شب گذشته خبر جانگداز فوت قهرمان چندین دوره پرورش اندام جهان بیت الله عباسپور، قلب جامعه ی ورزش را محضون نمود. قهرمانی که سالها تابعیت کشورهای اورپایی و آمریکا را قبول نکرده و در مسابقات جهانی فقط پرچم جمهوری اسلامی ایران را بر بلندای سکوی مسابقات به اهتزاز در می آورد! سوال اینجاست که چرا بیت الله بعد از چندین ماه مبارزه با بیماری از طرف وزارت ورزش حداقل برای مداوا به یک کشور با پزشکان حاذق اعزام نشد؟ البته سعی در به تصویر کشاندن ناتوانی پزشکان کشور نداریم، بلکه می دانیم با امکانات و تجهیزات کشورهای پیشرفته این قهرمان افسانه ایی می توانست در کنار خانواده خود روزگار سپری نموده و به تربیت و آموزش جوانان این مرزو بوم در رشته پرورش اندام بپردازد.

باری، ورزش و مدیریت ورزش در کشور ما سالها از جوانان عمر، هزینه و … گرفته و تنها به دادن یک کاغذ در مقام لوح قهرمانی و گاهاً مدال برنجی اکتفا نموده است. مسئولین ورزش کشور باید فکری عاجل برای شغل، بیماری و گذران امورات این قشر در زمان مقام آوری و پس از اتمام دوران قهرمانی نمایند تا مثل بیت الله ها، اینگونه با یک دنیا آرزو برای دیدن روزهای بهتر و لذت در کنار خانواده وداع نکنند.
وزارت ورزش باید مثل تمام وزارت خانه ها برای ۸۰ درصد از بدنه خود (یعنی ورزشکاران) در محضر ملت و نمایندگانشان پاسخگو باشد.
به نظر اینجانب یکی از سوالات بسیار مهم نمایندگان مردم در خانه ملت از وزیر ورزش می تواند در مورد اشتغال و بیمه قهرمانان، مربیان، داوران و مخصوصاً پیشکسوتان باشد و خواهان گزارش عملکرد در این مورد گردند، زیرا نهایتاً میدان نبردهای بین المللی و جهانی ورزشکارانی موفق خواهند بود که به لحاظ ذهنی دغدغه ایی نداشته باشند.