به گزارش هورنیوز ؛ ۳۱ شهریورماه سال ۵۹ رژیم تا دندان مسلح بعث عراق از طریق استان خوزستان وارد جنگ مستقیم با ایران شد و این درگیری پس از گذشت ۸ سال پایان یافت تا دومین جنگ طولانی قرن لقب گیرد.

خوزستان که اصلی ترین دوازه ورود ارتش عراق بود، در این هشت سال با ویرانی ها و تخریب وسیع زیرساخت ها مواجه شد.

اکنون پس از گذشت ۲۸ سال از پایان جنگ تحمیلی، با کمی گشت و گذار در کوچه و خیابان های شهرهایی چون آبادان، خرمشهر، سوسنگرد، هویزه، بستان، حمیدیه، اهواز و… شاهد زخم هایی بر پیکره این شهرها خواهید بود.

مردم خوزستان در آن موقعیت با دست خالی تنها به فکر دفاع از کشور بودند و به آینده پس از جنگ امیدوار بودند اما ظاهراً این آینده بسیار دور است.

در زمانی که خوزستان کانون اصلی درگیری های جنگ هشت ساله بود، استانهای دیگر کشور بدنبال توسعه زیرساخت هایشان بودند و پس از پایان جنگ نیز توسعه آن استانها با شتاب بیشتری از توسعه لاکپشتی خوزستان گذشت.

اخیراً یکی از بازیگران مطرح کشورمان که برای فیلمبرداری سریالی تلویزیونی به خرمشهر رفته بود، با اسفناک خواندن وضعیت این شهر گفت: راحتی ساخت فیلم در مورد خرمشهر اینه که احتیاج به دکور یا شهرک سینمایی نیست! دوربین و عوامل را بردار و برو خرمشهر و بساز؛ با زمان جنگ هیچ فرقی نکرده!

چهره امروز خوزستان تفاوتی با خوزستان زمان جنگ نکرده است و همچنان دیوارهای ترکش خورده و محرومیت مردمان آن بیداد می کند، استانی که به فرموده امام خمینی (ره)، دِین خود را اسلام و انقلاب ادا کرد، امروز در انتظار ادای دین مسئولین نسبت به آن است.

به راستی دلیل قانع کننده مسئولان نسبت به وضعیت فعلی خوزستان چیست؟ چرا باید پس از گذشت سالها از پایان جنگ تحمیلی، همچنان دیوار شهرهای این استان زخمی ترکش ها و گلوله باشد؟

خوزستان، ۲۸ سال پس از جنگ با دشمن متجاوز، اکنون مقابل دشمنی به نام تبعیض ایستادگی کرده است و نفس نفس می زند، جنگ با دشمن بعثی، خم به ابروی خوزستانی نیانداخت اما تبعیض کنونی کمر این استان را شکسته است.