همه ما خوب حرف مى زنیم…
در این که همه ما دلسوخته و از سر صدق و نیاز و درد…
و براى طلب حق داد سخن مى رانیم نیز شکى نیست..

همین پارسال بود ، همگی نگران بودیم و سراسیمه…
که مبادا بهشت دیگران آباد شود و بهایش بر پاکردن جهنم باشد برای ما

گفتیم و گفتیم و ناله ها سردادیم…
دیگران اما نگفتندو کارها کردند!

یکسال دیگر نیز  گذشت…
و ما هنوز درجا می زنیم!

باور بفرمایید آنها چندین گام بلند را در همین سال گذشته برداشته اند و عنقریب  است که در مقابل کار انجام شده ایی قرار خواهیم گرفت …!

و شاید آن گاه مقابله با انجام آن بسیار دشوار تر و پرهزینه تر نیز باشد؟!

مگر نه این است که سرنوشت کارون، حکم مرگ و زندگی را برای خوزستان دارد…
حیات کارون را حیات خود و مماتش را مرگ و نیستی خود و طبیعت پیرامون خود می دانیم؟

پس برای حفاظت از این سلسله گیسوی بلند و زیبای آفرینش که تمام اندام خوزستان را در درازای زمان زیبنده بوده است چه کرده ایم ؟
و اگر در وفا به وام هزاران سال عطا و کرمش تا کنون  طرفی نبسته ایم…
اکنون چه کنیم ؟

به راستی چه باید کرد؟

هنوز بر این باورم که بجای حرکات انفرادی و پراکنده می بایست با تشکیل کمیته پیگیری کارون از مجاری قانونی و رسمی به دنبال احقاق حق خود باشیم.

ظرفیتهای موجود در بین علما ،بزرگان،نخبگان و شخصیتهای علمی،فرهنگی،ورزشی و همچنین انجمنهای غیر دولتی و فعالان محیط زیست برای توفیق این کمیته بکارگیری شود و با حمایت و پوشش وسیع از سوی همه اقشار و طبقات اجتماعی فورا کار خود را آغاز نماید.

تحلیل بنده این است که بزرگترین شخصیتهای ما هم بتنهایی کاری از پیش نخواهند برد زیرا درطرف مقابل نیز یک شخص تصمیم گیرنده نیست بلکه مجموعه ایی از انسانها هستند که مصلحت خود را در این انتقالها می دانند و همه در خدمت این هدف متشکل شده و هم افزایی می نمایند…

ما هم فقط و فقط و فقط در سایه همدلی و همکاری گروهی و با حذف اندیشه ها و تصورات فردی،قبیله ایی،زبانی و از این دست موانع و عوامل بازدارنده اتحاد و  یکرنگی امکان توفیق خواهیم داشت..

امروز کاری کنیم…
شاید فردا  ، انگشت حسرت گزیدن تنها کاری باشد که از ما برآید؟!