میگویندمیان زمان وعشق رابطه ای فوق العاده دقیق وبسیار ظریف وجود دارد.

طبیعت عشق نیازمند دیدار ووصال که باهجران وفراق سرد وسردتر وسپس رو به خاموشی رفته که دراین میان معشوق نیز فراموش میشود.

میگویند عشق درذات خود انحصار پسندوقایم به نوعی ویژه ازحس تملک وسیطره جویی است که بمحض تمایل معشوق به غیر ازخود همه چیزمنقلب و دگرگون، ومعشوق(یاقبله امال دیروز) منفور وسقوط وار ازچشم می افتد.

رابطه ای که باحس ولمس وحواس بیشتر سروکار داردتا فهم ودرک فرا حسی.عاشق معشوق را محسوس وملموس میخواهد وبغیر از این نمی پسندد.درمفهوم دل دادنهای ماادمیان همه چیز درحصاری بنام قلب محصوراست.

رابطه ای که عقل دران دشمن وحاکمیت مطلق از آن دل وهمه چیز تحت عنوان احساس توجیه میشود.احساسی آتشین که تنها درفرض تسلیم کامل محسوس قادر به ادامه واستمرار است وگرنه به اتشی ویرانگر تبدیل میشودوتر وخشک راباهمدیگر میسوزاند.میگویند طبیعت عشق رایج ماادمیان نوسانی ودربسیاری ازموارد تزلزلی است که تنها بابیم وامیدوتردید ودهها نقشه ومحاسبه ممکن است ادامه واستمرار یابد.

عمر وفاصله مکانی وزمانی بر دو طرف این مفهوم تاثیر فوق العاده داردوچنین استمراری راتحت تاثیر خود قرار میدهد.تناسب سن بدلیل نشات گرفتن وپیوند آن بامعنای محسوس بودن نیز، اثر وتاثیر مخصوص بخود رابر رابطه موصوف برجای میگذارد.آری همه چیز برمفهوم عشق اثر وتاثیر میگذارد.همه این گفته ها راگفتیم تا به دوست داشتنی از جنس دیگر اشاره کنیم.دلدادگی وعشقی که معادله تنگ پیش گفته توان پذیرش و گنجایش ان راندارد.

معادله ای فراتر از دوظرف زمان ومکان.لطافتی که نفرت دران یافت نمیشود.جمالی که باسیرت آشناست وصورت رادرمراتب نازل ودونی به رسمیت میشناسد.عشقی که گذر وطول زمان نه از حرارت آن کاسته میشودونه تاثیر گذاری معجزه آسایش را از دست میدهد.لهیبی که برغم گذشت چهارده قرن از عمر برافروخته شدنش نه تنها به خاموشی نگرایید بلکه چنین بعد زمانی آن رابه اقرب من القریب تبدیل کرد.

عشق به آن لطیف مرد هاشمی.مردی که با بودن و رفتنش سیرتی از لطافت وپاکی،معنای شیرین عدالت،تجلی وظهور انسانیت، رابه بشریت عرضه کرد.

اسطوره ایثار وایستادگی وشهامت ومردانگی ،همو که با حماسه های ماندگارش ثابت کرد که غلبه حق بر باطل امری حتمی واجتناب ناپذیر است.

آری معشوق علی است…ابرمردی که برغم همه متغیرها ماند ومیماند.میلادش مبارک