یکی از دلایل پیشرفت فرهنگ شهرنشینی در کشورهای توسعه یافته توسعه رسانه ای است به نحوی که برنامه سازی و جهت دهی به افکار عمومی منطبق است با سیستم شهری و نگاهی به بهتر شدن وضعیت زندگی همه افرادی که در شهر عمر خود را سپری می کنند.

در ایران هرچند توسعه رسانه ها به ویژه رسانه ملی و مکتوب از وضعیت خوبی برخودار است اما سهم اندکی نصیب اطلاع رسانی در جهت فرهنگ شهرنشینی صورت می گیرد.

به عبارت دیگر یا موضوع پرداخته شده دیر است و افکار عمومی در خصوص موضوعی خاص موضع گیری می کنند یا نحوه بیان مشکل و حل آن با لحنی است که مورد پسند جامعه قرار نمی گیرد.

اگر مسئولین رسانه ای بتوانند مشکلاتی از قبل رانندگی، زندگی آپاتمانی و فرهنگ آپارتمان نشینی و هزاران مشکل دیگر را با اطلاع رسانی و اگاهی بخشی رسانه ای حل کنند هم در بلند مدت هزینه کمتری بر جامعه تحمیل می شود و هم فرهنگ مردم خیلی بهتر از راههای دیگر ارتقاء می یابد.

با این همه، نقش و جایگاه رسانه ها در فرهنگ سازی و توسعه فرهنگ شهرنشینی امری کتمان ناپذیر است اما آنچنان که باید و شاید، مورد توجه قرار نمی گیرد. البته بی اعتنایی به رسانه های فرهنگی و نادیده گرفتن جایگاه مهم آنها، نه تازگی دارد و نه مختص به ایران است برنامه سازی فرهنگی و آگاهی مردم در کشورهایی که در آنها برنامه های مفصل فرهنگی در جهت رشد یافتگی و توسعه محوری نیز ساخته می شود نیز گسترش چندانی ندارد و دوام و پایداریشان بیشتربسته به سیاست گذاری فرهنگی این کشور هاست که به موجب آن حداقل یک سوم ازبرنامه های تولید شده یا در مسیر های فرعی هستند و یا اصل مشکلات را هدف نمی گیرند.

قدیمی‌ترین پارادایم توسعه، ریشه در تاریخ غرب دارد و از قدرتمندترین ایده های غربی محسوب می شود. عنصر اصلی آن استعاره رشد است. در واقع پارادایم نوسازی با معانی فرایندهای تقلید، با جدایی بین حوزه‌های نو و قدیم، بخش های عقب افتاده و پیشرفته و جدایی انسان‌های متمدن از گروه‌های بربر پیوند زده شد.ازهمین جا است که رسانه وارد میدان می شود و فرهنگ شهرنشینی را بر مبنای اصل پیشرفت و فاصله گرفتن از زندگی سنتی پایه گذاری می کند.

در ایران اگر قرار باشد مشکلی از جامعه شهری حل شود رسانه ها اولین و آخرین راه هستند و اگر برنامه سازان و مسئولین رسانه نتوانند به خوبی از این منبع مناسب بهره برداری کنند جامعه رشد و توسعه را به خود نخواهد دید.

یکی از موفق ترین کارها در حوزه شهری، آموزش و پایه گذاری فرهنگ بستن کمربند ایمنی در خودروها بود، اما هیچ گاه نتوانستیم در حوزه استفاده از کلاه ایمنی برای موتور سواران اقدامی کنیم. شاید این مسئله به آنجا بر می گردد که کسانی که از موتور سیکلت استفاده می کنند از اقشار کم درآمد جامعه هستند و سرانه استفاده از رسانه آنها پایین تر است پس باید اقدامی شود تا همه افراد جامعه برای حل یک معضل آگاه شوند.

این مسئله در بسیاری از موارد دیگر نیز صدق می کند، مسئله ترافیک، نحوه تعامل با شهروندان، فرهنگ رانندگی و بسیاری از مسائل دیگر بسته به این دارد که رسانه ها قدم بلندی در مسیر ارتقاء  فرهنگ بردارند.

فرهنگ شهرنشینی با افزایش جمعیت ظریف تر و حساس تر می شود به طوری که یک فرهنگ غلط می تواند انتظام جامعه را به کلی بهم ریخته و شهر را مختل کند از این رو افزایش جمعیت شهری به نحوی مانعی بلند در برابر توسعه فرهنگی می شود. پس شاید یکی از اصلی ترین و اولین کارهایی که باید انجام شود جلوگیری از مهاجر پذیری شهرهای بزرگ و استفاده از شیوه های تببینی برای ماندن در شهرهای کوچک است. زیرا فردی که از یک روستا یا شهرستان به شهری بزرگ مهاجرت می کند بسیار زمان باید سپری شود تا با شیوه زیستن در شهر و آپارتمان آشنا شود، ظرافت فرهنگ شهری در برابر آزادی های بیشتر در روستا و شهرستان یک نوع تضاد رفتاری ایجاد می کند و همین سبب هنجار شکنی فرد در شهر می شود.

به عنوان مثال در یک جاده خاکی هر نوع رانندگی را می توان انجام داد اما اگر همین فرد وارد یک تونل شهری شود اطلاع از قوانین حاکم بر آن ندارد و یا جریمه می شود و یا این که به دیگران آسیب جدی وارد می کند. پس از مقابله با مهاجرت روستا به شهر، باید بزرگترین معضلات را با آسان ترین لحن حل نمود تا بتوان یک پیام قابل فهم را برای همه افراد جامعه ارسال کرد. به مجموعه فعالیت های یک رسانه در جهت توسعه فرهنگ شهرنشینی می توان جذابیت را اضافه کرد و آن را یکی از شروط اصلی دریافت پیام دانست.