شهرمن/ شعری از عبدالرحمن نیک سرشت
آدم های عادی
آدم های معمولی
مرا ذوق برانگیزند!
حالا_
بجای رفتن به پارک
و به نظاره ایستادن گل ها ، درخت ها ، بوته ها
یا فواره های آبی رنگی ، طاق نصرت ها
بر نیمکتی می نشینم
تا آدم های عادی و معمولی را
در عیشی مدام بنگرم
آه
خیابان های شهر من
با وجود این آدم های عادی
چه مفرحند
آه
شهرهای کشور من
با وجود این آدم های معمولی
چه مشهورند!
آری
اینجا _
همواره با سادگی و گمنامی
فضای خاکستری سیاست ، قانون ، اقتصاد
فروپاشی نمی شود !