در نقد سخنان جناب سید شریف حسینی

……………………………………

دوش چه خورده ای دلا راست بگو نهان مکن

چون خمشان بی گنه روی بر آسمان مکن

باده خاص خورده ای نقل خلاص خورده ای

بوی شراب می زند خربزه در دهان مکن

روز الست جان تو خورد میی ز خوان تو

خواجه لامکان تویی بندگی مکان مکن{دیوان شمس}

…………………………………………………………………..

به گزارش خبرگزاری فارس از اهواز، سید شریف حسینی ظهر امروز در جلسه شورای اداری شهرستان اهواز با بیان اینکه خواسته مردم ما هنوز برآورده نشده است، اظهار کرد:

نماینده مردم اهواز: اگر خدمت مسئولی خدشه‌دار شود آن مسئول باید یا خود را اصلاح کند و یا استعفای خود را بنویسد

…………………………………………………….

من سید شریف حسینی را بسیار دوست می دارم اما حقیقت دوست داشتنی تر از سید شریف حسینی است .

در دو نوشتار قبلی خود که به ترتیب به نام ازالت سیاسی و بازخوانی علمی یک درخواست به بهانه شفاف سازی امور سیاسی که در پایگاه خبری شوشان منعکس گردید

تقریبا نسبت به آن چیزی که درآن دو مقاله بدان پرداختم سعی بر آن دارم که با رویکردی جامعه شناختی و به شکل گسترده تری بیان نمایم.

براستی دغدغه ی جناب سید شریف حسینی از چه جنبه ی سیاسی و اجتماعی قابل تامل است .

با خواندن این مطلب به یاد “مقدمه ی مترجم ” کتاب “خود اندیشی پسامدرن”افتادم که مولف آن”هیلاری لاوسن” است و آقای “سینا رویایی” آن را ترجمه کرده است. ایشان در مقدمه ی مترجم از جمله های “خود ارجاع” بیانات فوق العاده علمی را ایراد می نماید که بسیار ارتباط منطقی با موضوع این مقاله پیدا می کند. سینا رویایی به دو مثال واضح و منطقی از بیان دوجمله ی”خود ارجاع” باطرافت علمی و بسیار روشنگرانه به مطلبی اشاره می کند .که معنای برخی ازجملات به درون مایه خودشان ختم می شوند. و نیز چگونه یک جمله در عین این که اظهار به معنا دارد’ ادعای بی معنایی می کند و نیز جمله ای که ازما می خواه فحوای آن را بی معنا بیانگاریم.

این آینده ای که آقای سید شریف حسینی بدان اشاره می کند . اشارتی دور است یا نزدیک !؟

اگر منظورش آینده دور است که باید شفاف مشخص کند که کدام مقطع مد نظر اوست ، واگر قصدش اشاره به نزدیک است نیز باید مشخص کند دقیقا چه برهه ای را ایشان رصد می کند.

براستی سید شریف حسینی از کدام مدیران سخن به میان می آورد.!؟

مدیران ارشد و یا مدیران میانی وکمی با نگاه خردتر شاید منظورش مدیران محلی باشد!؟

به هر حال به اعتقاد بنده سخنان جناب سید شریف حسینی رمزیک و مبهم است و تا زمانی که ایشان منظورش را شفاف بیان نکند ما نمی توانیم به یک داوری واقعی در ترسشیم امر سیاسی و اجتماعی برسیمو

مثلا خود آقای سید شریف حسینی مگر غیر از این قاعده در نظام سیاسی کشور بالیده گشت؟

مگر غیر از این رویه ، ما می توانیم در یک چارچوب سیاسی آرمانی دیگر بزای خود و دیگران قائل به رشد سیاسی باشیم!؟

سید شریف حسینی مگر می تواند با این ادبیات عناصر سیاسی و فعالان اجتماعی را قانع کند که سمت و سوی غیر از این بگزیند.

به اعتقاد بنده سخنان سید شریف حسینی در این مورد جدا بیشتر به دلنوشته شبیه تر است تا یک انتقاد جامع ار وضع موجود باشد.