امروزه رشد بی رویه جمعیت، پیشرفت صنعت و بهره برداری های فراوان از منابع طبیعی باعث ایجاد مشکلات زیادی در سیستم محیط زیست، کاهش کمیت و کیفیت بهره مندی از مواهب نهفته در دامن طبیعت گردیده است به طوریکه نقش و وظیفه حفاظت از محیط زیست بی شک علاوه بر سازمانهای دولتی و حکومتی گسترده تر شده و باعث ایجاد تشکل ها و سازمانهای مردمی در حفاظت از این موهبت گردیده است.

برنامه های حفاظت از محیط زیست و اقدامات موثر سالها پیش (تقریبا یک قرن پیش) در کشورهای پیشرفته کلید خورد ولی متأسفانه در کشورهای توسعه نیافته و جهان سوم یا کشور ما این مورد هنوز آنگونه که باید موثر باشد اجرا نشده است و هنوز حفاظت از محیط زیست و تلاش برای عدم نابودی آن به یک فرهنگ گسترده و فراگیر تبدیل نشده است.

شیوع بیماریهای ناشی از آلاینده های مختلف ، پدیده ریزگردها ، خشک شدن گونه های مختلف گیاهان،آلودگی آبها ، آلودگی هوا ، انقراض نسل و گونه های مختلف جانداران ، کاهش سطح آبهای زیر زمینی و… همگی زاییده سبک زندگی انسان امروزی است که همه روزه تنها کره مسکون زمین را دچار فرسایش و تخریب می کند.

وظیفه حفاظت از محیط زیست نه تنها بر دوش حکومت ها بوده چه بسا ما انسانها نیز وظایف شخصی در قبال حفاظت از محیط زیست داریم.این مهم آنچنان فرگیر شده که ما مشاهده میکنیم در کشورهای پیشرفته فعالیت سازمانهای مردمی در حوزه محیط زیست روز به روز فراگیرتر شده و در مدارس و حتی مهدهای کودک الفبای حفاظت از محیط زیست به کودکان و دانش آموزان آموزش داده می شود.

اما نقش ما به عنوان یک شهروند در قبال حفاظت از محیط زیست چیست؟!

آیا توجه داشته اید برخی از ما زباله‌هایمان را بدون توجه به عوارض زیست محیطی آن از شیشه خودروها به بیرون پرتاب می‌کنیم ؟! با مصرف‌گرایی بی‌رویه حجم زیادی زباله تولید می‌کنیم و حتی زحمت تفکیک زباله‌ها را هم به خودمان نمی دهیم؟ اتومبیل‌های ما دارای نقص فنی است و بعضا معاینه فنی ندارد و هوا را آلوده می‌کند، حتی از وسایل نقلیه عمومی موجود استفاده نمی‌کنیم! با ورزش به ویژه دوچرخه سواری به عنوان یک وسیله نقلیه پاک و ارزان قیمت بیگانه‌ایم . آب شیرین وشرب را به راحتی هدر می‌دهیم غافل از اینکه در منطقه خشک جهان واقع هستیم و جنگ آینده جنگ آب خواهد بود و در مقابل حفظ فضای سبز و درختان شهر و حتی پرندگان احساس مسئولیت چندانی نداریم.

در تفرجگاه‌ها و ییلاقات زباله‌هایمان را رها میکنیم و چهره طبیعت را زشت و ناموزون. با توجه به اینکه در ایران قیمت انرژی حتی پس از هدفمندی یارانه‌ها نسبت به سایر کشورها بسیار ارزان است در مصرف انرژی صرفه جویی چندانی نمیکنیم و بسیار سهل‌انگار و راحت‌طلب هستیم و حتی به آموزه‌های دینی و پیشینه تاریخی خود که روزگاری سرآمد تمدن جهانیان بوده‌ایم بی‌اعتنا هستیم.

همه مسئولیم و باید رفتارهایمان را در رابطه با حفاظت از محیط زیست اصلاح کنیم و تغییر رفتار تنها با آموزش – اطلاع رسانی، آگاه سازی و حساس نمودن افکار عمومی میسر است و هرچه سریع‌تر این کار را شروع کنیم از دامنه تخریب طبیعت و بلایی که روز به روز بیشترگربانگیرمان خواهد شد کاسته‌ایم. با توجه به نقش رسانه‌ها در جهت‌دهی به افکار عمومی و همچنین احتساب رسانه‌ها به‌عنوان یکی از ارکان اصلی اطلاع‌رسانی و فرهنگ‌سازی در جوامع امروزی، می‌توان این گونه گفت که خبرنگاران و رسانه‌ها می‌توانند در جهت حفاظت از محیط زیست و افزایش سطح آگاهی و دانش زیست محیطی آحاد مختلف جامعه نقشی اساسی ایفا کنند. در بحران‌های زیست محیطی مثل نشت نفت از نفتکش‌ها، آتش سوزی‌های گسترده در مناطق طبیعی، آلودگی شدید هوا در شهرهای بزرگ، تخریب گسترده محیط زیست و از بین بردن تنوع زیستی توسط انسان توسعه طلب و … این رسانه‌ها هستند که در خط مقدم اطلاع رسانی وحساس سازی افکار عمومی برای جلب مشارکت مردم و دولتمردان برای حل بحران زیست محیطی ایفای نقش می‌کنند.

رسانه‌ها می‌توانند به کمک کارشناسان محیط زیست مبانی و مفاهیم پایه زیست محیطی را به عموم افراد جامعه انتقال و آموزش دهند. ما نیازمند تولید و پخش مجموعه‌های داستانی و مستندهای آموزشی هستیم تا دانش و آگاهی مان در زمینه حفظ محیط زیست ارتقاء پیدا کند. ما در مقابل آیندگان مسئولیم، محیط زیست نه میراث گذشتگان مان، بلکه امانتی در دست ماست.