هورنیوز – این اندیشکده تأثیرگذار آمریکایی در ابتدای گزارش خود توضیح می‌دهد که چرا آمریکا به جای جنگ‌های فیزیکی و سنتی باید به دنبال راهکارهای دیگری باشد که البته به اندازه جنگ نظامی و حتی بیش‌تر بر کشورهای دشمن آمریکا تأثیرگذار باشند. در گزارش «رند» در این‌باره می‌خوانیم: «افزایش هزینه‌ها و خطرات جنگ نظامی و تشدید سوءظن عمومی درباره جنگ‌هایی که آمریکا به راه می‌اندازد، اهمیت «قدرت اجبار» آمریکا را افزایش داده است.» نویسندگان گزارش ادامه می‌دهند: «در همین حال، جهانی شدنِ تجارت، سرمایه‌گذاری، امور مالی، اطلاعات و انرژی گزینه‌های «قدرت اجبار» آینده‌داری را در اختیار آمریکا می‌گذارد، به ویژه در برابر دشمنانی که وابسته به دسترسی به این بازارها و نظام‌ها[ی مالی و غیره] هستند.»

 اندیشکده «رند» پس از توضیح درباره علت نیاز آمریکا به استفاده از گزینه‌های غیرنظامی، به معرفی «جذاب‌ترین گزینه‌های «قدرت اجبار» آمریکا» می‌پردازد: «تحریم‌های مالی، حمایت از اپوزیسیون سیاسی غیرخشن مقابل رژیم‌های متخاصم و عملیات‌های تهاجمی سایبری.» گزینه دومی که نویسندگان گزارش به آن اشاره می‌کنند، پشتیبانی از اپوزیسیون دموکراسی‌خواهان است که از نظر آن‌ها «می‌تواند بسیار تهدیدآمیز [برای کشور هدف] باشد و بنابراین اهرمی بسیار قوی به دست می‌دهد، اما این گزینه هم‌چنین می‌تواند ریسک بالایی داشته باشد و [بنابراین] نیازمند استفاده [به جا و] عاقلانه است.» اندیشکده «رند» در گزارش خود به صراحت می‌نویسد: «این گزینه اجبار [حمایت از اپوزیسیون درون کشور]، بیشترین احتمال موفقیت را علیه ایران و کم‌ترین احتمال موفقیت را علیه چین دارد.» اندیشکده «سازمان رند» در توضیح گزینه سوم برای اعمال قدرت آمریکا در جهان هم می‌نویسد: «عملیات‌های سایبری تهاجمی نیز گزینه‌ای با نتیجه زیاد و ریسک بالا هستند. اگر این عملیات‌ها ماهرانه [به سوی دشمن] هدف گرفته شوند، می‌توانند عملکرد و اعتبار دولت‌ها و بازارها را مختل کنند و در نتیجه ارزش «اجبار»ی داشته باشند.»

گامپرت و بینندایک در مورد حملات تهاجمی سایبری هم مانند دو گزینه قبلی، ایران را یکی از بهترین اهداف برای این حملات معرفی می‌کنند. این دو با اشاره به این‌که تعریف «قدرت سایبری» درباره چین و روسیه بیش‌تر صدق می‌کند، توضیح می‌دهند که ایران در مقابل سیاست اجباری سایبری گزینه مناسب‌تر و آسیب‌پذیرتری است.«رند» نهایتاً پیشنهاداتی را هم به دولت آمریکا می‌دهد تا بتواند با استفاده از آن‌ها «قدرت اجبار» خود را علیه دشمنانش تقویت نماید. یکی از این پیشنهادها  این است که «آمریکا و دوستانش باید [تیغ] توانایی خود را برای نظارت بر دارایی‌ها و جریان‌های مالی و برای منزوی کردن کشورهای سرکش و بانک‌هایی تیز کنند که با این کشورها تجارت می‌کنند.»