هورنیوز-سحر صنیعی دانش آموخته دکترای جامعه شناسی سیاسی و کارشناس ارشد روانشانسی بالینی: یکی از دلایل وابستگی به فضاهای مجازی، فرار کردن از موقعیت های دردناک زندگی و سر پوش گذاشتن روی واقعیت های ممکنی است که بیشتر زندگی عاطفی و اجتماعی آنها را آزار می دهد بنابراین برای فراموشی از این وضعیت، مکانیزم دفاعی دروغ، انکار و پرخاشگری را انتخاب می کنند. عواملی مانند اضطراب، بی حوصلگی، تنهایی، شکست های عاطفی و خانوادگی، عدم مهارت های ارتباطی، مشکلات خانوادگی که آنها را به سوی دروغ و مهارت در گفتنش سوق می دهد.افراد معتاد به فضاهای مجازی هچون اینستاگرام، فیس بوک، چت روم، تلگرام و دیگر شبکه های مجازی به خاطر ناکامی شخصی و اجتماعی به این امر مشغول می شوند و خود را در شکل های مختلف و سطح بالایی معرفی می کنند، که در حقیقت سرابی بیش نیست. آنها غالبا روانشناس ها، پزشکان، نقاشان، ورزشکاران، قنادان، طراحان، معمارها، نویسندگان، کارشناسان ادبی، هنری، سیاسی، اقتصادی، فلسفی،خیرین و….. دروغینی هستند که نمود بیرونی و واقعی ندارند. بیشتر دروغگویان ماهری هستند که سطح عوام جامعه با شرایط سخت را تحت تاثیر قرار داده و الگوی این قشر از جامعه می شوند.

در حقیقت عامل مشترک در تمام آنها «فرار و رو به رو نشدن» با واقعیت است؛ این اشخاص درست مانند معتادان خود را با اینترنت و «شبکه های مجازی» سرگرم می کنند تا با احساسات ناخوشایند و افکار آزار دهنده رو به رو نشوند. اعتیاد به دروغ و بزرگ نمایی و خیال پردازی های نامتعارف و دروغین در این فضا آنها را در مقابل ضعفشان نیرومند می سازد. دروغ پردازی در دنیای مجازی به افراد اجازه می دهد تا از فقدان غم انگیز موفقیت یا روابط معنادار یا مشکلات زندگی فرار کنند و برای ساعاتی احساس آرامش داشته باشند. فضای مجازی می تواند جایگزین بسیاری از نیازهای رفع نشده ما در دنیای حقیقی باشد.

معتادان به دروغ در فضاهای مجازی باید آگاه باشند برای نجات از این ورطه ی بیمارگونه روانی، ساختن یک زندگی جدید در دنیای واقعی امری ممکن است در صورتی که بپذیرند که زندگی واقعی گرانبهاتر از چیزی است که دنیای مجازی عرضه می کند. باید از وجود قدرت خود آگاه شوند و خود را قربانی شرایط ندانند تا بدانند هنگام وسوسه می توانند تصمیم بگیرند. باید بگوییم پس از پذیرش واقعیت، کمک گرفتن از یک مشاور برای رفع مشکلات زمینه ساز اعتیاد است.

گام بعدی برای درمان این اعتیاد، نیاز به یک حامی و پشتبان است تا فرد بتواند به راحتی این مشکل و بیماری را پشت سر گذاشته و بهبودی روانی برای او حاصل شود. حامی بیمار باید او را قضاوت منفی نکند و شرایط او را به طور کامل و بی قید و شرط بپذیرد. باید به او گفته شود که این شرایط ممکن است برای هر کسی اتفاق بیفتد و این وضع با کمک خود شخص و روانکاو قابل ترمیم و بازسازی است. باید استعدادها و نیروهای درونی اش کشف و ارتقا پیدا کند و با کشف این قابلیت ها تغییر وضع موجود به سهولت صورت می گیرد؛ آنها باید بدانند شانس چه موفقیت های را دارند که با وجود اعتیاد، رسیدن به آنها هرگز میسر نیست.