مخالفت‌ها با اساس موسیقی همچنان استمرار دارد؛ اما گاه‌ این مخالفت‌ها رنگ اتهاماتی ‌به خود می‌گیرد که طرحشان خلاف اخلاق اسلامی است و در واقع حتی اصل نقدها نسبت به موسیقی را نیز در سایه این روش نقد قرار می‌دهد که با انصاف فاصله‌ای قابل تأمل دارد.

شرایط موسیقی در کشورمان برای عموم مردم مشخص است و به ‌رغم آنکه کوشش شده شرایط عادی جلوه داده شود، موسیقی شرایط مناسبی ندارد؛ وضعیتی که سرانجام باعث شد، پیروز ارجمند مدیرکل دفتر موسیقی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی امروز پس از ۲۰ ماه استعفا‌ دهد تا شاید شخصی عنان امور را به دست گیرد که توان اداره وضعیت موجود را داشته باشد.

در این اوضاع که لحن اهالی موسیقی نیز تندتر شده و چهره‌هایی چون حسین علیزاده که کمتر سخن می‌گویند، ادبیات شدیداللحنی را به کار برده‌اند، از آن سو نیز لحن شدیدتر شده و برخی منتقدان موسیقی از الفاظ برای دوستداران و اهالی موسیقی استفاده می‌کنند که چندان اخلاقی و قابل دفاع نیست و اتهامات ‌اثبات‌ناشدنی ‌در پی دارد که ناطقِ ماجرا توان اثباتش را ندارد.

در همین ارتباط، یکی از مسئولان که اجازه برگزاری هیچ گونه برنامه موسیقیایی را در حریم تحت اختیارش در سال‌های اخیر نداده، به تازگی گفته است: «یکی از مسئولان گفت که چرا شما مزاحم مردم می‌شوید و به برگزاری کنسرت ایراد می‌گیرید و من گفتم این مردم را چه کسانی تشکیل می‌دهند؟ در صورتی که بعضی از کنسرت‌ها بلیت‌هایشان ۷۰ هزار تومان است و افرادی که این بلیت را خریداری می‌کنند یک اقلیت هوس‌باز شهوت‌ران هستند و باید گفت شما به عنوان کسی که مسئولیت در نظام دارید می‌‌خواهید مسیر را برای شهوت‌رانی باز کنید، در صورتی که در زندگی مردم مشکلات بسیاری وجود دارد‌».

اگر قرار بر پذیرش این استدلال باشد، باید آنهایی را که کنسرت موسیقی می‌روند، ‌با آنهایی که آلبوم‌های موسیقی همان کنسرت‌ها را می‌خرند یا دانلود می‌کنند و گوش می‌دهند، در یک ظرف قرار داد؛ زاویه نگاهی که اگر در پیش گرفت، با یک آمار چند میلیون نفری مواجه خواهیم شد و این صفاتی که توسط این مقام مسئول مطرح شده، می‌تواند متوجه همه این اشخاص شود و از این حیث در درجه نخست نمی‌توان پیگیری کنندگان موسیقی و حتی آنهایی که وسعشان به رفتن به کنسرت‌های موسیقی می‌رسد را یک اقلیت خواند. اما درباره لفظ موهن «هوس باز شهوت ران» که به گروهی وسیع از مردم ایران نسبت داده شده، شاید تنها این نقد کفایت کند که نمی‌توان درباره اخلاقیات سخن به میان آورد و در عین حال، از تعابیر غیراخلاقی و اثبات نشده برای متهم کردن گروهی که با آنها مخالفند، استفاده کرد، چرا که این روش خود، دور از اخلاقیات است.

از این منظر، ای کاش اگر قدرت جلوگیری از برگزاری برنامه‌های موسیقایی‌ و قصد دفاع از این امر را داریم، لااقل حامیان موسیقی را ـ ولو به تعبیر گوینده اقلیت ـ متهم به صفاتی نکنیم و این صفات را نیز به همه حامیان برگزاری کنسرت‌های موسیقی عمومیت دهیم، زیرا ‌حتی اگر از آن اقلیت یک نفر واجد این صفات زشت نباشد، مرتکب گناهی بس بزرگ شده‌ایم.

منبع : تابناک