تو گویی عرصه ورزش ما حیاط خلوت سیاست است، هیهات که دلزدگان و وازدگان سیاسی باید مدتی را به بازیگوشی دراین حیاط سپری کنند تا دوباره دری سیاسی و پاشنه اقبال بر روی مبارک شان باز شود.پنداری آنچه این میان مهم نیست حیاط این ورزش است که به بازیگوشی و شهرت طلبی بر زیر پای این راندگان سیاسی مدام باید پا بخورد و در و دیوارش فرسوده شود.
واأسفا در این میهمانی پرصور و سات این خیابان میهمان باشند که توی سر میزبان که ورزش باشد بزنند و برای فردای شان از سرشانه هایش بالا بروند.عرصه ورزش ما همیشه خدا محل گذر بوده، چه قبل از این سی سال انقلاب که امیران واژده ارتشی از بد حادثه و از سر بی منصبی برسرش هوار بودند و چه در عرض این سی سال و اندی که کم و بیش دولت زدگان و سیاست زدگان جهت بازسازی مجدد خود و توشه کردن شهرت برای آینده سیاسی و اجتماعی خویش بر بالایش جلوس کردند.((به قولی اگر این چاه کندن درچنین فرایند نافرخنده، برای ورزش ما آب نداشت برای اینان که نان داشت))
چنین است که سرنوشت متوهم ورزش ما به وجود ذی وجود فرمانده هان بی پادگان و بی فرمانبر دیروز و رؤسایی بی میز و بی مرئوس امروز گره خورد تا پاساژ ورزش برای نمایش و خودنمایی آقایان محترم همچنان محل گذر باشد.

آقایان مدام بیایند و بروند و یک چندی در مغازه های دونبش این پاساژ به داد و ستد و سوداگری سیاسی بپردازند و ایضا روز نو روزی ز نو، خیل بعدی همچنان در راه باشند و در گذر، و این میان بد از بدتر اینکه شانه های اهل ورزش همچنان باید بر زیر پای نا اهلان ورزش استوار باشد تا دیوار شهرت را بگیرند و بالا بروند.

چنین است که شهرت طلبان مدام دور ورزش می گردند و قربان صدقه اش می روند و ورزش ما هم مدام دور خود گشته تو سر خودش می زند تا چنین که می رود زایش منصب پسندان همچنان مستدام باشد. امروزه با توجه به اقبال ورزش درجوامع بشری و عنایت و توجه ویژه مردم از طریق رسانه های نوشتاری، گفتاری و دیداری به این پدیده راستین و به تبع آن جذابیت آن در نزد مردان سیاسی، اجتماعی و اقتصادی جامعه، بستر ورزش ما هم از این قاعده مستثنی نبوده به طور مثال چه بسیار آقایان گذری با شکل و شمایل سیاسی، اجتماعی و اقتصادی برای خود از نمد این بیچاره کم کلاه نساخته تا به امید فردا روز و به پاس محبوبیتی رنگین شده سر از صندوق های عنایت مردم در آورند. کسانی که امروزه در رقابت برای ایستادن بر سر صف زیاده خواهی های سیاسی مدام دارند به هم تنه می زنند و زیر پای یکدیگر پوست خربزه می اندازند و البته برای خالی نبودن عریضه هم چه بسیار سرنای ورزش مفلوک شده را از سر گشادش می زنند تا حداقل صدایی از آن در آید!

نمونه ها کم نبوده و کم نیست، با مروری به گذشته چه در راس ورزش و چه در فدراسیون های ورزشی، هیئت های ورزشی و چه بسیار در باشگاه های ما می توان به وضوح شاهد چنین انتصابات سیاسی بود.و از بد حادثه چه بسیار دیده شد، کسانی هم که روزی روزگاری با توجه به پتانسیل بالایی که داشته و ازمسیر سیاسی و یا غیر سیاسی کمی خدمات به این ورزش با بسته اند تا به مرور در چرخه مدیریتی ورزش تجربه آموخته شوند و به قولی روزی قاتق نان ورزش شوند، ناباورانه از سوی این سیاست زدگان ورزش طلب سخت چوب خورده و از میدان رانده شدند!

مدیرانی خوش فکر و مدبر و پرورش یافته در دل همین انقلاب که هزینه سنگین رشد و باروری آنان از کیسه همین مردم و همین ورزش فلک زده تامین شده است. مدیرانی تجربه آموخته در دل همین انقلاب که نه البته به لحاظ عدم مدیریت شان در مقوله ورزش که به خاطر سیاست زمانه و سیاست زدگی درعرصه ورزش به انزوا کشیده شدند تا چنین که رفته و می رود در این مهره سوزی قلمداد شوند.

نوکیسه هایی که امروزه نماد و نمود کارنامه شان در مدیریت ورزشی جز شکست، ناکامی و تباهی حاصلی در بر نداشته. کسانی که دل کندن از میز ، اتاق، پست و مقام در سرسرای خوش آب و رنگ این ورزش برای شان سخت است.مدیرانی سیاست زده و چرخشی که هم زمان از پشت چند میز به پشت چند میز دیگر مدام در حرکت اند و به قول خودشان وقت سرخاراندن هم ندارند ولی عجبا که برای سفر در پای پلکان هواپیما و حضور در پای سکوهای افتخار و انداختن عکس های تبلیغاتی و تو چشم و چار مردم رفتن وقت دارند.
تاسف بیشتر اینکه نتایج سِحر مدیریت چنین مدیران و البته سیاسی و دلبسته ورزش جز ناکامی نبوده ولی به لحاظ وابستگی به کانون های قدرت، بند و باند، دسته، گروه های سیاسی و حمایت های پشت پرده شان باید همیشه خدا پای رکاب ماشین این ورزش باشند.

همه این عزل و نصب ها به اعتقاد من تغییرات در سطح مدیریت ورزشی اگر سیاسی باشد به نفع ورزش نیست…

باقی، تو خود حدیث معضل بخوان از این مجمل