خبرنگاری از حرفه هایی  است که پیشرفت و موفقیت ها و عقب ماندگیهای جامعه را با قلم خود فریاد می زند؛ در صورتیکه  ثانیه ای در بین عقربه های ساعت  پیدا نمی شود تا بتواند زمان  قلمش را به  رنگ خودخواهی  بگیرد؛ و شاید هم نوشته هایش در بی خبری محض لابلای خبرهایش گم می شود و به فراموشی سپرده می شود.

روز خبرنگار توقفی است تا از کسی یاد کنیم  که سیصد و شصت و چهار روز سال از حال ما می پرسد و خبرش را با ذوق و شوق تمامتر به ما می رساند؛ تا بشود در نقاشی ذهن خود دغدغه های روحی و جسمی مردم را به تصویر بکشاند.

مشکل است که دائما از زندگی و صحنه های مربوط به بازیگران؛ فوتبالیستها و گاهی لاکچری ها تصویرسازی کنی و زندگی شخصی خودت پائین تر از برخی محرومان جامعه باشد .

خیلی و بسیار مشکل است که تیزبینی و قلمت را در پاراگراف کوچک معیشت و مسکن مردم حبس کنی در حالی که کلید این قفلها در نوشته هایت نمایان باشد و این یعنی زندگی با دید جهانی و بیداری در تفکرات ابتدائی.

برخیها پیگیریت را دخالت می نامند و مسئولیت اجتماعی ات را تسویه حساب شخصی و جناحی نام می گذارند.

گاهی اوقات از بین جامعه رانده میشوی که چرا با دید فرا واقع گرایانه ات  به موضوعات می نگری در حالیکه آینده ای رویایی برای مردمانت آرزو و هدف تو میباشد.

مگر یک خبرنگار چقدر می تواند استرس ها و فشارهای روانی را تحمل کند؟