در شرایطی که با توجه به فشارهای وارد آمده به سازمان سینمایی، متولی این حوزه می‌توانست دست پیش بگیرد و مسئولیت آنچه درباره اکران برخی فیلم‌ها پیش آمده را به گردن مخالفانش بیاندازد، او در جملاتی کوتاه رسماً از وضعیت پیش آمده عذرخواهی کرد؛ اتفاقی غیرمرسوم در میان مدیران وطنی که باید در لایه‌های مختلف مدیران تسری یابد و به یک فرهنگ بدل شود.

پس از سلسله حوادثی که در ماه‌های اخیر درباره اکران برخی فیلم‌ها رخ داده بود و آخرین مورد آن اکران دو روزه «خانه پدری» در یک سینما به عنوان یکی از کوتاه‌ترین اکران‌های تاریخ بود، نقدهای پیدا و پنهان سینماگران به اوج خود رسیده و در روزهای پیشین شاهد اوج گیری این انتقادات و حتی برگزاری نشست‌هایی در همین ارتباط بوده‌ایم.

در این بین احتمال می‌رفت به رسم معمول، مدیران سینمایی نیز با حمله لفظی به آنهایی که اکران فیلم‌ها را با دشواری همراه ساخته‌اند، بار مسئولیت را از گردن خود بردارند حجت‌الله ایوبی ساعتی قبل در صفحه فیسبوکش از اتفاقات پیش آمده عذرخواهی کرد. در متن این پست آمده است: «از همه کسانی که از فراهم نشدن زمینه های اکران فیلم خانه پدری در گروه هنر و تجربه آزرده خاطرند پوزش می‌طلبم. به امید روزهای بهتر برای سینمای پرافتخارمان.»

سوای اینکه چه میزان از مسئولیت وقایع رخ داده در روند اکران «خانه پدری» و فیلم‌های دیگر متاثر از تصمیمات مستقیم مسئولان وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بوده و چه میزان از مسئولیت وضعیت رقم خورده متوجه گروه‌هایی است که فضای این حوزه را با انتشار برخی اخبار به چنین سمت و سویی بردند، آنچه توسط ایوبی در این زمینه رخ داده، یک اتفاق مثبت و قابل تحسین است، چرا که در روحیه مدیران ایرانی، «عذرخواهی» امری نادر است.

شاید علت عدم وجود فرهنگ عذرخواهی در کشورمان و کم سابقه بودن چنین حرکتی، ترس مدیران از برداشت‌هایی است که ممکن است از عذرخواهی‌شان صورت پذیرد و این تصور نزد بسیاری از مدیران وجود دارد که عذرخواهی به منزله پذیرش خطای بزرگ، شکست اساسی و به زانو درآمدن است، حال آنکه در دیگر کشورها برای ساده‌ترین وقایع، ارشدترین مدیران بخش‌های خصوصی و دولتی نه تنها عذرخواهی می‌کنند که در بسیاری از موارد استعفاء نیز می‌دهند.

واقعیت آن است که توسعه فرهنگ عذرخواهی در سطح مدیران ستادی و صف در کشور، یکی از الزامات تغییر وضعیت کنونی است؛ وضعیتی که برخی مدیران حتی در قبال وقوع حوادث بزرگ که قربانیان وسیعی را در پی دارد، درصدد توجیه برمی‌آیند و از عذرخواهی می‌گریزند و همین موضوع گاهی خشم افکارعمومی را برمی‌انگیزد.

این روحیه طبیعتاً برای کشور مضر است، چرا که در نگاه مردم، بخشی از پاسخگویی، پذیرش خطا (ولو نقش اندک در وقوع یک خطا) و عذرخواهی به همان نسبت، بخشی از پاسخگویی است اما ظاهراً فرهنگ پاسخگویی در کشور تنها به پاسخ دادن مکرر به انتقادات محدود شده، حال آنکه این بخش نخست از پاسخگویی است و پذیرش خطا و پوزش خواستن، بخش دیگری از پروسه پاسخگویی است که معمولاً مدیران قائل به آن نیستند.

به نظر می‌رسد ایوبی یکی از نخستین مدیران فرهنگی در سال‌های اخیر باشد که به صراحت بابت وقوع یک خطا در حوزه مسئولیتش، به جای شانه خالی کردن، عذرخواهی کرده است. از این منظر شاید جنبه ترویجی این حرکت بتواند راهگشا باشد و مدیران دیگر نیز «عذرخواهی می‌کنم» در ادبیاتشان قابل یافتن باشد.