وی ادامه داد: قطعنامه‌های زیادی علیه ایران تصویب شده است…و این قطعنامه‌ها از ایران خواسته به تعهدات و وعده‌های بین‌المللی‌اش عمل کند اما هنوز وضعیت حقوق بشر در ایران هیچ بهبودی نداشته است.»

این برنده صلح نوبل در حالی از وضعیت حقوق بشر ایران انتقاد کرده که نامی از وی در بین انتقادکنندگان از وضعیت حقوق بشر آمریکا دیده نمی‌شود و او در این زمینه همواره خود را از هم قطاران خود جدا نگه داشته است.

چندی پیش گزارشی منتشر شد که حاکی از آن بود جمعی از برندگان جایزه صلح نوبل با نوشتن نامه‌ای خطاب به رئیس جمهوری آمریکا ضمن انتقاد از وجود شکنجه در سیستم قضائی این کشور، خواستار اقدام سریع دولت برای پایان دادن به این روند شدند.

محمد البرادعی برنده جایزه صلح نوبل در سال ۲۰۰۵، اسکار آریاس سانچز از کاستاریکا، جودی ویلیامز تبعه آمریکایی برنده صلح نوبل در ۱۹۹۷، آدولفو پرز اسکیول تبعه آرژانتینی، بتی ویلیامز برنده ایرلندی صلح نوبل در ۱۹۷۶، فردریک دی کلرک تبعه آفریقای جنوبی، بیشاپ کارلوس، جان هیوم، ‌لیما گبووی برنده صلح نوبل در ۲۰۱۱، محمد یونس برنده صلح نوبل در ۲۰۰۶ ، آرچ بیشاپ دزموند توتو و جوزیه روموس هورتا نویسندگان نامه مذکور هستند.

این مسئله نمایانگر معیارهای متناقض عبادی در برخورد با مسئله حقوق بشری می‌باشد. اخیراً بعد از اعلام حکم تبرئه «دارن ویلسون» افسر پلیس سفیدپوست آمریکا که «مایکل براون» نوجوان غیرمسلح سیاهپوست را با چندین گلوله کشته بود، اعتراضات گسترده‌ای در سراسر آمریکا در اعتراض به رفتار تبعیض‌آمیز و خشونت‌بار پلیس برگزار شد.

مقالات زیادی و اعتراضات زیادی به اینگونه رفتار خشونت‌آمیز صورت گرفت و حتی سازمان ملل نیز خواستار توقف خشونت پلیس آمریکا شد و بسیاری از فعالان حقوق بشر از رفتارهای متناقض دولت آمریکا در برخورد با اعتراضات در آمریکا و کشورهای دیگر انتقاد کردند اما شیرین عبادی در قبال این فاجعه فقط سکوت اختیار کرده است.

شیرین عبادی در بخش دیگری از سخنان خود با شبکه العربیه همچنین گفت: «من مخالف حمله نظامی به ایران هستم. من همچنین مخالف تحریم‌های اقتصادی علیه ایران هستم زیرا این تحریم‌ها بیش از اندازه به مردم آسیب وارد می‌کند اما راههایی وجود دارد که می‌توان دولت را بدون وارد آوردن آسیب به مردم، تضعیف کرد».