حل و فصل اختلافات و مختومه نمودن دعاوی از طریق مذاکره و میانجیگری بهترین، سریعترین، کم هزینه ترین، بی استرس ترین، معقول ترین و خداپسندانه ترین روش فصل خصومت و اختلاف است. بعد از آن روش داوری و در آخرین و بدترین آن، دادگاه و پله های دادگستری است.

دلایل مهم قبول نکردن رفع اختلافات از طریق مذاکره و میانجی گری شامل:
_عدم آگاهی از نقطه قوت ها و نقطه ضعف های خود در دعوا
_عدم پیش بینی صحیح از آینده دعوا و حرکت طرف مقابل در شطرنج دعوا
_مشاوره گرفتن از افراد خائن و دارای نفع شخصی
_لج بازی های کودکانه در چهل سالگی
_نداشتن هوش ارزیابی سود و زیان
_باور نداشتن به یوم الحساب و یوم القیامه
_غافل بودن از اصاله الاحتیاط
_نداشتن دل بزرگ و قدرت کوتاه آمدن و فقدان پختگی و تجربه مدارا با دشمن و رقیب

و…

البته حل و فصل اختلافات از طریق مذاکره و میانجی گری به معنی باج دادن نیست بلکه مصلحت اندیشی و به تعبیر مقام معظم رهبری، نرمش قهرمانانه با حفظ خط قرمزهاست. در روش میانجی گری یک وکیل بی طرف و متخصص تنظیم توافقات و قراردادها می تواند بدون داشتن نفع شخصی در دعوای طرفین با در نظر گرفتن رضای خدا بر رضای مردم و شرافت و امانت و مصلحت طرفین، آخر داستان دادگاه کشی را به طرفین صادقانه بیان نموده و بدون این که طرفین را در ادامه دعوا ترغیب نماید و یا بترساند، حق و حقوق متقاضی میانجیگری و احتمالات دعوا در دادگاه را تشریح و طرفین را به مصالحه اقناع نماید.
در پایان می توان گفت یک وکیل متخصص قرارداد می تواند با مهارت و تجربه و فن قراردادنویسی خود به طرفین پیشنهادات و شروط موثر ارائه نموده تا راه برای تنظیم توافق نامه و مصالحه نامه هموار گردد.