روش دمکراسی در اکثر کشورهای جهان مرسوم است و در هیچ کجای دنیا فرایند دمکراسی بطور کامل تحقق پیدا نمی کند(در دنیا نه دمکراسی صفر وجود دارد و نه دمکراسی صد)،همه کشور ها محدودیت های خاص خود را دارند که این محدودیت ها طبق قوانین آن کشور و میزان پاسخ گویی دولت مداران دارای شدت و ضعف بوده و شاید یکی از دلایل بالا بودن میزان دمکراسی در کشور های پیشرفته جوابگو بودن حاکمان به مردم خود و  آگاهی از خواسته های شفاف و معقول آنان می باشد،لذا از شنیدن هر پرسشی واهمه نداشته و جواب مناسب آن را نیز برای ارایه دارند،ضمن آن که هیچ پرسشی را توهین به حساب نیاورده و با آنها برخورد قهری نمی کنند و صرفا به پاسخگویی پرداخته و قضاوت و انتخاب را بر عهده مردم گذارده و از رفتارهای بد و ناهنجار پرهیز می کنند.

در این جوامع اگر کسی تخلفی کند قبل از این که مسئولین و مردم برای آنان حکم صادر کنند،حکم اولیه را خود شخص برای خود صادر می کند و منتظر قضاوت های اجتماعی و قانونی خود می ماند،به همین دلیل این جوامع دارای فساد کمتری بوده و دولت مداران معمولا به کارایی افراد اعتقاد داشته و به همین سبب وابستگی های فامیلی آنان ملاک قرار نمی گیرد!و چهار چوبی برای انجام کارها و واگذاری مسئولیت ها تعریف نموده و خارج از آن را جرم قلمداد می نمایند،در این نوع کشور ها کمتر افرادی را مشاهده می کنید که بواسطه نسبت های فامیلی (سببی و نسبی)در کنار هم قدرت را در دست گرفته،ضمن تقسیم آن بین خودشان،دولت ها را اداره بکنند و یا از نفوذ همدیگر جهت دستیابی به ثروت های جامعه استفاده کنند.

این چنین دولت هایی با میزان دمکراسی بالا،ثروت هایی را که از گذشته باقی مانده بطور صحیح و برای رفاه همه اقشار جامعه استفاده نموده و مابقی اش را پس اندازی برای آیندگان نگه می دارند.

آنها از ابن الوقت بودن دوری می کنند،ضمن ارزش گذاری به نقشه راه گذشتگان و اصلاح آن،برای نسل های آتی نیز برنامه های مناسبی تدوین می نمایند و حتی در توزیع ثروت هم دمکراسی را رعایت کرده و تداوم ثروت های خود را در برپایی دمکراسی در زمین بازی خود می بینند!

همچنین شاید پرسیده شود که چگونه در این نوع کشورها سرمایه داران بزرگی وجود دارد؟باید گفت که مهمترین دلیلش اجرای دمکراسی و قانون مداری ست،ثروت های به ظاهر بزرگ شخصی که در اختیار مردم می باشد ضمن استفاده معقول که شاید صاحبان آنها تنها نامی از این دارایی ها را یدک می کشند و این ثروت ها را از راه صحیح و از یک فرایند مشخص و شفاف(تولید،صنعت و ایده های نو)در جامعه کسب نموده اند،این ثروت ها را در همان پروسه به کار گرفته و عملا در دست تمام اقشار جامعه باقی مانده و به مانند یک وام کم بهره محسوب می شود و به دلیل گستردگی وام گیرندگان و امید به زندگی،اعتماد متقابل،در زمان محدود این وام ها با سود آن به اشخاص وام دهنده بازگشت می یابد و این فرایند در شکل صحیح خود تداوم پیدا کرده و در این جوامع کسی و کسانی کسب ثروت های آنی را دنبال نمی کنند،چون این گونه ثروت ها خارج از فرایند دمکراسی تحقق پیدا می کند و جامعه با ابزار دمکراسی و قانون این اجازه را نمی دهد و همچنین داشتن و پیدا کردن ثروت های آنی افتخار محسوب نمی گردد، در این جوامع تمام احوال شهروندان از طریق خود کنترلی رصد شده و هرگونه فرایند نامیمون در اسرع وقت هویدا و قبل آن که موجبات مشکل شود رفع می گردد.

در این گونه جوامع قبل از منابع طبیعی برای منابع انسانی ارزش قائل بوده و با بکارگیری و هدایت این اصل مهم در پیشرفت از منابع طبیعی درست استفاده می نمایند و از بیهوده و خام مصرف کردن پرهیز نموده و قدر این ثروت های ملی را دانسته و همچنین افرادی خاص اجازه واگذاری این منابع را به هر قیمت و بصورت خام برای افزایش سرمایه های شخصی خود نخواهند داشت.