۱- مخالفان بیانیه توافق هسته ای حتی قبل از آنکه بخوانندش و حتی تر ،قبل از صدورش، تکلیفشان را روشن کرده بودند: این توافق، هیچ نکته مثبتی ندارد؛بدتر از ترکمانچای است؛ مایه ذلت است؛پایمال کردن رشادتهاست؛خیانت است و …

۲- دلواپس بودن اصلا بد نیست. اتفاقا اگر دلواپسها نباشند تاریخ خواندنی نمی شود.چالش پیش نمی آید. حقایق گم و گور می شود و در محاق ابهام باقی می ماند.

۳- وقتی دلواپس ها بدترین حملات را می کنند، آدم خیال می کند مملکت صاحب ندارد، مشتی خائن وطن فروش دلشان غنج می رفته که بنشینند پشت میز مذاکره و دست آخر هم ازدیدن چهارتا خارجی ذوق زده شده اند و دستانشان را به علامت تسلیم بلند کرده اند و برگشته اند.هیچ کس هم حواس شان به آنها نبوده و آنها سر خود رفته اند و خیانت کرده اند و برگشته اند.

۴- دلواپسها یک جور نیستند. در بین شان افراد انقلابی دلسوز فهمیده متعهد کم نیست. روزگاری که قطعنامه۵۹۸ پذیرفته شد، خیلی از بچه های جنگ ،ساعتها اشک ریختند؛قبول کردن اینکه جنگ آنگونه تمام شود برای شان سخت بود؛ چهره شهیدانی که جلوی چشمشان پرپر زده بودند هرلحظه برای شان مجسم می شد؛داغ بزرگتر آن بود که ختم جنگ به آن شیوه را امام عزیز(ره) نوشیدن جام زهر خوانده بود. طبیعی است که خیلی ها دلواپس باشند اما تصمیم قاطع خمینی کبیر و بیانیه او خطاب به فرزندان انقلابی اش،همه را به اطاعت واداشت؛ با این حال مگر آنچه در قلب رزمندگان می گذشت به راحتی قبل التیام بود؟
اکنون که بیش از ۲۶سال از پایان جنگ تحمیلی می گذرد، هنوز هم هستد عزیزان دلسوخته ای که برای پایان آنگونه جنگ، انگشت اتهام را به سوی این و آن می چرخانند. منظور،جوانهایی نیستد که بعد از جنگ به دنیا آمده اند یا دفاع مقدس را فقط در فیلمها دیده اند. منظور،کسانی است که مردانه پای جنگ بودند و تا پای جان پای دفاع مقدس ایستادند. کاری هم نمی شود کرد. جولان فکر آزاد است و با آزادی اندیشه ، نه باید و نه می توان جنگید.

۵-اگر کسی دلواپس است قاعدتا باید به لوازم آنچه می گوید پایبند باشد. اگر هر توافقی را ترکمنچای می داند و ذلت می خواند و مذاکره کنندگان را خائن می پندارد،باید توجه داشته باشد که نظام مقدس جمهوری اسلامی را با حکومت قاجار و مسئولان آن را با سرسپردگان سفارتخانه های انگلیس و روس مقایسه می کند. و این مقایسه حتما جفاست به خیلی چیزها.

۶- قصد مشابهت سازی تاریخی نیست، اما چون برخی دلواپس ها علاقه وافر به چنین مشابه سازی هایی دارند، در مقام محاجه شاید ذکر این واقعه تاریخی بد نباشد که دلواپس های تندرو و بداخلاق، حتی حرمت امام معصوم را نگاه نداشتند و پس از صلح امام حسن مجتبی(ع) با معاویه، بدترین اهانتهارا که قلم از بیان آن شرم دارد به حضرتش حواله کردند. حال آنکه امام(ع) می دانستند که پسر ابوسفیان ذره ای به عهد خود وفادار نمی ماند؛ اما مصلحت جامعه اسلامی همان بود که امام بر آن مشی کرد.

۷- دلواپسی قطعا جرم نیست، اما آن نوعش که به همه بدبین است و توهین می کند و تهمت می زند،فضیلت هم نیست. هر تصمیم سیاسی از جمله توافق هسته ای ممکن است ضعفهایی حتی بزرگ داشته باشد و البته که باید بیان شود. مباد که تهمت و ناسزاگویی باعث شود که اگر حرف حقی هم هست، نادیده انگاشته شود.