هورنیوز – درست در خرماپزان هرسال، یعنی در ۱۷مرداد ماه، اوراق تقویم که ورق می خورد به روز خبرنگار می رسیم، روزی که به یاد «شهید محمود صارمی» و به خاطر مجاهدتهای این خبرنگار شهید، نامگذاری شده است. این مناسبت هرسال جهت تجلیل و تکریم از زحمات خبرنگاران در صبح ۱۷ مرداد متولد می شود! و در عصر همان روز می میرد!، از فردای روز متبوع، خبرنگار می ماند و دنیایی از مشکلات!

نکاتی که به بهانه ی این روز بیان می گردد، غلوهای تکراری نیستند بلکه واقعیات تلخی هستند که ریشه ی خیلی از مسائل می باشند، در چند سال گذشته  ارزش خبرنگار از دست رفته، و بهای روزنامه نگار تنزل پیدا کرده است، امروز مشکلات مادی و معیشتی آنچنان عرصه را بر خبرنگار تنگ نموده، که هر روز به جای توجه به رسالت اصلی خویش، جبرا مشکلات روزمره زندگی، تمام انرژی قلم و تمرکز مغز و تفکر وی را سلب نموده است.

خبرنگاری که هزینه ی ایاب و ذهاب و خورد و خوراک، یا بعبارتی حدائقل های زندگی را ندارد، به طوری که فکر ایشان را بی درآمدی و کم درآمدی جولانگاه خود قرار داده، وضعیتش بهتر از «شعب ابی طالب» نیست. این بضاعت سالهاست که وجود دارد، حتی پیامبر(ص) و اصحاب پیامبر هم سه سال در شعب ابی طالب بودند، ولی اصحاب قلم و رسانه بیش از این مدت در این وضع مستقرند.

کیست که قدر قشر قلم را بداند!

بیشتر مسئولین و کثیری از مردم، فکر می کنند که اوضاع اصحاب رسانه بسیار بکر و مطلوب است، گویی که انگار طلقی آنها از خبرنگاران موقعیت ظفرمندانه و طلایی «فتح مکه» است، یحتمل اینها یک عده کمی را می بینند که روزنامه نگاری شغل«چندم» آنهاست، همانهایی که با وجود چند شغله بودن، دست از سر روزنامه نگاری و خبرنگاری، برنمی دارند و هر کجا می روند با این«برند» معرف حضور مقامات می شوند.

گاها که نشستهایی تحت عنوان نشست خبری یا هم اندیشی برگزار می شود، در پایان جلسات، مسئولین و آن اقلیت روزنامه نگار چندشغله ی پولدار مذکور، سوار بر ماشینهای شاسی بلند مثل برق و باد از کنار خیل عظیم خبرنگاران زحمت کش و آفتاب دیده رد می شوند تا هرچه زودتر به مبلهای نرم محل کار و یا خانه ی خویش نائل شوند. از سوی دیگر تعداد زیادی خبرنگار و روزنامه نگار عمدتا جوان، در پایان هر نشست و جلسه ای جز گردوخاک ماشینهای مسئولین هیچ چیزی دیگری نمی بینند.

بیش از ۸۰ درصد خبرنگاران، جوانان برومند، با قدرت قلم و قدرت تکلم قوی، ولی در عین حال دست خالی هستند، که نه تنها آینده شغلی و امنیت شغلی ندارند، بلکه از حقوق ثابت ولو اداره کاری و حتی بیمه هم محروم می باشند، این عزیزان قصد تشکیل خانواده دارند، دختران و پسران برنایی که تدین و تحصیل و اخلاق نیکویی دارند، چگونه از پیچ ایجاد زندگی و زندگانی عبور کنند.

چه کسی پاسخگوست، کدام نهادها متولی تبدیل وضعیت خبرنگاران از«شعب ابی طالب» به «فتح مکه» هستند؟!!  

در بیشتر همایش ها، جلسات، بندرت به مشکلات خبرنگاران و روزنامه نگاران پرداخته می شود، و اگر هم پرداخته می شود به پایان جلسات انتقال داده می شود که اغلب یا وقت تنگ است یا موقع ناهار و شام.

انتظار می رفت امسال در روز خبرنگار تریبونهای نمازجمعه نیز در اختیار این قشر مظلوم قرار می گرفت، ولی این امر محقق نشد، اما همین تریبون در روز دامپزشکی، برق، تامین اجتماعی، شوراها و….. در اختیار کسانی قرار گرفت که آن روز در تقویم متعلق به آنها بوده است.