هورنیوز – اینطور که می‌دانید امام جمعه مشهد خواستار برگزار نشدن کنسرت در محدوده این استان شده و وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی نیز در مقابل خواسته ایشان تمکین کرد تا شاید برای مدتی پرونده برگزاری کنسرت در مشهد مختومه شود. با این وجود یک سوال اساسی وجود دارد: موضع نیروهای انقلاب در مقابل برگزاری کنسرت در شهرهای مقدس به ویژه مشهد چگونه باید باشد؟ آیا صلاح بر این است که نیروهای انقلاب به سکوت خود ادامه داده و بی‌طرفی خود را حفظ کنند یا اینکه منطق حکم می‌کند وارد این کارزار شوند و سخنی بگویند. راه نخست این حسن را دارد که حرفی مغایر با گفته‌های آقای علم‌الهدی گفته نمی‌شود و یکپارچگی میان نیروهای انقلاب حفظ می‌شود. در عوض این مشکل را هم ایجاد می‌کند که اقشار متفاوت جامعه نسبت به اصول‌گرایان نظر منفی پیدا می‌کنند و این در صحنه‌های مختلف مشارکت مردمی، نتایج نامنتظره‌ای به همراه خواهد داشت.

پیگیری راه دوم اما حاوی این ایراد است که میان برخی نیروهای انقلاب و آیت‌الله علم‌الهدی فاصله می‌اندازد، اما فاصله میان طبقات اجتماعی را کاهش می‌دهد. در این دوگانه به نظر می‌رسد نیروهای انقلاب نمی‌توانند سکوت اختیار کنند زیرا اساساً در جمهوری اسلامی، هنر دارای ارزش است و ذیل معنویت قرار می‌گیرد. پس می‌توان از هنر ذیل معنویت – که البته شامل برخی کنسرت‌های مختلط و نامناسب نمی‌شود- دفاع و آن را درون سیاست فرهنگی نظام تعریف کرد. چنین دفاعی البته می‌تواند به‌عنوان بخشی از نظر نیروهای انقلاب از هنر متعهد در کنار آرای آقای علم‌الهدی قرار گیرد تا  جامعه با ۲ طیف نظرات نیروهای انقلاب مواجه شود. انقلاب اسلامی گرچه به دنبال بازگشت به ارزش‌های سنتی و مذهبی است اما در فرم بسیار مدرن و به روز است. گنجاندن جمهوریت در نظام سیاسی ایران خود نشانگر چنین واقعیتی است. پس بهتر است که نیروهای اصیل انقلاب اسلامی از هنری که سازنده و تعالی‌بخش است دفاع کنند تا گفتمان انقلاب اسلامی به عنوان گفتمانی پیشرو توانایی گفت‌وگو با اقشار گوناگون اجتماعی را درون خود حفظ کند.