چرا تماشاگران نمی‌خواهند از بازی فوتبال لذت ببرند؟
هورنیوز – این نخستین باری نیست که شاهد چنین اتفاقات خون‌باری در اهواز هستیم؛ همین فصل گذشته بود که چنین اتفاقی را در ورزشگاه تختی شاهد بودیم و علی رغم این که انتظار می رفت مردم و مسوولان از صحنه های دل خراش به بار آمده، درس عبرت بگیرند ولی این چنین نبود و گویا این ناهنجاری تمامی ندارد و این سکوها همچنان ناامن هستند.
در بازی دو روز پیش استقلال خوزستان و پرسپولیس شاهد صحنه های غیراخلاقی بسیاری در ورزشگاه غدیر اهواز بودیم؛ صحنه‌هایی آغشته به درد و خون، صحنه هایی دور از فرهنگ ورزش و جوانمردی. دیدن چنین صحنه هایی جای صدها سوال هم‌چون، پس انسانیت کجاست؟ را در ذهن همگان باقی گذاشت.
در این بازی سرهای کودکان و تماشاگران زیادی شکسته و خون بر پیشانی آن ها جاری شد. کسانی که چنین صحنه‌های تلخ و ناگواری را خلق کردند، تنها برای دقایقی با خود بیاندیشند که اگر خدای ناکرده به هوادار، بازیکن، یکی از اعضای اجرایی یا آن عکاس کنار زمین آسیب جدی وارد می‌شد، کدام‌شان خود را مسوول این فاجعه می‌دانستند؟
هواداران منتسب به هر تیم باید بدانند ورزشگاه جای لذت بردن از بازی است و این که به خاطر قضاوت نادرست داور، درگیری ایجاد شده بین بازیکنان تیم محبوب‌شان در زمین یا برد و باخت، جو موجود در سکوها را متشنج کنند و با پرتاب شی به سوی یکدیگر آثار مخرب جبران ناپذیری را به جا بگذارند، این عملی به دور از انسانیت و در تناقض با فرهنگ‌مان است.
واقعا چرا هواداران ما نباید آنقدر فرهنگ شان را بالا ببرند که تحمل برد یا باخت برای شان ممکن باشد؟ چرا آن تماشاگر نباید بتواند احساسات خود را کنترل کند و چرا باید به تخریب ورزشگاه، آن مکان عمومی بپردازیم؟
اگر با همان سنگی که به سوی یکدیگر پرتاب می‌کنیم، کسی دچار ضایعه جبران ناپذیری شود یا خانه ای را بی پدر و مادری را بی فرزند کنیم، آیا این لذت بردن از بازی فوتبال است؟
چرا نباید درس بگیریم؟ چرا اجازه می‌دهیم فرهنگ‌مان زیر سوال برود؟ همه دنیا ما را با فرهنگ مان می شناسند، پس چرا به این فرهنگ که از گذشتگان‌مان به ما به ارث رسیده است، خدشه وارد می‌کنیم؟ هواداران، همان‌هایی که در صحنه های مختلف ورزشی همیشه یار و یاور ورزشکاران و تیم ها بوده اند، باید بدانند که چنین رفتارهایی با فرهنگ ایرانی ما به هیچ وجه سنخیت ندارد.
می‌گویند باید باشگاه ها فرهنگ سازی کنند و درست است که باید این گونه شود اما همه خوب می دانیم تا خودمان نخواهیم کاری درست نمی شود؛ خودمان باید کمر همت ببندیم و فرهنگ تماشای بازی فوتبال را در خودمان بالا ببریم و فارغ از هر نتیجه ای، در آرامش تمام فقط و فقط به تشویق تیم مورد علاقه مان بپردازیم، نه این‌که این تشویش و درگیری را به راه انداخته و جان یکدیگر را به خطر بیاندازیم.
متاسفانه فضای ورزشگاه‌ها امن نیست و بعد هم می گوییم، چرا استقبال از بازی ها کم و کم تر می شود؟ باید کاری کرد تا آرامش و شور و هیجان سالم به سکوها برگردد.
به نظر می رسد دیگر جریمه‌های نقدی باشگاه ها و محرومیت چند جلسه ای تیم ها از همراهی هواداران‌شان هم جواب نمی دهد، چرا که چنین اقدامات کنترل شونده، طی سال های اخیر بارها و بارها به انجام رسیده است ولی باز هم شاهد تکرار رفتارهای ناشایست از سوی تماشاگران بوده ایم و گویا عوامل بازدارنده‌مان خیلی قوی عمل نمی‌کنند.
مسوولان باید اقدامات فرهنگی و بازدارنده خود را برای حفظ جان کسانی که به ورزشگاه می آیند، بیشتر و باید قوی‌تر از قبل عمل کنند، چرا که در غیر این صورت دیگر نباید انتظار داشت که صدای شور و هیجانی از سکوهای ورزشگاه‌ها بلند شود.
بیاییم ورزشگاه‌ها را امن و امن‌تر کنیم تا شوق آن کودک و حتی آن پیرمرد مشتاق برای دیدن فوتبال بیشتر شود.