از هشت سال پیش که وبلاگنویسی را آغاز کرده ام، همواره بر یک طبل کوبیده ام، و خواهمش کوفتن! آن طبل خوش صدا این است، عبور همزمان از چهار تعصب ویرانگر، برای ساختن جهانی آبادتر.

تعصب های چهارگانه عبارتند از تعصب جنسیتی، تعصب قومیتی، تعصب ملیتی، تعصب مذهبی. این که یک فرد از جنسیتش راضی باشد، به قومیتش افتخار کند، ملیتش را عزیز بداند، و مذهبش را دوست بدارد، هیچ ایرادی ندارد و خیلی هم خوب است.

مشکل از جایی آغاز می شود که افراد به طور افراطی به این چهار بعد از ابعاد هویتی شان دامن بزنند و مثلا قومیت یا مذهب شان را دلیل برتری بر سایر انسان ها بدانند.

ما در همه حال باید به اخلاق انسانی بیندیشیم و انسان بودن برای مان اهمیت ویژه ای داشته باشد، و فراتر از هویت جنسیتی، هویت قومیتی، هویت ملیتی و هویت مذهبی مان باشد.

ما نسبت به انسان هایی که از قومیت و ملیت ما نیستند نیز مسئولیم و باید با دردهای شان، دردمند بشویم و با شادی شان لبخند بزنیم. از این منظر که بنگریم، هر نمایشگاهی یا هر مراسمی که در بر گیرنده ی یک قومیت یا یک مذهب یا یک ملیت هست، در خلاف جهت همدلی بشر محسوب می شود و باید جایگزین بشود با برنامه هایی که بیش از یک قومیت و یا بیش از یک ملیت را دخیل می کند.

“شاهنامه خوانی بختیاری” که در سال های اخیر بسیار رونق گرفته است، می تواند مصداق تعصب قومیتی محسوب بشود، ولی اگر قدری فراتر از محدوده ایل بختیاری برود، دیگر تعصبی نخواهد بود.

به عنوان مثال، همین مراسم شاهنامه خوانی بختیاری اگر بشود “شاهنامه خوانی بختیاری و بلوچی” یا “شاهنامه خوانی بختیاری و آذری”، دیگر مصداق تعصب قومیتی نخواهد بود، چون باعث تعمیق پیوند بین اقوام می شود، و دقیقا بر ضد آن تعصب ویرانگر محسوب خواهد شد.

من خودم بختیاری چهارلنگ هستم و معتقدم که همدلی بین بختیاری با سایر ایل های لر و سایر اقوام، بسیار همیت دارد.