هورنیوز – سروران ارجمند، روزنامه نگاران عزیز
ما هم خرسندیم که در روز تولد «تعلیم، رسانه، تربیت» در کنار شماییم. مبارک است همنشینی دو حوزه با اهمیت و پرنفوذ «آموزش و پرورش» و «رسانه».
مستحضرید که هر رقابتی در ذات خود حرفی دارد و محوری ترین سخن این جشنواره «هم افزایی در خدمت توسعه نظام تعلیم و تربیت» است.

دوستان بزرگوار
واضح و مبرهن است که هر یک از ما نسبتی با خانواده بزرگ و عزیز «آموزش و پرورش» داریم. یا فرزند محصل داریم، یا معلمیم و البته همگی، پیش ترها درس خوانده ی همین «مکتبِ شریف» بوده ایم. به اعتبار این الفتِ دیرینه، با زیبایی ها،آرمان ها، دغدغه ها و چالش های آموزش و پرورش با جان و دل آشناییم.
از آن سو، سخن در باب رسانه برای جمع حاضر نیز، توضیح واضحات است و به این جمله اکتفا می شود که «در هزاره جدید، همه ما متاثر از نگاه، قلم،اثر و حرکت رسانه و روزنامه نگار هستیم».

دوستان روزنامه نگار
اجازه دهید در جشن همنشینی «آموزش وپرورش مهم و جانبخش» و «رسانه ی فراگیر و موثر»، پیوند این دو را «دوباره» و «گسترده» ببینیم و از قِبَل این «آشنایی زدایی»، مسیر توسعه همه جانبه ی جامعه ی خود را با تربیت شهروندانی آگاه، مفید و توانمند تسهیل کنیم.

سروران ارجمند
آموزش و پرورش در معنای موَسَع خود، مثلث سه ضلعی ست: «دانش آموز»، «خانواده» و «معلم». و رسانه ای «رسانه تر» است که این سه ضلع را با هم ببیند.
بی تردید نقشه ی راه توسعه، هنگاهی کامل است که این «سه نقطه طلایی»، به شکلی دقیق، هدفمند و منسجم، به هم نزدیک شوند و این مهم میسر نخواهد شد مگر با بهره گیری از «شاخص و معیارهای فرادستی توسعه»؛ به این معنا که رسانه و روزنامه نگار تعلیم و تربیت «فقط دلسوز نیست»!!! که البته ضروری ست دلسوزانه ببیند و بنویسد اما…

دوستان گرانمایه
اما برای وضح دیدن و «نقادی»، صرفِ آگاهی از دغدغه های آموزش و پرورش کافی نیست…بلکه آشنایی با نقشه ی راه تعلیم و تربیت در دل سیاستگذاری های توسعه و رصدِ کارشناسانه ی آن، ضروری و لازم است. ضرورت دارد که «انصاف»، «دقت»، «صحت» و هر آنچه روزنامه نگاری به معنای عام، سخت بدان محتاج است؛ با اسناد توسعه ای آموزش و پرورش در آمیخته شود و نسخه «شفابخش و راهگشا برای جامعه» پیچیده شود.
نیک می دانید «نقد»، «معیار» می خواهد و قاعدتا «معیارِ نقدِ رسانه ای تعلیم و تربیت»، از دلِ چارچوب های آموزشی و پرورشی بیرون می آید. قطعا خروجی این کوشش های «عالمانه» و «مشفقانه»، روزنامه نگاریِ «خوش آمد» یا «بد آمد» دیگران نیست، بلکه دیدن همزمان «ظرفیت»، «محدودیت» و «قابلیت» هاست.
برونداد این فراگرد رسانه ای، تبدیل «دغدغه» به «مساله» است و جامعه ای که مسائل خود را خوب بشناسد در «کوتاه»،«میان» و «بلند مدت» پاسخی برای آنها خواهد یافت.

دوستان عزیزروزنامه نگار
روزنامه نگار تعلیم و تربیت «ماموریت خود خوانده ای» دارد؛ «دانش آموز و خانواده و معلم» را با هم ببیند، اسناد توسعه ای آموزش و پرورش را با جان بخواند و مسئولانه برای ارتقای جامعه ی خود بکوشد.
پایان این مأموریت هر چه شود، مبارک است: «تلخ» بنویسد یا «شیرین»، توتیای چشم جامعه است.

راستی، «داوری» بهانه است؛ همه برگزیده اید!
با احترام
نوالهدی موسوی
مجتبی احمدی
کیوان لطفی
حسین جلودار

اهواز
شهریور ۱۳۹۵