در آن موقع من هفده ساله بودم اما چون فوتبال بازی می کردم از لحاظ فیزیک بدنی و استخوان بندی، درشت تر از بقیه بنظر می رسیدم.

در همان ابتدا شروع آموزش در واحد تخریب، بعنوان سردسته انتخاب شدم و بدلیل خونگرمی و صمیمیتی که در ارتباط شخصی از خودم نشان می دادم،خیلی سریع با اکثر بچه های همرزم و بیشتر گروه مربیان آموزشی رفیق شدم.

مربیان درطول آموزش برای آشنایی با حال وهوای جنگ واقعی و آمادگی بچه ها بعضی از شب ها رزم شبانه ترتیب می دادند.

یکی از این رزم های شبانه که خارج از مقر در حومه شهر بستان (که تازه آزاد شده بود) انجام می گرفت.
در پایان این عملیات فرضی وقتی به مقر برگشتیم متوجه شده ایم که سه تا از بچه ها همراه ما برنگشته اند.

با چند نفر ازمسئولین آموزش برای جستجو به محل بازگشتیم دورتادور اطراف محل رزم باتلاق بود (آن موقع هنوز سد کرخه احداث نگردیده بود) و شهربستان بصورت جزیره ای باتلاقی می ماند و ما حدس می زدیم که آنها اشتباها وارد نیزار شده و در باتلاق گیر افتاده اند.

تا صبح ما کلیه محدوده جغرافیایی اطراف محل زرم را گشت زدیم، تا جایی که حتی نزدیک بود خودمان نیز در باتلاق گیر بیفتیم.
با نا امیدی به قرارگاه برگشتیم و نمی دانستیم چه باید انجام دهیم!

متاسفانه سه تا از بچه ها که سن یکی از آنها دوازده سال هم بیشتر نبود را از دست داده بودیم، نماز صبح را خواندیم، من با اینکه خسته بودم ولی از ناراحتی خوابم نمی برد.

هرازگاهی چرت می زدم تا طلوع آفتاب که می خواستیم دوباره به محل برویم .

یکدفعه دیدیم یک ماشین ارتشی آمد و جلوی مقر ایستاد و دوستان گمشده ما که لباس های پاره آنها نشانه ای از برخوردشان با سیم خاردار دژبانی بود، در آن ماشین به چشم می خوردند.

همچنین صورت دوست دوازده ساله ما با همین سیم خاردارها زخمی شده بود،آنها از ماشین پیاده شدند.

بچه های دژبانی گفتند: این بچه ها ساعت چهار صبح در حالی که وحشت زده بودند از سیم خاردارهای اطراف واحد ما عبور کرده و با تماس با سیم خاردارهای موجود زخمی شدند و همچنین دقیقا نمی دانستند جز کدام قسمت و مقر می باشند و اینگونه با این وضعیت به ما پناه آوردند.

هر سه نوجوان زخمی بدلیل جراحات روحی و جسمی بسیار و سن کم به اهواز اعزام شدند.

زمان بابادی شوراب