یکی از موضوعاتی که دولت مطرح می‌کند، رشد اقتصادی است، اما جالب است نه در تنظیم بودجه و نه در برنامه ششم توسعه مشکل اشتغال رفع شدنی نیست و به صورت کلی بیان شده است. در کشورهایی که رشد اقتصادی پایدار دارند، اشتغال در کشور آنها به پایین‌ترین نرخ می‌رسد. دولت اعلام و تاکید می‌کند که رشد اقتصادی ۸‌درصدی را در برنامه دارد اما زمانی که بیکاری رو به افزایش است، نمی‌توان توقع رشد اقتصادی داشت.

ما اکنون نخبگان زیادی داریم که در خارج از مرزهای ایران در کشورهای دیگر مشغول به فعالیت هستند. چرا این افراد نباید قبل از مهاجرتشان در ایران، کار و امکانات داشته باشند.

وزارت نفت اصرار دارد که ما در بخش نفت نیاز به دانش شرکت‌های خارجی داریم در حالی که سیاستگذار برخی از شرکت‌های بزرگ نفتی، ایرانی‌ها هستند که در آنجا مشغول به کارند. تقویت بخش دانش بنیانی کشور می‌تواند اشتغال را در بخش‌های مختلف حل کند اما دولت بی توجه به این موضوع به بازگویی سیاست‌های کلی می‌پردازد.

به نظر می‌رسد دولت باید یک پایگاه اطلاعاتی برای افراد جویای کار و کارآفرینان در نظر بگیرد تا افراد متناسب با تخصصشان سر کار بروند. منظور از ایجاد شغل و اشتغال، شغل‌های دولتی نیست اما افرادی که نیاز به کار دارند، باید به برخی رسانه‌ها مراجعه کنند و سراغ کارهایی بروند که در تخصصشان نیست.

موضوع حائز اهمیت دیگر، فاصله زیاد دستمزدها و بهره‌وری نیروی کار است. اگر دولت قصد دارد مشکل اقتصاد را حل کند و به رشد اقتصادی پایدار برسد، باید نرخ اشتغال را کاهش دهد اما اگر هدف رفع تکلیف برای تنظیم و تدوین برنامه‌های مختلف است، نباید توقعی داشته باشیم که مشکلات از کشور رخت ببندد.