با در نظر داشتن جمعیت شاغلان در تابستان سال‌های ۹۲ و ۹۳ و اعدادی که مسعود نیلی در فروردین سال گذشته به آن‌ها استناد کرد، یک نتیجه روشن و یک پرسش جالب پیش می‌آید. اگر در سال‌های ۸۵ تا ۹۰، هر سال، چهارده هزار شغل ایجاد شده باشد، در سال نخست دولت جدید، هفتصد هزار شغل از بین رفته است. پرسش اما این است که افزایش یک میلیون و هفتصد هزاری شاغلین در فاصله سال‌های ۹۰ تا ۹۲ را باید چگونه توجیه کرد؟!

یکی از پرسروصدا‌ترین موارد زیر سؤال بردن آمارهای دولت قبل وقتی بود که در فروردین ۹۲، مسعود نیلی به عنوان مهمان ویژه برنامه پایش، خالص متوسط ایجاد اشتغال در پنج سال میانی دولت احمدی‌نژاد را چهارده هزار اعلام کرد، حال آنکه دولت گذشته از ایجاد شش میلیون شغل خبر می‌داد.

اما آمار ایجاد چهارصد هزار شغل که نوبخت نپذیرفتن آن را هوچی‌گری می‌داند، از کدام جنس است؟

با وجود حرکت مرکز آمار به سمت تبدیل شدن به مرجع اصلی جمع‌آوری و اعلام آمار رسمی، هنوز هم برخی آمارهای مهم اقتصادی با نقد و اظهار ناباوری روبه رو می‌شود.

جدید‌ترین آمارهای مربوط به اشتغال از این دست است. به گفته محمدباقر نوبخت، معاون برنامه ریزی و نظارت راهبردی رئیس جمهور که همزمان سخنگوی دولت نیز هست، شمار بیکاران کشور در فصل بهار امسال، ۲ میلیون و ۵۳۰ هزار تن بود که این میزان در فصل تابستان به ۲ میلیون و ۲۵۷ هزار تن کاهش یافته و با تقسیم این عدد بر شمار جمعیت فعالی که در سن کارند (۲۳ میلیون و ۷۵۰ هزار نفر)، میزان بیکاری در کشور ۹.۵ درصد شده است.

البته این به معنای افزایش شمار شاغلان هم نیست. آمار منتشره نشان می‌دهد که افزون بر کاهش تقریبا سیصد هزاری بیکاران، آمار شاغلان نیز در دوره یک ساله تابستان سال گذشته تا تابستان امسال، حدود هفتصد هزار تن کاهش یافته است؛ سرجمع این دو عدد نشان می‌دهد در این دوره، یک میلیون تن با ناامیدی از یافتن شغل و یا هر دلیل دیگری از بازار کار خارج شده‌اند.

در کنار این آمار، یک عدد مهم دیگر نیز از سوی نوبخت اعلام شده و آن ایجاد چهارصد هزار فرصت شغلی است؛ این آماری نیست که چندان برای افراد جویای کار قابل لمس باشد. اینجاست که یک بار دیگر داستان اعلام همیشگی آمار اشتغال و اعتراض در رسانه‌ها تکرار شد.

مرور اخبار سال‌های ریاست جمهوری احمدی‌نژاد نشان داد، آمار اشتغال تا چه حد با چنین مشکلی همراه بوده است؛ از جمله در بخشی از یکی از گفت‌و‌گوهای تلویزیونی رئیس جمهور سابق، وقتی که وی با تشکیک در آمار اشتغال روبه رو شد، اظهار داشت: «ما گفتیم سه میلیون شغل ایجاد می‌کنیم، با اجازه جنابعالی ۶ میلیون شغل ایجاد کرده‌ایم، بیش از ۶ میلیون شغل در این هفت سال ایجاد شده است؛ بیش از متوسط همه سال‌ها و همه دولت‌ها در کشور. بله بسیاری از جوانان مثل جنابعالی در دوره رشد جمعیت بالا هستند و هم اکنون وارد بازار کار و ازدواج و زندگی شده‌اند. این‌ها آمار رسمی کشور است».

اعلام آماری از حدود پنج میلیون تا هفت میلیون برای فرصت‌های شغلی ایجاد شده در دوره دولت قبل عادی شده بود تا اینکه مسعود نیلی ـ که اکنون مشاور رئیس‌جمهور در امور اقتصادی و دبیر ستاد هماهنگی اقتصادی دولت است ـ در اواخر فروردین سال گذشته و در قامت منتقد آمار اعلامی به برنامه تابش آمد و با زیر سؤال بردن آمار دولتی، خالص فرصت‌های شغلی ایجاد شده را مهم‌تر از ارقام اعلام شده توسط دولت قبل دانست.

به گفته وی، «مطابق نتایج سرشماری سال ۸۵ تعداد شاغلان کشور، معادل ۲۰ میلیون و ۴۷۶ هزار و ۳۴۳ تن ذکر شده است. این تعداد در سرشماری سال ۹۰ به ۲۰ میلیون و ۵۴۶ هزار و ۸۷۴ نفر افزایش یافته که اختلاف ۷۰ هزار و ۵۳۱ نفری را با نتایج پنج سال پیش از آن، یعنی سال ۸۵ نشان می‌دهد. به این ترتیب با یک محاسبه ساده، می‌توان دریافت که متوسط شغل جدید ایجاد شده در هر سال طی این مدت ۱۴ هزار و ۱۰۶ تن بوده است».

با در نظر داشتن جمعیت ۲۲. ۲ میلیونی شاغلان در تابستان سال ۹۲، آمار ۲۱. ۵ میلیونی شاغلان در تابستان امسال و اعدادی که مسعود نیلی در فروردین سال گذشته به آن‌ها استناد کرد، یک نتیجه روشن و یک پرسش جالب پیش می‌آید. اگر در سال‌های ۸۵ تا ۹۰، هر سال چهارده هزار شغل ایجاد شده باشد، در سال اول دولت جدید، هفتصد هزار شغل از بین رفته است.

پرسش اما این است که افزایش یک میلیون و هفتصد هزاری شاغلین در فاصله سال‌های ۹۰ تا ۹۲ را باید چگونه توجیه کرد؟!

منبع : تابناک