فارغ از اصل مساله، یعنی افتخار بودن، یا فاجعه بودن سد گتوند، نفس عمل رخ داده، مغایر با بدیهی‌ترین آموزه های علم ارتباطات است. امروزه، مدتهاست که «بزرگراه یکطرفه اطلاع رسانی»، نمی سازند.

برابر آنچه که سایت خبری مهام نیوز، صبح امروز مورخ اول تیر ۹۴ منتشر کرده، شخص روزنامه نگاری، به جهت پاسخ به برخی ابهامات مطرح شده در خصوص سد گتوند در یکی از روزنامه های اقتصادی کشور (فارغ از صحت و سقم و قوت استدلالات منتقدان و موافقان) یادداشتی مطبوعاتی نگاشته و از طریق یکی از متولیان ارتباط با رسانه ها در حوزه صنعت آب و برق (بنابر اظهار نگارنده) آنرا جهت انتشار و گشودن فضائی جهت تعامل دوسویه برای روزنامه مذکور ارسال داشته است. ولیکن روزنامه یاد شده از انتشار یادداشت فوق (ولو با اعمال سانسور قابل توجه) خودداری نموده است.

از بیستمین اجلاس عمومی یونسکو که موضوع آن، جریان آزاد اطلاعات بوده، نزدیک به ۳۸ سال می گذرد. در این خصوص بد نیست سری به نوشته های پدر علم ارتباطات ایران، مرحوم دکتر معتمدنژاد بزنیم. ایشان در جلد اول از کتاب «ارتباطات بین المللی» خود در مورد عدم تعادل اطلاعات با اشاره به تکصدایی بودن جهان در نیمه دهه ۷۰ میلادی و شنیده نشدن صدای کشورهای غیرمتعهد، بواسطه منعکس نشدن نظرگاه های آنان توسط خبرگزاریهای بین المللی، تاسیس خبرگزاری ملی توسط کشورهای مختلف را، گامی اساسی در جهت تعادل بخشی به فضای اطلاع رسانی جهانی عنوان می دارد.

در این نوشتار قصد آسیب شناسی فضای حاکم بر مطبوعات کشور را نداریم. بحث اصلی بر سر عدم تعادل شدیدی است که در خصوص اطلاع رسانی پیرامون ادعاهای شوری کارون در اثر آبگیری سد گتوند در فضای رسانه ای کشور وجود دارد.

پس از سرکوبی معاون فنی شرکت کارفرمای سازنده سد گتوند در سمینار بررسی ابعاد و تبعات احداث سد گتوند، توسط مدیر کمیته برگزاری مراسم (که در هزاره سوم، کم نظیر است)، عدم اختصاص تریبون به یک روزنامه نگار (که به هر دلیلی مستنداتی در دفاع از کارآئی سد گتوند دارد)، نشانه های بدی از بی اطمینانی و عدم تعادل های فزاینده در جامعه رسانه ای کشور محسوب می شود که همگان، بویژه بزرگان جامعه رسانه ای کشور، باید فکری به حال آن کنند.

پرسش اصلی در اینجا، همان است که از اردوگاه مدافعین سد گتوند شنیده می شود: مگر ما می خواهیم چه بگوئیم؟ پرسشی که جامعه رسانه ای کشور (به هر دلیلی)، نمی خواهد، یا نمی تواند به آن پاسخ دهد. به چرائی این فضای دردناک، عمیق تر فکر کنیم.