلاحیت جذب دانشجوی دکتری عمومی دامپزشکی را دارد.

برای هر دانشکده دامپزشکی تا سال ۱۴۰۴ سالیانه ۲۵ نفر در نظر گرفته شده بود که این کار بر اساس جمعیت دامی ۲۰۰ میلیون برآورد شده بود.

طبق آمارهای سازمان دامپزشکی حداقل ۱۴۰۰۰دامپزشک در بخش های مختلف مشغول به فعالیت هستند و سالانه ۶۰۰ نفر نیز به فارغ التحصیلان دامپزشکی افزوده می شود در حالی که جمعیت دام و طیور کشور روز به روز در حال کاهش است و در دو سال گذشته به علت تب برفکی ۱۵درصد جمعیت دام سبک از بین رفت؛ همچنین بیماری آنفولانزای فوق حاد نیز خسارت جبران ناپذیری به گله های مرغ گوشتی و مادر وارد کرده است که از نتایج آن افزایش قیمت مرغ و گوشت و فرآورده های آن می باشد.

نتیجه این بی برنامگی و عدم استراتژی در حوزه سلامت، فارغ تحصیلانی هستند که پس از اتمام دوران دانشگاه با غول بی شاخ و دمی به نام بیکاری مواجه می شوند اگر هم بازار کاری باشد که نیست، به هیچ وجه حقوق و مزایای کاری آن در شان یک دکتری عمومی نیست. کارفرمایان هم که برخی از آنها تاکید می نمایم برخی از آنها تناردیه وار از این دامپزشکان کار می کشند و به هیچ وجه هم تعرفه حقوقی نظام سلامت را رعایت نمی کنند چرا که سازمان و نظام دامپزشکی اهرم های لازم را برای اعمال قانون حقوقی دامپزشکان ندارد.

همه این بی برنامگی های حوزه دامپزشکی از آنجایی سرچشمه می گیرد که تولید پروتیین و فرآورده های آن برای دولت سود آور نیست در نتیجه به سمت و سوی واردات دام و طیور رو می آورد ولی آنچه نادیده گرفته می شود این است که اگر بنا به هر دلیل نتوانیم واردات دام داشته باشیم سرنوشت منایع غذایی چه خواهد شد؟!

حبیب امانی پور – دانش آموخته دکتری دامپزشکی